Έρχεται λοιπόν μια μέρα κάθε χρόνο (που, κατά διαβολική σύμπτωση, είναι η ίδια μέρα κάθε χρόνο) που πρέπει να την αντιμετωπίσεις… καβαφικά: «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος»! Μια μέρα που μπορεί να σε πιάσουν όλα τα υπαρξιακά σου μαζί και να θες να κρυφτείς σε μια τρύπα σε εμβρυική στάση και να κλαις για «τα χρόνια, τα ωραία χρόνια που χες λουλούδια μες στην καρδιά»! Πρόκειται, σαφώς, για τη μέρα των γενεθλίων σου και αν σκέφτεσαι κι εσύ σοβαρά το ενδεχόμενο να εξαφανιστείς από προσώπου γης με την ελπίδα ότι, αν δεν σου ευχηθεί κανείς, ίσως το σύμπαν να μην πάρει χαμπάρι ότι μεγάλωσες και να σ’ αφήσει να μείνεις 25 γι’ άλλον ένα χρόνο (η επιλογή του αριθμού είναι εντελώς τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα…), οφείλω να σ’ ενημερώσω ότι δεν θα πιάσει το κόλπο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί!

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η κρίση ηλικίας δεν μας δείχνει πια το άσχημο πρόσωπό της μόνο κάπου γύρω στο κατώφλι των πρώτων… -ήντα. Είμαστε πολλοί που πέσαμε σε κατάθλιψη όταν κλείσαμε τα 26, στην συνειδητοποίηση ότι τα χρόνια που μας απομένουν  μέχρι τα 30, είναι πλέον λιγότερα απ’ αυτά που μας χωρίζουν απ’ τα 20. Δεν είναι τόσο η σκέψη ότι μεγαλώνεις, ότι γερνάς. Ας είμαστε ρεαλιστές, θα περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα για να θεωρηθούμε γέροι! Είναι περισσότερο η σκέψη ότι ξεκίνησες στα 20 με όνειρα και σκέψεις για πράγματα που θα είχες σίγουρα κάνει μέχρι να κλείσεις τα 30 και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις κάνει ούτε τα μισά απ’ αυτά και ότι, απ’ τα μισά που έκανες τελικά, τα μισά μόνο ήταν όπως τα φανταζόσουν. Ήλπιζες ότι, πλησιάζοντας τα 30, θα είχες βάλει τη ζωή σου σε μια σειρά, θα είχες μια καλή δουλειά, το δικό σου σπίτι, ίσως κάποια «σοβαρή» σχέση με την προοπτική να… σοβαρέψει ακόμα περισσότερο (όσο απειλητικό κι αν ακούγεται αυτό!) και, αντί αυτού, εσύ μπορεί να μένεις ακόμα με τους γονείς σου και να ψάχνεις εναγωνίως για δουλειά. Όσο για την ερωτική σου ζωή; Ας πούμε ότι θυμίζει τη Σαχάρα: η πλήρης ανομβρία!

Δεν είναι ότι είμαι ευθυνόφοβος αλλά, πραγματικά, το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό μας! Ζούμε σε μία κοινωνία που είναι δομημένη με συγκεκριμένο τρόπο, που έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις από εμάς κι εμείς παλεύουμε ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτές τις προσδοκίες. Μια κοινωνία που απαιτεί, πχ, απ’ τους άντρες να έχουν μια καλή δουλειά ή απ’ τις γυναίκες να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Το αν αυτά συμπίπτουν με τους πραγματικούς στόχους και τα όνειρά μας, φαίνεται να είναι δευτερευούσης σημασία! Εννοείται ότι σχόλια του στυλ «Εγώ στην ηλικία σου είχα ήδη δύο παιδιά» ή «Εγώ δούλευα και έτρεφα ολόκληρη οικογένεια» (όταν, φυσικά, λέγονται με τόνο επικριτικό και όχι ως αφήγηση περασμένων μεγαλείων που διηγώντας τα, κλαις –δεν ξέρω τι μ’ έπιασε σήμερα με την ποίηση!), σε κάνουν να κοιτάς αυτούς που τα λένε σαν να κατέβηκαν από άλλο πλανήτη και, άρα, δεν έχουν εικόνα της πραγματικότητας (και, ίσως, ν’ αναρωτιέσαι γιατί δεν τα μαζεύουν να γυρίσουν στον πλανήτη τους!). Το γεγονός ότι πλέον μπορεί να βλέπεις τους παλιούς σου συμμαθητές (αν δεν είσαι σαν εμάς, με τους συλλόγους αποφοίτων) με τα παιδιά τους, στους γάμους άλλων παλιών σας συμμαθητών όπου εσύ έχεις πάει με την μάνα σου, το μόνο σίγουρο είναι ότι επιδεινώνει την όλη κατάσταση (αν και πρέπει να έχεις κι εσύ μερικές μαζοχιστικές τάσεις αν υποβάλλεις αυτοβούλως και αυτοπροαιρέτως τον εαυτό σου σ’ αυτή τη δοκιμασία)!

Το ξέρω ότι ακούγεται λίγο σαν να προσπαθώ να χρυσώσω το χάπι λέγοντας ότι, στην πραγματικότητα, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και ότι είμαστε πολλοί που τρώμε τις ίδιες φρίκες (σχεδόν φιλοσοφικού χαρακτήρα) σχετικά με το ποιοι είμαστε, για πού ξεκινήσαμε και πού πάμε. Ξέρω, ακόμα, ότι ρίχνω λάδι στη φωτιά λέγοντας ότι οι γενικότερες συνθήκες που επικρατούν στην χώρα μας και τον κόσμο, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια να είμαστε αισιόδοξοι και δικαιολογούν τέτοιου είδους κρίσεις αλλά ξέρω επίσης, ακόμη και αν φαίνεται σαν παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του (γιατί, εκτός απ’ την ποίηση, σήμερα έπαθα και κάτι με τις παροιμίες) ότι όλα έχουν να κάνουν με το πώς βλέπεις τα πράγματα: Γιατί να μην νιώσεις ευτυχισμένος, τυχερός και, γιατί όχι; Περήφανος για τον εαυτό σου για τα όσα πέτυχες, αντί να νιώθεις άσχημα που σε μερικά χρόνια θα τριανταρίσεις και δεν θα έχεις καταφέρει πολλά απ’ αυτά που ο εικοσάχρονος εαυτός σου σε είχε πείσει ότι θες; Σιγά! Τι  ξέρει αυτός άλλωστε; Είκοσι χρονών παιδί είναι, γεμάτο με ενθουσιασμό και ορμόνες; Πού να συγκριθούν αυτά, με  τη δική σου «σοφία των τριάντα»;! Επίσης, μπορεί να είναι χιλιοειπωμένο αλλά κάθε ηλικία έχει όντως τα δικά της!

Και για να κλείσω μ’ ένα κλισέ (είδατε τι έκανα ο πονηριάρης, ε; ) σας λέω κι αυτό που κάπου το διάβασα και πολύ μ’ άρεσε! Age, σου λέει, is an issue of mind over matter: if you don’t mind, it doesn’t matter!