Την πρώτη φορά νιώθεις ότι η καρδιά σου είναι έτοιμη να εκραγεί. Την επόμενη φορά είσαι πιο προετοιμασμένος. Νιώθεις πως πνίγεσαι, ότι κάποιος σου κλέβει τον αέρα και οι παλάμες σου έχουν γίνει κάθιδρες. Σου συμβαίνει μια εντελώς ξαφνική στιγμή, την ώρα που πας να περάσεις από το φανάρι στον απέναντι δρόμο. Και ξαφνικά δεν μπορείς να πας πουθενά. Έχεις ακινητοποιηθεί. Ο εγκέφαλος έχει στείλει εκείνο το μήνυμα στους μυς σου που σε καθιστά ανίκανο να κουνηθείς ακόμα και λίγα χιλιοστά.
Αυτά ίσως είναι τα πρώτα συμπτώματα. Αν όμως το αφήσεις να σε κυριεύσει, η χρόνια επίσκεψη τους θα έχουν σαν αποτέλεσμα μια μόνιμη αναστάτωση. Όταν κάθεσαι πρέπει να σηκωθείς γιατί τίποτα δεν σε κρατάει ήρεμο. Νυστάζεις αλλά πέφτεις στο κρεβάτι και ξεκινάει η ταχυπαλμία σαν να έχεις κάνει ενέσεις ταυρίνης στο αίμα σου. Αναπνέεις σχεδόν μηχανικά και νιώθεις ότι δεν σου αρκεί το οξυγόνο της ατμόσφαιρας. Κι όλο αυτό σε μια αέναη επανάληψη.
Η πρώτη κρίση πανικού, με επισκέφτηκε σε μια πρόβα
Νέκρωσαν όλα. Ένιωθα τόσο δυνατά τους παλμούς στον λαιμό μου που οριακά φανταζόμουν πως φαίνονται στις φλέβες μου. Σαν τα καρτούν στα κινούμενα σχέδια. Τα φώτα στην αίθουσα ξαφνικά έγιναν τεράστια και μου θόλωναν την όραση. Η φωνή μου έκλεισε. Δεν μπορούσα ούτε να ζητήσω βοήθεια. Με έπιασε εσωτερικά νευρικό γέλιο γιατί δεν ήξερα τι μου συμβαίνει. Σαν να είμαι μέσα και έξω από το σώμα μου ταυτόχρονα. Πήρα μικρές ανάσες με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Ενστικτωδώς έβαλα τη ψυχραιμία μου πάνω από οτιδήποτε άλλο. Έφυγε μετά από δέκα λεπτά. Σκηνικά δέκα λεπτά. Φαντάζει να ξέρεις αιώνας…
Οι κρίσεις πανικού δεν είναι ταμπού
Ούτε κάτι που απαγορεύεται να αναφέρεις στην οικογένειά σου ή στους φίλους μήπως και τρομάξουν ή ακόμα χειρότερα δεν σε πιστέψουν. Δυστυχώς είναι αλήθεια πως μόνο όσοι έχουν βιώσει τους ξαφνικούς αυτούς επισκέπτες μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει: ” Δεν μπορώ να κουνηθώ από τη θέση μου γιατί φοβάμαι ότι θα πεθάνω”. Μια τόσο περίεργα συνταγμένη πρόταση. Ωστόσο, ακόμα κι αν σε αμφισβητήσουν, αν σε πουν υπερβολικό ή κι αν σε πιστέψουν λίγη σημασία έχει. Η μεγαλύτερη υπόθεση είναι να ξορκίσεις αν θες τη δύναμή τους. Όταν μιλάς για αυτές, μειώνεται στο κεφάλι σου η εξουσία που σου ασκούν.
Γίνεται μια τόση δα κουκίδα μέσα στα τόσα pixels του εγκεφάλου σου. Όχι αμέσως. Θέλει χρόνο και πολλές φορές χρειάζεται και ιατρική παρακολούθηση. Όμως για αρχή ξεκίνα να μιλάς για τα περιστατικά αυτά που σε κέρδισε ο φόβος. Γιατί ναι, αυτό συνέβη και δεν είναι καθόλου ντροπιαστικό. Μίλα μέσα από τα λόγια, μέσα από το γράψιμο, τον διαλογισμό, τη γιόγκα ή και τη ψυχοθεραπεία. Ή και με όλα αυτά μαζί.
Κάτι ακόμα και δώσε βάση σε αυτό
Ποτέ να μη λυπηθείς ή να μην αφήσεις άλλους να σε λυπηθούν για τις κρίσεις πανικού που συνεχίζουν να εμφανίζονται μπροστά σου. Όσο κι αν διαρκέσει όλη αυτή η ιστορία που φαινομενικά σε ταλαιπωρεί, εσύ γίνεσαι πιο δυνατός και χωρίς να το καταλαβαίνεις γνωρίζεσαι πολύ καλύτερα με τον εαυτό σου από οποιονδήποτε άλλο. “Τα λέτε” με έναν άλλο τρόπο, ίσως πιο επώδυνο αλλά σίγουρα καθόλου επιφανειακό. Αναγνώρισέ του λοιπόν την προσπάθεια να σου πει όσα έχει να σου πει και δες το σαν μια ευκαιρία να αφήσεις πίσω σου τραυματικά γεγονότα μια για πάντα.
