Τα θυμάστε εκείνα τα προ δεκαετίας pop βιβλία ‘Οι άντρες είναι από τον Άρη’ και ‘Οι γυναίκες από την Αφροδίτη’; Όταν ήμουν πιο μικρή, έλεγα μέσα μου: ‘μα τί χαζοί που είναι οι άνθρωποι. Επειδή δηλαδή είμαστε διαφορετικό φύλο, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε; Να δεις κάτι χαζογκόμενες θα έγραψαν αυτά τα βιβλία και η ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη’ κι άλλα τέτοια. Μέχρι που μπήκα κι εγώ στον ενήλικο κόσμο (μην νομίζετε, με το ζόρι με τραβήξανε) και είδα τί εστί βερίκοκο. Καταρχάς, το μόνο μας κοινό με τους άντρες είναι ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε δέρμα. Αυτά.
Κατά τα άλλα, διαπιστώνω ότι μιλάμε πραγματικά άλλη γλώσσα. Το ‘όχι’ για τους άντρες είναι ‘ναι’ και τούμπαλιν, το ‘μήπως να μιλήσουμε’ μάλλον σημαίνει ‘τρία δύο ένα μπαμ’ και το ‘είσαι φουλ εγωιστής’ σημαίνει ‘πόσο γα….ος τύπος είσαι τελικά!’. Εμένα κανείς δεν μου μίλησε για αυτή τη διάλεκτο στο φροντιστήριο την οποία θα μάθαινα και φαρσί μέσα σε ένα καλοκαιρινό ταχύρρυθμο τμήμα. Τα ιταλικά τί τα έμαθα; Πού μου χρησίμευσε η σωστή προφορά της pizza all’oglio;
Εκείνοι πάλι δεν είναι ότι ακούνε μόνο άλλη γλώσσα. Καμιά φορά σε κοιτάνε σαν να έχεις τρία μάτια, πέντε αυτιά και διχαλωτή γλώσσα που σφυρίζει. Μπορείς να επαναλαμβάνεις την ίδια φράση επί 10 χρόνια και να συνεχίζουν να σε κοιτούν με γνήσια απορία και να αναρωτιούνται γιατί πετάει η φλέβα σου στο μέτωπο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν εκτιμώ τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους να μας καταλάβουν, αλλά εμάς ποιός θα μας λυπηθεί; Είναι αυτές οι στιγμές που εύχομαι να ήμασταν όλοι gay γιατί δεν θα υπήρχε θέμα επικοινωνίας μεταξύ διαφορετικών φύλων. Δεν θα κάναμε παιδιά βέβαια, αλλά ποιός χρειάζεται έναν άντρα ακόμα στον πλανήτη;!!
Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά όμως για το πώς επικοινωνούν τα δύο φύλα. Η μοναδική ασφαλής απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι το καταφέρνουν με τη γλώσσα του σώματος και μόνο. Όταν για παράδειγμα φλερτάρεις με κάποιον, παίζεις με τα μαλλιά σου, η φωνή σου λεπταίνει και κουνιέσαι πέρα δώθε σαν χαλασμένη κεραία. Αλλά κι εκείνος γέρνει προς τα πάνω σου, σε πλησιάζει, σου χαμογελά και σου βάζει τα μαλλιά πίσω από το αυτί. Όταν θυμώνεις, κάνεις χειρονομίες και αστράφτει το μάτι σου. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στους άντρες. Σε ένα σεμινάριο που έκανα για την επικοινωνία μέσω του σώματος, έμαθα ότι οι λέξεις παίζουν σχεδόν μηδενικό ρόλο στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους. Αν έχεις φτιάξει καριέρα πάνω στην επιχειρηματολογία και στο πώς να εκφράζεσαι σωστά, στις ερωτικές σχέσεις είναι χαλίκια για την οικοδομή. Καλώς ή κακώς οι άντρες δεν μαθαίνουν από νωρίς (σε αντίθεση με εμάς) πώς να συζητούν όταν προκύπτει πρόβλημα ενώ διδάσκονται ότι απαγορεύεται να κλαίνε, δεν φοβούνται και δεν γκρινιάζουν. Αφενός, δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι, αφετέρου όταν το βλέπουν σε εσένα, δείχνουν μηδενική ανοχή. Ο τρόπος ‘εκπαίδευσης’ είναι αυτό που μας διαχωρίζει και δυσκολεύει πολύ τη μεταξύ μας συνύπαρξη. Δεν ισχύει ότι είμαστε πιο ώριμες από τους άντρες. Ισχύει όμως ότι μεγαλώνουμε μαθαίνοντας πώς να κάνουμε διάφορα πράγματα ταυτόχρονα και πώς να καταλαβαίνουμε του άντρες επειδή έχουν απλό τρόπο σκέψης και όχι πολυδαίδαλο σαν το δικό μας.
Δεν έχω κάποια απάντηση να δώσω σε αυτό το μεγάλο θέμα και δεν νομίζω ότι υπάρχει κιόλας. Όλα είναι θέμα προσωπικότητας και χειρισμού. Αν είσαι άνθρωπος που είναι πιο easy going και είναι οκ με αυτό, τότε θα αποδεχτείς πολύ πιο εύκολα το άλλο φύλο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το θέμα δεν είναι να προσαρμοστείς στις ανάγκες του άλλου, διότι ναι μεν τον διευκολύνεις, αλλά χάνεις το δικό σου εαυτό. Το θέμα είναι να βρεθείς με τον άνθρωπο που έχετε κοντινή ‘κοινή γλώσσα’ αλλά πάνω από όλα, δεν πειράζει αν ο καθένας μιλάει και τη δική του. Μέχρι να βρεθεί ο πλανήτης που θα γεννάει και τα δύο φύλα, ας αγαπηθούμε έτσι όπως είμαστε (κι ας κοιταζόμαστε σαν να είμαστε ήρωες του Σταρ Τρεκ).
