Η Κορίνα Μίχα έχει θέσει ως στόχο, στη φετινή της προετοιμασία την κατάκτηση της κορυφής του όρους Μανασλού, των Ιμαλαΐων, ύψους 8,163 μέτρων, για πρώτη φορά από Ελληνίδα αθλήτρια. Στην προσπάθεια αυτή που θα διαρκέσει 45 ημέρες και που απαιτεί πολύμηνη προετοιμασία, η Endless EC στέκεται αρωγός και κοινωνός τόσο ως προς το αθλητικό σκέλος, αλλά και σε ό,τι αφορά στο μήνυμα της γυναικείας ενδυνάμωσης.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις ξεπεράσει μέχρι σήμερα;

Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζω μέχρι και σήμερα είναι να μπορώ να συνδυάσω δύο απαιτητικούς κόσμους: τη δουλειά μου, που απαιτεί αφοσίωση, δημιουργικότητα και ατελείωτες ώρες σχεδιασμού, με την ορειβασία, που για μένα δεν είναι απλώς ένα χόμπι, αλλά μια δραστηριότητα σε επαγγελματικό επίπεδο, που απαιτεί πειθαρχία, προπονήσεις και συνεχή προετοιμασία.

Το να ισορροπήσω αυτά τα δύο είναι μια καθημερινή δοκιμασία. Η πρόκληση είναι συνεχής, αλλά μέσα από αυτήν έχω μάθει ότι αν θέλεις κάτι πραγματικά, βρίσκεις τον τρόπο. Και κάθε φορά που νιώθω πως δεν έχω άλλη ενέργεια, θυμίζω στον εαυτό μου ότι όπως σε κάθε ανάβαση, το μυστικό είναι ένα: ένα βήμα τη φορά.

Μέχρι σήμερα, στην πορεία σου ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή όπου ένιωσες ότι όλα ήταν εναντίον σου – και τι έκανες γι’ αυτό;

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που ξεκίνησα ορειβασία. Σχεδόν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, μου έλεγαν «καλά πάλι στο βουνό θα πας; Πριν δυο μέρες δεν ήσουν πάλι; Να προσέχεις δεν είναι αυτά για σένα.” Ένιωθα ότι πριν καν ξεκινήσω την προσπάθειά μου για την επόμενη ανάβαση, έπρεπε να παλέψω με ένα άλλο «βουνό» το οποίο ήταν να δικαιολογηθώ βρίσκοντας επιχειρήματα για το πλέον αυτονόητο. Απλά θέλω να είμαι στα βουνά.

Έμεινα σταθερή σε αυτό που με έκανε να είμαι ευτυχισμένη. Γιατί όταν είμαι στο βουνό, είμαι πραγματικά ευτυχισμένη. Άκουσα μόνο τη δική μου εσωτερική φωνή και συνέχισα, μέχρι που έγινε αποδεκτό και στους υπόλοιπους.

Υπάρχει κάποιος που σε ενθάρρυνε και θα ήθελες τώρα να τον/την κοιτάξεις στα μάτια να του πεις ευχαριστώ;

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια στιγμή λίγα μέτρα πριν την υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης το Elbrus (5642m) Η ανάβαση είχε ξεκινήσει από τις 9 μμ , ένας από τους σχοινοσυντρόφους μου στην ομάδα, δεν είχε νερό καθώς είχε παγώσει το παγούρι του. Οπότε κατά την ανάβαση μοιραζόμουν μαζί του το τσάι και το νερό μου, με αποτέλεσμα να τελειώσει γρήγορα η ενυδάτωσή μου. Λίγα μέτρα πριν φτάσω στην κορυφή μετά από 10 ώρες συνεχόμενης ανάβασης, θυμάμαι τα συμπτώματα της αφυδάτωσης να είναι πολύ έντονα. Έβλεπα πολύχρωμες πεταλούδες να παίζουν πάνω στο χιόνι. Κάπου εκεί είδα έναν Ρώσο ορειβάτη να ανοίγει απολαυστικά ένα αναψυκτικό. Χωρίς να το σκεφτώ πήγα κοντά του και τον ρώτησα αν μπορεί να μου δώσει λίγο και εκείνος μου χαμογέλασε και μου το προσέφερε όλο. Το ήπια μέσα σε δευτερόλεπτα και ήταν η δύναμη που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή για να συνεχίσω! Τον Ρώσο δεν τον ξαναείδα ποτέ. Ελπίζω να μην ήταν και αυτός στη φαντασία μου όπως οι πολύχρωμες πεταλούδες του χιονιού.

