Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μπήκε καλλιτεχνικά στη ζωή μου πριν τέσσερα χρόνια. Ένα Μάιο, στο θέατρο ACT της Πάτρας. Εκεί παρουσίασαν τότε την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» με την Αθηνά Μουστάκα. Σε ένα black box θέατρο, δύο ζευγάρια μάτια στάθηκαν απέναντί μας και μας αφηγήθηκαν την πιο ρομαντική ιστορία όλων των εποχών.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Κωνσταντίνος στέκεται ξανά απέναντί μου. Αυτή τη φορά στο δικό του χώρο πια, στο θέατρο «Άλφα». Το βλέμμα του αφοπλιστικά ειλικρινές, και μία σπίθα στη ματιά του. Τώρα θα μου μιλήσει για τη δική του ιστορία. Μόλις στα τριάντα του έχει ήδη τιμηθεί με το σταυρό του Δημήτρη Χορν, έχει διασκευάσει και σκηνοθετήσει κείμενο για το Εθνικό Θέατρο, ενώ παράλληλα έχει δημιουργήσει και το δικό του χώρο πια, το θέατρο «Άλφα».

Πώς προέκυψε για εσένα το θέατρο; Ήταν μία ανάγκη σου για εμβάθυνση, η οποία μπήκε σε μία σειρά μέσα σου μέσω της υποκριτικής;

Μία ανάγκη για έκφραση θα έλεγα εγώ. Εκφραζόταν με άλλους τρόπους στην αρχή, έγραφα, τραγουδούσα πολύ από μικρός. Με φίλους παίζαμε μουσική. Πρώτη φορά, λοιπόν, εκφράστηκε μέσα από το γράψιμο, από το τραγούδι, και με το θέατρο με κάποιο τρόπο αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ στην τρίτη λυκείου, ξαφνικά.

Έχεις κάνει πολλά πράγματα σε πολύ μικρή ηλικία. Αναρωτιέμαι αν αυτό σου στέρησε άλλα πράγματα. Αν για το θέατρο έχεις κάνει θυσίες.

Πάρα πολλές. Και το λέω με πλήρη επίγνωση. Όπως θα έκανε και ο καθένας που αγαπάει τη δουλειά του και προσπαθεί, ειδικά τα πρώτα χρόνια, με κάποιον τρόπο να διεκδικήσει το χώρο του, να βγει μπροστά, να διεκδικήσει πράγματα. Έχω κάνει θυσίες, από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι και τώρα. Εννοώ, χάνεις ανθρώπους στην πορεία, χάνεις συντρόφους που δε σε αντέχουν, χάνεις φίλους που δεν έχεις χρόνο να τους δεις. Ναι, υπήρξε απόλυτη προτεραιότητα το θέατρο για εμένα, και τώρα που είμαι απολύτως ευγνώμων για αυτά που έχω κάνει σε αυτήν τη δουλειά, σιγά – σιγά μπορώ να αφήνω χώρο και για τη ζωή μου.

Ανήκεις σε μία γενιά που ξεκίνησε να εργάζεται στην καρδιά της κρίσης. Θεωρείς ότι εμπνέεις τους νεώτερους;

Τα κίνητρα δεν έχουν να κάνουν με το αν θα εμπνεύσεις κάποιον ή με το αν θα επηρεάσεις κάποιον. Όταν ήμασταν στη δραματική σχολή, οι καθηγητές μας μάς έλεγαν ότι, αν σε δέκα χρόνια δύο από εμάς θα δούλευαν θα ήταν θαύμα. Τελικά, οι περισσότεροι ζούμε από τη δουλειά μας. Αλλά, εγώ αυτά τα χρόνια έκανα αυτό που νόμιζα, και θεωρώ πως είμαστε μία γενιά που τα κατάφερε. Στην Ελλάδα, σε οποιαδήποτε δουλειά, αν δε φτάσεις σαράντα χρονών σου συμπεριφέρονται σα να είσαι εκπαιδευόμενος ή σαν παιδάκι. Η δική μας γενιά οφείλει να το καταστρατηγήσει αυτό. Και εγώ προς τα εκεί προσπάθησα να κινηθώ. Και είπα, γιατί να μην κάνω τον Οιδίποδα στα είκοσι έξι; Τον έκανα. Και οδήγησε και σε ένα πολύ όμορφο βραβείο αυτή η απόφαση. Μετά είπα στα είκοσι εφτά, γιατί να μην πάρω ένα θέατρο δικό μου; Το έκανα. Αυτό με έχει βοηθήσει πολύ. Πιστεύω πως πρέπει να βγούμε μπροστά. Αν η επόμενη γενιά εμπνέεται από εμάς σε σχέση με αυτό, είναι όμορφο. Και μακάρι.

