Θέμα πολυσυζητημένο και πονεμένο, ο στόχος της ζυγαριάς δεν είναι ξεκάθαρο αν λειτουργεί θετικά ή όχι. Σε ένα διαιτολογικό γραφείο, η ερώτηση αυτή είναι αναπόφευκτη: πόσα κιλά θέλεις να φτάσεις; Το τι κρύβεται πίσω από την απάντηση όμως, μπορεί να σηκώνει χρόνια ψυχοθεραπείας! Υπερβάλω, αλλά καταλαβαίνετε τι λέω…
Είναι πολύ όμορφο και κινητοποιητικό το να σκέφτομαι ένα συγκεκριμένο βάρος, γιατί σε εκείνο το βάρος μπορεί για παράδειγμα, να γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου. Το να θυμόμαστε και να αναπολούμε το πόσο όμορφα αισθανόμασταν σε εκείνα τα κιλά, είναι ένα σημαντικό κίνητρο. Μάλιστα βοηθάει πολύ, όποτε ξεφεύγουμε από το στόχο μας, να επανερχόμαστε στην όμορφη και ανάλαφρη αίσθηση που είχαμε τότε. Μπορεί ακόμη και να έχουμε κρατήσει ένα ρούχο (τζιν συνήθως, σύμφωνα με πρόχειρες δημοσκοπήσεις) στο οποίο να προσπαθούμε να χωρέσουμε.
Όλα καλά μέχρι εδώ… Το να σκαλώνουμε όμως σε έναν αριθμό δεν έχει κανένα νόημα! Το να λέμε, αν δε φτάσω 58 κιλά δε θα είμαι ευχαριστημένη, δε βοηθάει σε τίποτα. Μάλιστα όσο συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε έτσι, το πιο πιθανό είναι ότι θα σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και δε θα φτάσουμε ποτέ σε αυτόν το στόχο. Το να είμαι ευχαριστημένος μόνο σε κάποια κιλά δε μου επιτρέπει να φτάσω σε αυτά, εφόσον για να κάνω μια προσπάθεια να αλλάξω πρέπει πρώτα να με έχω αγαπήσει. Όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, αυτή είναι η διαδικασία. Το να αισθάνομαι παχύς μπορεί και να είναι λογικό και να έχει κάποια ρεαλιστική βάση. Το πώς θα αισθάνομαι όμως, για το «πάχος» μου είναι διαφορετικό.
Το βάρος μας είναι μόνο η δύναμη με την οποία έλκει η γη το σώμα μας. Κυριολεκτικά. Τίποτα παραπάνω! Ας μην το ξεχάσουμε αυτό την επόμενη φορά που θα μας αμελήσουμε επειδή δεν είμαστε στα κιλά που θέλουμε. Το αν μας αξίζει να μας φροντίσουμε, δεν έχει καμία σχέση με τη ζυγαριά μας.
