Οι έμφυλες διακρίσεις στον εργασιακό χώρο είναι αρκετά συχνές, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως.

Δεν θα επικεντρωθούμε στο τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει. Αυτά πλέον είναι γνωστά και σίγουρα -ελπίζουμε- γίνονται βήματα βελτίωσης. Θα μιλήσουμε για την έμφυλη διάκριση στην εργασία, που γίνεται κρυφά και ίσως, υποσυνείδητα.

Υπάρχουν κάποια κρυφά, αλλά εξίσου σοβαρά συμπτώματα αυτής της σεξιστικής παθογένειας, που μπορεί να τα έχεις υποστεί και να μην το έχεις καν καταλάβει.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Σε μια επιχείρηση τώρα, που θέλει να σέβεται τον εαυτό της και το όνομά της, σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, αφού η κοινωνική και η εργασιακή ισότητα είναι θεσμικά κατοχυρωμένες.

Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν κάποια πράγματα, κάποιες εργασίες, που αναλαμβάνουν μόνο οι γυναίκες.

Γενικά έχει παρατηρηθεί ότι οι γυναίκες αναλαμβάνουν και κάποιες επιπλέον εργασίες, που δεν αφορούν τόσο το πρότζεκτ της δουλειάς τους, ούτε τους προσφέρουν έξτρα μισθό.

Υπάρχουν δηλαδή, κάποια άτυπα καθήκοντα, τα οποία επωμίζονται μόνο οι γυναίκες. Από το να οργανώσεις το πάρτι-έκπληξη ενός συναδέλφου, μέχρι του να κρατάς σημειώσεις σε ένα meeting, το οποίο δεν σε αφορά κιόλας. Από το να αναλάβει να πετάξει τα σκουπίδια του γραφείου μέχρι να ποτίσει τα λουλούδια. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν δουλέψει σε ένα γραφείο όπου όλοι περιμένουν από τη γραμματέα να ποτίσει τα λουλούδια ή να πετάξει τα σκουπίδια. Όπως κι όλοι περιμένουν ότι γραμματέας είναι ”η”. Αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση.

Μπορεί βέβαια, να πεις ότι θέλεις και το κάνεις ή ότι είναι μέσα στα καθήκοντα γενικά του γραφείου. Και στα δύο αυτά επιχειρήματα, υπάρχει και αντίλογος.

Ο αντίλογος.

Αρχικά το να κάνεις πράγματα έξτρα, χωρίς να αφορούν το αντικείμενο της εργασίας σου, είναι οκ αποδεκτό. Αυτό μπορεί να συμβεί μια ή δύο φορές και ναι, το δεχόμαστε. Το να γίνεται όμως, σε σταθερή βάση είναι κακό.

Με το να κάνεις παραπάνω από αυτά, για τα οποία πληρώνεσαι, υποτιμάς εσύ η ίδια τον μόχθο σου. Δεν είναι θέμα ικανοτήτων και multitasking. Είναι το πώς διαθέτεις τον εαυτό σου στην επιχείρηση και στη διεύθυνση.

Είναι σαν να ξεπουλάς την εργασία σου και να ρίχνεις την αξία της. Και πίστεψε μας, δεν είναι δείγμα ότι είσαι καλή υπάλληλος κι ότι αξίζεις. Είναι δείγμα αδυναμίας.

Το δεύτερο σημείο στο όλο θέμα, είναι ότι δέχεσαι να κάνεις παραπάνω πράγματα από φόβο. Φόβο για να μη σε απολύσουν, να μη σε πάρουν με κακό μάτι, να μην υπάρξουν “αντίποινα”.

Συμφωνούμε ότι όλα αυτά και συμβαίνουν και είναι παράνομα και καταχρηστικά. Το να φοβάσαι να αντιδράσεις, να διεκδικήσεις το δικαίωμά σου -το οποίο είναι μάλιστα και νομικά κατοχυρωμένο– δείχνει αδυναμία.

Και σίγουρα δεν είσαι αδύναμη. Αλλά, με το να δέχεσαι έτσι άκριτα και χωρίς αντίσταση, τέτοιες καταστάσεις, απλά το κάνεις χειρότερο. Είναι όλο λάθος.

Πώς να τα μαζέψεις.

Αν δεν κάνεις κάτι λοιπόν, αν δεν σταματήσεις να αναλαμβάνεις αυτές τις μικρές εργασίες, που προορίζονται για εσένα γιατί πολύ απλά είσαι γυναίκα, βλάπτεις σοβαρά τον εαυτό σου.

Αν νομίζεις ότι μπορείς και ότι αντέχεις, κανένα θέμα. Αλλά για πόσο θα το αντέχεις; Και γιατί θα πρέπει αρχικά να το αντέχεις;

Δεν είναι ότι φταίνε οι άντρες συνεργάτες σου ή ο άντρας διευθυντής σου. Υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μην  καταλαβαίνουν καν, ότι λειτουργούν σεξιστικά.

Συμβαίνει όμως, ακόμα και στα μικρά και ασήμαντα αυτά πραγματάκια. Γιατί ο σεξισμός είναι ακόμα ποτισμένος στο dna μας.

Αυτό λοιπόν, που πρέπει να γίνει είναι να μάθεις να λες όχι. Μπορείς να πεις όχι με χίλιους τρόπους. Να το πεις ευγενικά ή κοφτά. Απλά να το πεις. Κι αν θες, μπορείς να παραπέμψεις και σε έναν άνδρα συνάδελφό σου, που μπορεί να έχει τα ίδια ή περισσότερα προσόντα από σένα, για να το φέρει εις πέρας.

Παράλληλα όμως, πρέπει και οι ίδιες οι επιχειρήσεις να αποκτήσουν μια ενσυναίσθηση σε θέματα έμφυλων διακρίσεων. Επαγγελματική ενσυναίσθηση και οργάνωση με βάση τις ικανότητες και τα προσόντα του καθενός.

Αυτό το κείμενο αφορά κυρίως γυναίκες. Δεν είναι ότι φταίνε αποκλειστικά οι άνδρες. Φταίμε όλοι μας.

Φταίμε όσοι το επιτρέπουμε, όσοι το πράττουμε κι όσοι αδιαφορούμε.