Ξεκίνησε σαν ένας μικρός πόνος στο στομάχι. Ανέβηκε στο στήθος και σου έκανε τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη απ’ ότι περίμενες. Πρόβλημα στο να πάρεις ανάσα, στο να σταματήσεις να υπεραναλύεις τα πάντα στο κεφάλι σου, στο να αφήσεις στους άλλους τον χώρο που χρειάζονται, ακόμα και στο να φας, να κοιμηθείς. Όμως δεν είναι ότι δε σε χωράει το σπίτι σου, είναι ότι δε σε χωράει ο εαυτός σου.

Μοιάζει με κρίση πανικού, μέχρι που πας την πρώτη φορά για ψυχοθεραπεία. Μέχρι την στιγμή που σε ρωτάνε “Γιατί ήρθες;” και απαντάς “Γιατί δεν θέλω άλλο το βάρος επάνω μου. Γιατί θέλω να αναπνεύσω σαν κανονικός άνθρωπος και βασικά γιατί θέλω να χαλαρώσω”. Τότε θα μάθεις πως αυτό που περνάς είναι πολύ πιθανό να μην είναι κρίση πανικού μα κρίση άγχους. Και πρέπει να το προλάβεις πριν περάσει ένας χρόνος και πέντε μήνες.

Ξεκινά με ένα ξέσπασμα. Μια απόρριψη, μια απογοήτευση, ένα μεγάλο φορτίο. Συνεχίζει με υπερανάλυση των πιο μικρών πραγμάτων, περιγραφή των κινήσεων που κάνουν οι άνθρωποι γύρω σου και ανάγκη για αλλαγή. Τελειώνει με εσένα να θάβεις το ένα πρόβλημα μετά το άλλο και να νομίζεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου. Να σου πω όμως κάτι; Όσο το αφήνεις, μεγαλώνει.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρεις πως μπορεί να σου σκάσει. Αν θα έρθει με το βαλιτσάκι ενός γκόμενου που δεν σε θέλει (πια) ή με το φορτίο δουλειάς που έτυχε να πέσει μαζί με την εξεταστική σου. Και βλέπεις πως κάθε φορά που το μυαλό σου αφήνει μια χαραμάδα ανοιχτή για να οξυγονωθεί, εσύ πας και την κλείνεις. Την κλείνεις γιατί φοβάσαι πως όταν χαλαρώσεις, θα βρεις χρόνο για εσένα και πραγματικά, ποιος θέλει να ασχοληθεί με τον εαυτό του τώρα; Κανείς.

Οι κρίσεις άγχους δεν φεύγουν. Έχουν πολλά παρόμοια στοιχεία με τις κρίσεις πανικού μα λέγεται πως είναι πιο περιστασιακά. Αν καταφέρεις να χαλαρώσεις. Αν δηλαδή, βάλεις σε μια σειρά τα πράγματα στο μυαλό σου και τους δώσεις την σημασία που πρέπει. Αντί να πιεις εκείνο το παραπάνω ποτό, να βγεις με κάποιον που δεν θα ήσουν ποτέ μαζί του, να φύγεις νωρίτερα από τη δουλειά, να κλάψεις σαν να μην έχεις πονέσει ποτέ περισσότερο.

Όμως εσύ περιμένεις. Περιμένεις να πιάσεις τις στιγμές πάνω στην αλλαγή τους. Περιμένεις να προλάβεις το αγόρι που δεν θα είναι σίγουρο αν σε θέλει. Περιμένεις να μειωθεί η δουλειά σου γιατί καλοκαίριασε. Περιμένεις να φύγεις από τα φώτα της πόλης. Μα κανείς δεν σου έχει πει πως το να περιμένεις δεν λειτουργεί ως δράση. Λειτουργεί ως αδράνεια. Επομένως, αν σε ρωτήσω τώρα να μου πεις “τι κάνεις εσύ για τις κρίσεις σου;” θα μου πεις “περιμένω να περάσουν” ενώ στην ουσία το να περιμένεις να συμβεί κάτι είναι μόνο το 30% αυτών που μπορούν να σου συμβούν. Θέλω να ξέρεις πάντως πως κανείς δε ζει με την τύχη του. Σου λείπει ένα μεγάλο ποσοστό αγάπης, έρωτα, θυμού, θλίψης, νοσταλγίας, γέλιου και άλλων πολλών που προκαλείς ο ίδιος στον εαυτό σου. Είσαι έτοιμος να ζήσεις χωρίς αυτά;