Μία πρόταση που την ακούς από πολύ κόσμο αλλά και από αυτήν τη μικρή φωνούλα μέσα σου που βαρέθηκε να σε βλέπει ακινητοποιημένο και κολλημένο στο παρελθόν. Είναι πολύ εύκολο στα λόγια και ακόμα πιο εύκολο να το δίνεις σαν συμβουλή. ‘Ζήσε το παρόν, μια ζωή την έχουμε’, ‘ό,τι έγινε έγινε και τώρα κοιτάμε μπροστά’. Τα καλά νέα είναι ότι όντως ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει οπότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να προχωρήσεις ευθεία ντουγρού. Τα κακά νέα είναι ότι στην πράξη τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα.

Το παρελθόν έχει παίξει το μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή σου μέχρι σήμερα, σε έχει διαμορφώσει, σου έχει δώσει κάποια μαθήματα ζωής και έχει φέρει διάφορους ανθρώπους μπροστά σου, άλλοτε χρήσιμους και ευεργετικούς, άλλοτε τοξικούς και μίζερους. Τα παιδικά βιώματα, δε, σε ακολουθούν για μία ζωή γιατί έχουν γραφτεί μέσα σου με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική. Επομένως, το παρελθόν δεν ξεπερνιέται αλλά ξεμακραίνει και γίνεται λιγότερο επώδυνο.

Δεν γίνεται να μην σου έχει πει ποτέ ένας φίλος, η αδερφή ή η μάνα σου το γνωστό ‘ξεπέρνα τον τάδε γκόμενο’. Κι εσύ αδυνατείς να το πετύχεις. Αν το σκεφτείς καλά, δεν είναι τόσο το ίδιο το πρόσωπο που δεν μπορείς να ξεπεράσεις, αλλά όλη η περίοδος που συσχετίζεις ενώ ΕΚΕΙΝΟΣ ήταν στη ζωή σου. Αν τον ξεπεράσεις οριστικά, θα πρέπει να δεις αλλιώς αυτό το μαγαζί που χορέψατε ρομαντικό μπλουζ, τα τραγούδια δεν θα έχουν νόημα πια και θα πρέπει να πεις αντίο στο δώρο που τον θυμίζει. Και είναι πολύ δύσκολο (αν όχι αδύνατον) να αφήσουμε πίσω μας μία ολόκληρη εποχή εμπειριών. Θέλει χρόνο, θέλει κόπο, πένθος και δύο τρία καλά μεθύσια για να νιώσεις ότι τώρα έχεις να πεις μια καλή ιστορία στα εγγόνια σου για εκείνο το βράδυ που έστειλες μεθυσμένη μήνυμα και το σκυλομετάνιωσες το επόμενο πρωί.

Αν αφήσουμε στην άκρη το γκομενικό, υπάρχουν τόσα άλλα που καλείσαι συχνά να ξεπεράσεις. Το ότι δεν τα κατάφερες σε εκείνο το μάθημα για το οποίο διάβασες νύχτες ατελείωτες, το ότι τσακώθηκες με την καλύτερή σου φίλη και εκείνη δεν ήθελε να σου μιλήσει, το ότι ίσως συχνά παρεξηγείσαι από τους άλλους και νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Μας μαθαίνουν ότι δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε για τέτοια και ότι οφείλουμε να δείχνουμε πάντα cool ακόμα κι αν γύρω γκρεμίζεται ο κόσμος. Σαν να έχουμε πάρει μαλακά ναρκωτικά ένα πράμα. Και οι συμβουλές συνήθως σου δίνονται από άτομα που δυσκολεύονται όπως κι εσύ.

Το να ξεπεράσεις κάτι είναι ένα πράγμα μαγικό αλλά και ακατόρθωτο ταυτόχρονα. Δεν εννοώ ότι δεν συμβαίνει ποτέ, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να γίνει αν κάποιος σου το λέει επιτακτικά και αν νιώθεις την ανάγκη να το ξεπεράσεις εδώ και τώρα. Θα σας πω ένα μυστικό που όλοι ξέρουμε αλλά κανείς μας δεν παραδέχεται. Δεν είμαστε ρομποτάκια, είμεθα άνθρωποι. Αυτό αποκλείει τα προγραμματισμένα συναισθήματα και αντιδράσεις και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι και πότε θα συμβεί. Εσύ (ναι σε σένανε μιλάω) μπορεί να χρειάζεσαι μία εβδομάδα για να συνέλθεις από τη στεγνή χυλόπιτα. Ο διπλανός σου όμως μπορεί να χρειάζεται δύο χρόνια. Και θα το ξεπεράσει. Απλά το πεπτικό του σύστημα χρειάζεται περισσότερο καιρό.

Την επόμενη φορά που κάποιος θα σου πει ‘ξεκόλλα επιτέλους’, μην απολογηθείς γι αυτό. Βασικά απολογήσου αν θέλεις (γιατί κι εγώ τώρα σου λέω τι να κάνεις) αλλά καλό είναι να ξέρεις ότι όλοι περνάμε τα ίδια λούκια κι ας μην τα μοιραζόμαστε εύκολα. Εκτός αν είσαι Καρκίνος και περνάς μονίμως λούκια για τη χαρά της επιβίωσης και της δραματικότητος.