Στον Κώστα Τσαρτσαρή δε χαρίστηκε τίποτα. Πάλεψε για όλα, τα κατάφερε και δεν έχει κανένα απωθημένο. Αυτό φαίνεται ακόμη κι αν συνομιλήσεις μαζί του μόλις μισή ώρα. Τον διακατέχει μια ευγένεια που σπανίζει.

Είναι ένας άνθρωπος χορτάτος από δόξα και ευτυχισμένος με τη ζωή του. Δε θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο βετεράνο υποψήφιο για αυτή τη στήλη από τον Κώστα Τσαρτσαρή, γιατί δέκα χρόνια μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας είναι ολοζώντανο παράδειγμα του πόσο καλά μεταβόλισε όσο καλύτερα γινόταν τα όσα του προσέφερε ο αθλητισμός στην μετέπειτα ζωή του.

Γιατί μπάσκετ;

Είμαι ο Κώστας Τσαρτσαρής, γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βέροια, εκ φύσεως αθλητικός, πάντα ο αθλητισμός ήταν σε καθημερινή βάση στη ζωή μου σε κάθε μορφή του. Πέρασα από το στίβο, από το βόλεϊ, από το χάντμπολ που ήταν και το κυρίαρχο άθλημα τότε στην πόλη της Βέροιας και ποδόσφαιρο έπαιζα στις αλάνες αλλά και το μπάσκετ που μπήκε από το 1987 στη ζωή μας άρχισε να κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι και από τη δική μου αθλητική ζωή.

Μέσα από μια άτυχη στιγμή στο χάντμπολ, όπου όταν ένα παιδί έπεσε στο πάτωμα κι εγώ φοβήθηκα ότι κάτι έπαθε (ευτυχώς τελικά δεν έπαθε τίποτα), εγώ εξαφανίστηκα γιατί ντράπηκα. Εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα να ασχοληθώ με το μπάσκετ πιο σοβαρά. Μπορεί βέβαια και η ιστορία το ίδιο να έγραφε, εγώ ωστόσο αναφέρω ένα γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή να κάνω στροφή στην καριέρα μου τότε.

Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ όπου είδα ότι έχω το κατιτίς παραπάνω σε σχέση με τους υπόλοιπους συνομηλίκους μου, διέκριναν δηλαδή ότι υπήρχε ένα ταλέντο και άρχισα σιγά σιγά να προοδεύω σε αυτό το άθλημα, να έρχονται κάποιες επιτυχίες σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, τα όρια της Βέροιας άρχισαν να φαντάζουν μικρά και άρχισα να γίνομαι ευρέως γνωστός μέσα από τις κλήσεις μου στις Εθνικές κλπ. Αγάπησα το μπάσκετ και συνεχίζω να το αγαπώ.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από το Ευρωμπάσκετ του 1987;

Θυμάμαι πολύ έντονα αυτό το γεγονός που δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν. Θυμάμαι το ότι βγήκαμε όλοι στους δρόμους να πανηγυρίσουμε, ήταν κάτι που θύμιζε συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ (γέλια). Στη συνέχεια υπήρχαν αρκετές επιτυχίες στο μπάσκετ όπως αυτές του 2005 και 2006, όμως σαν την πρώτη, αυτή δηλαδή του 1987 δεν ήταν καμια και το λέω με το χέρι στην καρδιά καθώς κι εγώ ήμουν μέλος των ομάδων που μετέπειτα έφεραν αυτές τις επιτυχίες, αναφέρομαι στο χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ και το ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Ο θρίαμβος του 1987 ήταν κάτι που χρειαζόταν πολύ ο κόσμος καθώς η Ελλάδα αντιμετώπιζε τότε πολλά προβλήματα, ήταν στην αφάνεια σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και με αυτή τη διάκριση το μπάσκετ μπήκε στις καρδιές μας, στα σπίτια, στις αυλές των σχολείων, ξεφύτρωσαν μπασκέτες και δημιούργησε μια νέα γενιά. Οπότε νομίζω πως όντως αυτή η πρώτη φορά ήταν και η πιο δυνατή για τον ελληνικό αθλητισμό.