Τι θα έλεγες σε μια γυναίκα που νιώθει ότι οι συνθήκες γύρω της την περιορίζουν;

Η ορειβασία μου έμαθε κάτι πολύ σημαντικό: η μεγαλύτερη μάχη δεν είναι με το βουνό, αλλά με τη φωνή μέσα σου που σου λέει ότι δεν μπορείς. Και αν αυτό ισχύει στα βουνά, ισχύει και στη ζωή.

Θα της έλεγα να βρει το δικό της μονοπάτι, ακόμα κι αν χρειαστεί να το χαράξει από την αρχή. Να μη φοβηθεί να κάνει το πρώτο βήμα, όσο μικρό κι αν φαίνεται. Και να θυμάται ότι δεν είναι μόνη – υπάρχουν κι άλλες γυναίκες εκεί έξω που παλεύουν για το ίδιο πράγμα. Αν μία τα καταφέρει, τότε όλες μπορούμε.

Η ορειβασία είναι από μόνη της ένα συμβολικό ταξίδι. Τι μαθήματα παίρνεις κάθε φορά που φτάνεις στην κορυφή;

Το πρώτο μάθημα είναι ότι η δύναμη δεν βρίσκεται μόνο στο σώμα, αλλά στο μυαλό. Το σώμα μπορεί να κουραστεί, να πονέσει, να θέλει να σταματήσει. Αλλά αν το μυαλό σου λέει «ένα βήμα ακόμα», τότε μπορείς να συνεχίσεις. Το δεύτερο μάθημα είναι η ταπεινότητα. Μπροστά στο βουνό, μπροστά στη φύση, συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι. Και αυτή η επίγνωση δεν σε κάνει αδύναμο, σε κάνει σοφότερο. Μαθαίνεις να ακούς, να προσαρμόζεσαι, να σέβεσαι. Και το τρίτο – ίσως το πιο σημαντικό – είναι ότι η πραγματική κατάκτηση δεν είναι η κορυφή, αλλά το ίδιο το ταξίδι. Ναι, η θέα από ψηλά είναι μαγική, αλλά οι στιγμές που έφτασες στα όριά σου και δεν τα παράτησες, οι άνθρωποι που μοιράστηκες τον δρόμο, η διαδρομή που σε έκανε πιο δυνατό – αυτά είναι που μένουν πραγματικά. Κάθε κορυφή είναι μια υπενθύμιση ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Και ότι οι μεγαλύτερες νίκες ξεκινούν πάντα από ένα μικρό πρώτο βήμα.

Η ορειβασία είναι ένας χώρος όπου κυριαρχούν οι άντρες. Έχεις νιώσει ποτέ ότι έπρεπε να αποδείξεις περισσότερα ως γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο;

Τον πρώτο καιρό, ένιωθα πολύ έντονα την ανάγκη να αποδείξω ότι μπορώ να ακολουθήσω απαιτητικές αναβάσεις (στην πλειοψηφία τους ανδροκρατούμενες ), ότι έχω την αντοχή, τη δύναμη και τις ικανότητες να ανταπεξέλθω στις ίδιες απαιτήσεις.

Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δυνάμωσα, νιώθω εγώ σίγουρη για εμένα, και αυτό είναι που έχει σημασία. Δεν έχω πια την ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Η δύναμη δεν βρίσκεται στην επιβεβαίωση των άλλων, αλλά στο να ξέρεις ποιος είσαι και τι μπορείς να καταφέρεις. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ελευθερία.

Τι σημαίνει για σένα η έννοια της γυναικείας δύναμης; Είναι η φυσική αντοχή, η ψυχική ανθεκτικότητα ή κάτι άλλο;

Για μένα, η γυναικεία δύναμη δεν είναι κάτι μονοδιάστατο. Δεν είναι μόνο η φυσική αντοχή ή η ψυχική ανθεκτικότητα – είναι ένας συνδυασμός στοιχείων που κάνουν μια γυναίκα ασταμάτητη.

