Είμαι σίγουρη ότι τα 30something κορίτσια γελάνε τύπου ‘Από τώρα κρίση; Περίμενε και θα δεις’ και οι 20άρες θα σκέφτονται ‘Αχ την κακομοίρα. Πόσο μακρινά μου φαίνονται τα 27!’ Καλά, περίμενε και θα δεις! Σε ένα μήνα κλείνω τα 27 και δεν το πιστεύω. Πότε τελείωσα το σχολείο και πέρασα την πόρτα (και τα σιντριβάνια και τους φοίνικες και τα γκράφιτι) του Παντείου, πότε βγήκα, πότε πήρα δεύτερο πτυχίο, μα να πας μια βόλτα, μα να πιεις έναν καφέ, μα να κλάψεις για γκόμενους, περάσανε παιδιά τα χρόνια και πρέφα δεν πήρα!

Εντάξει τώρα, πέρα από την πλάκα, καλύτερα να μεγαλώνεις παρά να μικραίνεις. Δεν θα ήθελα ούτε για ένα λεπτό να ξαναγίνω 18 (οκ ίσως θα ήθελα την παντελή απουσία κυτταρίτιδας!), τότε που όλα μου φαίνονταν τρομακτικά και σε μεγαλύτερες διαστάσεις (δεν θέλω πονηρούς συνειρμούς!) και δεν είχα βρει ακόμα το δικό μου στίγμα.

Οι πρώτες φορές: τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν αυτά που όλα έχουν την επίσημη πρώτη (για τους περισσότερους τουλάχιστον). Πρώτοι φίλοι μετά το σχολείο, πρώτη ερωτική επαφή, πρώτη απογοήτευση, πρώτα μεθύσια και γενικά όλες οι πρώτες εμπειρίες που σου παρουσιάζει η ζωή και δεν τις αντιμετωπίζει για σένα η μαμά σου πλέον!  Όλα αυτά που ακόμα κάνεις (ε δεν μας πήραν και τα χρόνια!) αλλά και που ενίοτε γελάς σαν τη γριά στις Μεγάλες Προσδοκίες όταν τα θυμάσαι.

Τα πολύ καλά νέα είναι ότι τα σημερινά 30 είναι τα νέα 20! Παλιά οι 30άρηδες είχαν στρωμένες δουλειές, παιδιά ή τουλάχιστον ένα γάμο. Τώρα, σου λέει, στην Ελλάδα, η εφηβεία τελειώνει γύρω στα 28. Μεγάλο ψέμα. Ξέρω εγώ ένα σωρό 35άρηδες εφήβους να γεμίσουν σχολεία. Που λέτε, στα 27 (και ένεκα της κρίσης βεβαίως) δεν μπορείς ούτε μόνος σου να μείνεις. Η δουλειά είναι πολυτέλεια και οι σχέσεις είναι ‘σας παρακαλώ δεν θα θελα’. Άρα, έχουν αλλάξει και τα χοντρά στερεότυπα του τύπου ‘άντε να μου κάνεις κανα εγγονάκι, άντε να βρεις έναν άνθρωπο της προκοπής να φτιάξεις τη ζωή σου’. Εξηγήστε μου λίγο. Αν δεν παντρευτείς, είσαι άφτιαχτος;

Όλα αυτά που θυμάμαι: τις πρώτες διακοπές μου σαν ‘ενήλικη’ στην Σίφνο, το καλοκαίρι που νοίκιασα σπίτι στην Αίγινα (προ κρίσης) για να νιώσω ότι τα καταφέρνω μόνη μου, τους πρώτους φίλους από επιλογή και όχι επειδή έτυχε να κάτσουμε στο ίδιο θρανίο. Τα new year’s resolutions με την Μαριάννα, τα κλάματα στις ταινίες με τον συν-Καρκίνο Χρήστο, όλα αυτά που άρχισα και παράτησα. Το θάνατο του αγαπημένου μου παππού (κι ενός υπέροχου καθηγητή μου), τα ταξίδια στο εξωτερικό (με καλύτερο την Ρώμη), την πρόσφατη διαμονή στο Εδιμβούργο αλλά και η επιστροφή. Τη σχέση με τις αδερφές μου, τους κουλούς έρωτες, αλλά και τις ωραίες στιγμές μαζί τους, την εμμονή με την 80’s μουσική αλλά και το ντύσιμο. Αλλά και όλα αυτά που θα έρθουν τα επόμενα 10 χρόνια (μαζί με τις κρίσεις μου) και που σίγουρα θα με κάνουν να αναθεωρήσω αυτά που πιστεύω σήμερα.