Πιστεύεις πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι πλέον το πρόσωπο το οποίο θα εμπνεύσει τη νέα γενιά παιδιών να ασχοληθούν με το μπάσκετ;

Γενικά αρέσει στον κόσμο να προσωποποιεί τις επιτυχίες, ακόμη κι αν μιλάμε για ομαδικό αθλητισμό. Η ομάδα του ’87, ήταν η ομάδα του Γκάλη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Γιαννάκης, ο Φασούλας και τα υπόλοιπα παιδιά υπολείπονται σε ταλέντο ή σε αξία. Χωρίς αυτούς ο Γκάλης δεν θα κέρδιζε τίποτα. Το 2005 ίσως ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα κέρδισε ως ομάδα και χωρίς κάποιον να ξεχωρίζει. Ο Γιάννης πλέον είναι ένα brand name παγκόσμιο. Είναι ένας άνθρωπος που μεσουρανεί στο ΝΒΑ, όλοι μιλούν γι αυτόν σαν έναν από τους κορυφαίους της τελευταίας δεκαετίας, τα παιδιά μας ψάχνουν για έναν ήρωα, ο Γιάννης είναι το πρόσωπο αυτό, έχει καταφέρει τεράστια πράγματα και όλοι θέλουν να του μοιάσουν. Χωρίς φυσικά να αφήνουμε έξω και τους υπόλοιπους στην άκρη καθώς έχουμε πολύ σπουδαίους παίκτες που πλαισιώνουν εξαιρετικά τον Γιάννη.

Επειδή είμαι και μέσα στην ομοσπονδία, έχω να πω ότι από την συμμετοχή του με την Εθνική στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ, αυξήθηκαν πολύ οι εγγραφές των παιδιών στο μπάσκετ, κάτι που σημαίνει πως πραγματικά εμπνέει. Φανταστείτε τι έχει να γίνει εάν έρθει και ένα μετάλλιο.

Γιατί η υποστήριξη των φιλάθλων είναι σημαντική για έναν αθλητή ή μια ομάδα;

Γιατί γι αυτούς παίζει. Αγώνες χωρίς κόσμο στην κερκίδα δεν έχουν κανένα νόημα. Είναι σαν ένα φαγητό χωρίς αλάτι. Έχω παίξει σε παιχνίδια χωρίς κόσμο, η αίσθηση είναι τραγική, αν δεν υπήρχε ο επαγγελματισμός στη μέση νομίζω ότι κανείς δεν θα ήθελε να κατέβει να παίξει. Το vibe που δίνει ο κόσμος τροφοδοτεί τους αθλητές και αποδίδουν ακόμη καλύτερα.

Πώς βίωσες την αγάπη του κόσμου όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά κι έξω από αυτό;

O κόσμος ανά πάσα στιγμή έδινε την αγάπη του είτε εντός, είτε εκτός γηπέδου. Υπάρχουν και οι αντίπαλοι οπαδοί, αλλά εγώ προσωπικά δεν είχα ποτέ πρόβλημα με κανέναν.

Ποια είναι η γνώμη σου για τους «παίκτες σημαίες» που έχουν υπηρετήσει μία ομάδα σε όλη τους την καριέρα και τι έχεις να πεις στον κόσμο που κατακρίνει όσους δεν υπηρετούν αυτή τη λογική;

Νομίζω πως ο κόσμος είναι πολύ σκληρός με τους αθλητές, θεωρούν ότι πρέπει να ταυτιστούν για μια ζωή με το σύλλογο με τον οποίο ξεκινάνε, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο αθλητής είναι επαγγελματίας. Έχει παρατήσει τα πάντα στη ζωή του για να αφοσιωθεί στον αθλητισμό οπότε κι αυτός πρέπει να κοιτάξει το καλύτερο για το δικό του μέλλον. Η αθλητική ζωή του μπασκετμπολίστα είναι μέχρι τα 35 και μέχρι τότε έχει περιθώριο να βρει την καλύτερη λύση για την καριέρα του, κάτι που μερικές φορές δεν είναι καν στο χέρι του, παρόλα αυτά το φταίξιμο πέφτει πάντα πάνω στον αθλητή επειδή δεν βγαίνει προς τα έξω το τι έχει συμβεί στο παρασκήνιο.

Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει πως οι αθλητές είναι επαγγελματίες όπως και οι υπόλοιποι και μπορεί να αναγκαστούν να πάρουν μια απόφαση που θεωρούν ότι είναι η καλύτεροι για εκείνους και τις οικογένειές τους.