Είναι το να αντέχεις, ακόμα κι όταν όλα γύρω σου λένε να σταματήσεις. Το να προχωράς, ακόμα κι όταν αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Το να διεκδικείς το χώρο σου, ακόμα και σε περιβάλλοντα που δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν γυναίκες να πρωταγωνιστούν. Γυναικεία δύναμη είναι να μην χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα σε κανέναν – Για μένα, η μεγαλύτερη δύναμη μιας γυναίκας είναι ότι δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της.

Πώς μπορούμε να ενθαρρύνουμε περισσότερες γυναίκες να “κατακτήσουν” τις δικές τους κορυφές – είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά;

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αλλάξουμε την αφήγηση. Να σταματήσουμε να παρουσιάζουμε τη δύναμη ως κάτι αντρικό και την επιτυχία ως κάτι που απαιτεί σκληρότητα ή αποστασιοποίηση από τη γυναικεία φύση. Οι γυναίκες μπορούν να είναι δυνατές χωρίς να γίνονται κάποια εκδοχή του αντρικού προτύπου. Δεύτερον, χρειάζονται περισσότερα πρότυπα. Όσο περισσότερες γυναίκες μοιράζονται τις ιστορίες τους, τόσο περισσότερες άλλες θα πιστέψουν ότι μπορούν να το κάνουν κι αυτές. Δεν χρειάζεται να είναι όλες ορειβάτισσες ή αθλήτριες – η κάθε μία έχει τη δική της «κορυφή» να κατακτήσει, είτε στη δουλειά της, είτε στην τέχνη είτε στην προσωπική της ζωή. Τέλος, πρέπει να τους δώσουμε χώρο να αποτύχουν. Γιατί η αποτυχία είναι κομμάτι κάθε διαδρομής. Αν φοβόμαστε την αποτυχία, δεν ξεκινάμε καν.

Ο κόσμος δεν αλλάζει από μόνος του. Αλλάζει κάθε φορά που μια γυναίκα κάνει το βήμα να ξεπεράσει έναν φόβο, ένα στερεότυπο, μια αμφιβολία. Και κάπου εκεί, χωρίς να το καταλάβουμε, οι «κορυφές» γίνονται προσβάσιμες για όλες.

Στην κοινωνία, πολλές φορές οι γυναίκες καλούνται να είναι “προσεκτικές” και “συγκρατημένες”. Εσύ επέλεξες να ζεις στα όρια. Πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις αφηγήσεις για τις γυναίκες;

Από μικρές, μας λένε να είμαστε προσεκτικές, ήσυχες, να μη ρισκάρουμε πολύ, να μην “εκτεθούμε”. Κι όμως, η πραγματική ζωή είναι έξω από το comfort zone. Αντί να μεγαλώνουμε κορίτσια που φοβούνται να αποτύχουν, να κάνουν λάθη ή να δοκιμάσουν κάτι δύσκολο, πρέπει να τα μεγαλώνουμε έτσι ώστε να νιώθουν δυνατά, ικανά, ατρόμητα.

Η αλλαγή ξεκινάει από τα πρότυπα που προβάλλουμε. Όταν οι γυναίκες που ζουν στα όριά τους – είτε είναι αθλήτριες, επιστήμονες, επιχειρηματίες ή καλλιτέχνες – γίνονται ορατές, τότε και άλλες γυναίκες βλέπουν ότι δεν είναι υποχρεωμένες να ζουν σε «ασφαλή» πλαίσια.

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος που επιδιώκεις να κατακτήσεις;

Ο επόμενος στόχος να επιστρέψω στα Ιμαλάια, το όρος Manaslu η κορυφή της οποίας είναι 8.163 m. Είναι ένα εγχείρημα που απαιτεί μήνες προετοιμασίας, προπονήσεων και απόλυτης αφοσίωσης. Αυτό που το κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο για μένα είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γυναικεία ελληνική ανάβαση στην κορυφή αυτή. Είναι ένα τεράστιο στοίχημα με τον εαυτό μου, αλλά η ορειβασία με έχει μάθει πως οι κορυφές δεν χαρίζονται – κατακτώνται με σκληρή δουλειά και πειθαρχία.