Τι σκέφτεται ένας παίκτης όταν βρίσκεται στα αποδυτήρια ή όταν κάθεται στον πάγκο;

Άπειρες πληροφορίες τις οποίες έχει διοχετεύσει το προπονητικό team κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε και αφορούν τεχνικά ζητήματα, τακτική και προσωπικές εντολές. Υπάρχει έντονο άγχος, πίεση, η αγωνία χτυπάει κόκκινο μέχρι και τη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου στο παρκέ για το ζέσταμα, μετά όμως τα πράγματα εξομαλύνονται. Όταν είσαι στον πάγκο έχεις αγωνία για το πότε θα μπεις μέσα στο παιχνίδι ενώ επεξεργάζεσαι ταυτόχρονα τις πληροφορίες που έχεις πάρει από τον προπονητή σου. Είσαι πιο έτοιμος όταν είσαι στον πάγκο από ότι όταν είσαι στα αποδυτήρια.

Το παν είναι να διατηρείς τη συγκέντρωσή σου. Αν τη χάσεις για οποιοδήποτε λόγο έχει χάσει και το παιχνίδι.

Πως ξεπερνούσες μια ήττα;

Ήμασταν πολύ σκληροί με τον εαυτό μας και γι αυτό θεωρώ ότι καταφέραμε και πράγματα, γιατί αν δεν είσαι σκληρός με τον εαυτό σου στο λάθος και στην ήττα στο τέλος θα έχεις μια από τα ίδια, ήττα δηλαδή. Μετά από τις ήττες έπεφτα σε περισυλλογή. Σκεφτόμουν φάση-φάση τι δεν έκανα εγώ σωστά, τι μου είπε ο προπονητής μετά τη λήξη του αγώνα, από ένα σημείο και μετά βέβαια έπρεπε να μπορείς να το αφήνεις πίσω αυτό, να βελτιωθείς και να προχωρήσεις στο επόμενο ματς.

Και πως γιόρταζες τις νίκες;

H δική μου η γενιά έχει μείνει στην ιστορία ως αυτή που δε γιόρταζε ιδιαίτερα τις νίκες της. Αν το κάναμε, θα το κάναμε μια και καλή στο τέλος της σεζόν. Γενικότερα ο επαγγελματίας αθλητής πρέπει να προσέχει τον εαυτό του 24/7. Οι νίκες προφανώς και έφερναν χαρά και έξαψη, αλλά δεν θέλαμε ιδιαίτερα τα ξενύχτια, αλκοόλ ουδέποτε και η διατροφή μας ήταν σωστή. Φυσικά είμαστε και άνθρωποι και το καλοκαίρι ας πούμε που σταματούσαν για λίγο καιρό οι αγωνιστικές μας υποχρεώσεις μπορεί να κάναμε και το κάτι παραπάνω που δεν κάναμε μέσα στη σεζόν. Ήμασταν στοχοπροσηλωμένοι, δεν ξεφύγαμε ποτέ.

Ποιον θεωρείς το μεγαλύτερο σταρ του μπάσκετ παγκοσμίως αυτή τη στιγμή;

O Lebron James αυτή τη στιγμή σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα, έχει ένα brand name το οποίο κινείται και στο επιχειρείν. Ο Steph Curry το ίδιο, αλλά και ο δικός μας ο Γιάννης ακολουθεί κατά πόδας αλλά τον Lebron James τον θεωρώ κορυφαίο από τους εν ενεργεία. Αν μιλήσουμε γενικότερα, τότε θα πω τον Michael Jordan που τον ξέρουν ακόμη κι οι πέτρες.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πράγμα που σε έχει διδάξει το μπάσκετ για τη ζωή;

To μπάσκετ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Την ομαδικότητα, την αφοσίωση, το σεβασμό, τη μαχητικότητα, την αυταπάρνηση, τη διαχείριση της νίκης και της ήττας τα μαθαίνεις από μικρό παιδί και τα κρατάς σε ολόκληρη τη ζωή σου. Βγαίνοντας μέσα από αυτή τη φούσκα που είναι ο αθλητισμός και μπαίνοντας στην κοινωνία αυτά τα πράγματα τα βιώνεις πιο εύκολα, είσαι πιο έτοιμος για να εισέλθεις στην κοινωνία. Ωστόσο υπάρχουν άλλα προβλήματα που σου προκαλεί αυτή η «φούσκα» του αθλητισμού.

Όταν σταμάτησες το μπάσκετ πως ένιωσες; Πιστεύεις πως θα έπρεπε να υπάρχει μια μέριμνα καθώς αρκετοί αθλητές δε μπορούν να διαχειριστούν αυτή την κατάσταση και πέφτουν σε κατάθλιψη;

Έχεις απόλυτο δίκιο, δυστυχώς δεν υπάρχει μέριμνα. Θα πρέπει το κράτος να προετοιμάζει τον αθλητή για τη διακοπή της καριέρας του στην ηλικία των 35 ετών και τη συνέχεια της ζωής του στην κοινωνία. Καλώς ή κακώς οι σύλλογοι λύνουν πολλά προβλήματα των αθλητών όσο αυτοί είναι εν ενεργεία για να έχουν το μυαλό τους μόνο στη δουλειά τους και όταν αυτό τελειώσει έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας από το πως θα πληρώσουμε λογαριασμούς μέχρι το πως δημιουργούμε εισοδήματα για να ζήσουμε την οικογένειά μας. Αυτό είναι ένα ισχυρό σοκ για τους περισσότερους.

Ένα ακόμη ισχυρό σοκ είναι η διαχείριση της εξόδου από τα φώτα γιατί όταν μια ζωή ζεις με τις κάμερες από πάνω σου και τον κόσμο να ζητοκραυγάζει το όνομά σου, με συνεντεύξεις, και μετά όλα αυτά εξαφανίζονται, κάποιους τους πονάει αυτό το πράγμα. Ουσιαστικά αλλάζει εντελώς η ζωή ενός αθλητή και δεν υπάρχει καμια μέριμνα ενημέρωσης από κάποιον αρμόδιο φορέα να ενημερώσει τον αθλητή για την «επόμενη ζωή του», υπάρχει ένα μεγάλο κενό και θα πρέπει να καλυφθεί με κάποιον τρόπο.

Μπορείς να μας εξηγήσεις τι είναι το πικ εν ρολ;

To πικ εν ρολ είναι η συνεργασία δυο παικτών. Ενώ το μπάσκετ παίζεται με πέντε, το πικ εν ρολ αφορά δυο από αυτούς: Τον ένα που έχει τη μπάλα και τον άλλο που προσπαθεί να τον ελευθερώσει, έτσι μπλοκάρει τον αμυντικό αυτού που έχει τη μπάλα.

Γιατί δεν υπάρχουν τόσο πολλές προπονήτριες μπάσκετ στην Ελλάδα;

Eίναι μια αλήθεια αυτό. Γενικά το μπάσκετ είναι πιο ανδροφιλές άθλημα σε ποσοστό 90-10, άρα η διείσδυση στο γυναικείο φύλο είναι πάρα πολύ μικρή όπως και η δημοτικότητα. Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω και γυναίκες προπονήτριες και πιστεύω ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους άνδρες, θεωρώ πως έχει να κάνει με τα ταμπού τα οποία κυκλοφορούν γενικότερα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Ακόμη και στο ΝΒΑ έγινε σάλος όταν μία προπονήτρια ανέλαβε χρέη στο πλευρό του Γκρεγκ Πόποβιτς στο Σαν Αντόνιο Σπερς. Νομίζω όμως πως όλα αυτά πρέπει να τα αφήσουμε στην άκρη γιατί οι γνώσεις δεν κοιτάνε φύλο, το άθλημα το γνωρίζουμε όλοι επί ίσοις όροις και θα ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα να μπορέσουν οι γυναίκες να γίνουν προπονήτριες στο ανδρικό κομμάτι και να βοηθήσουμε κι εμείς σε αυτό.

Είσαι περισσότερο ευτυχισμένος σήμερα ή πριν από είκοσι χρόνια που βρισκόσουν στο ζενίθ της καριέρας σου;

Είμαι πιο ευτυχισμένος τώρα γιατί έχω δυο υπέροχα παιδιά, το Γιάννη και τη Σοφία-Μαντώ, οπότε αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα. Κάθε ηλικία έχει τα καλά της και τα άσχημά της ενδεχομένως. Το 2005 ήμουν ένα παιδί με άγνοια κινδύνου, είχα όλη τη ζωή μπροστά μου, καλές αθλητικές στιγμές δόξα, τώρα όμως έχω την οικογένειά μου, περισσότερο μυαλό στο κεφάλι μου και ίσως είμαι και τυχερός που τα πράγματα ήρθαν έτσι στην καριέρα μου που δεν κοιτάω πίσω με λύπη. Κρέμασα τα παπούτσια μου με ψηλά το κεφάλι στον Σύλλογο που πέτυχα πολύ μεγάλα πράγματα, με ένα μεγάλο γεμάτο γήπεδο να με τιμάει.

Με τον Κώστα Τσαρτσαρή τελικά θα ένιωθες σίγουρα ασφάλεια στο πικ εν ρολ εντός κι εκτός γηπέδου.