Η κρίση προφανώς μας δίνει την ευκαιρία να διεκδικήσουμε μόνοι μας την ευτυχία μας. Ήταν το θέατρο «Άλφα» μία δική σου προσπάθεια σε άστατους καιρούς να δουλέψεις μέσα σε ασφαλή πλαίσια;

Η κρίση δε βοηθάει ούτε την πρωτοβουλία, ούτε την επιχειρηματικότητα. Ο παραλογισμός των κυβερνήσεων έχει οδηγήσει σε πολύ αρνητικά αποτελέσματα. Έτσι το να αναλάβεις ένα θέατρο είναι σχεδόν τρέλα. Είναι, άλλωστε, πολύ εχθρικό το έδαφος γενικά. Και πόσω μάλλον για την καλλιτεχνική επιχειρηματικότητα στον τόπο μας. Εγώ το έκανα ακριβώς γιατί είχα την ανάγκη δημιουργίας ενός χώρου, που θα ορίζεται με κανόνες άλλου κόσμου. Οι καλλιτέχνες που θα βρίσκουν εδώ πέρα στέγη θα έχουνε μία αντιμετώπιση πολύ διαφορετική. Οπότε αυτό έκανα. Και μέχρι στιγμής έχουμε ένα μεγάλο θέατρο, είμαστε καλά, συνεχίζουμε πολύ δυνατά, δε χρωστάμε, είμαστε περήφανοι για αυτό, και είμαστε αισιόδοξοι.

Θέλω να μου μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια. Για το νησί σου, τη Σκύρο, για τη θάλασσα. Πώς το ανασύρεις από τη μνήμη σου όλο αυτό;

Όταν είσαι παιδί, ξέρεις, είναι αυτό το «παρκάρισμα» στη γιαγιά το καλοκαίρι. Αν αθροίσεις τους μήνες είναι σχεδόν η μισή μου ζωή στη Σκύρο. Αυτό με έχει επηρεάσει, με την έννοια ότι μεγαλώνοντας αρχίζει να με κουράζει η Αθήνα, αρχίζω να μισώ την άσφαλτο και τη βρωμιά και την ψύχωσή της. Συνέχεια δραπετεύω με το μυαλό μου πίσω στο νησί μου, ηρεμώ. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν κυρίως σημαδεμένα από το νησί. Παιχνίδι, παραλία, τρεχαλητά. Η ξεγνοιασιά. Αυτό το πράγμα τώρα μου λείπει πολύ εδώ στην καθημερινότητα. Και κάθε φορά που καλοκαιριάζει και είμαι στην Αθήνα με πιάνει τρέλα.

Με τους «κάτω απ’ τα αστέρια» περιμένατε όλο αυτό που έγινε; Την αγάπη του κόσμου, την τόσο θετική ανταπόκριση;

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Όντως είναι μία παράσταση που γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ελλάδα, και αυτό ποτέ δεν το περιμένεις όταν είσαι μέσα στις πρόβες. Αυτό ξεκίνησε σα μία ιδέα του συγγραφέα, Τηλέμαχου Τσαρδάκα, ο οποίος έγραψε ένα έργο το 2016 έχοντας στο νου του εμένα και τη Λίλα Μπακλέση. Το έγραψε για εμάς τους δύο. Μόλις διάβασα το έργο, δεν μπορούσα να συνέλθω. Όταν συμβαίνει αυτό υπάρχει κάτι. Η ψυχούλα θέλει να το επικοινωνήσει αυτό το κείμενο. Οπότε ήταν το μοναδικό σημάδι. Όταν το αισθάνεσαι αυτό, πολλές φορές υπάρχουν πιθανότητες να πάει καλά το πράγμα. Γιατί το κείμενο επικοινωνεί με την ψυχή σου. Όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες, προσκαλούσαμε φίλους, και βλέπαμε ότι τους επηρέαζε πολύ εξίσου. Οπότε ξεκινήσαμε με μία λαχτάρα, τί θα γίνει όταν εκτεθούμε στο κοινό. Τελικά ήταν πολύ όμορφες οι αντιδράσεις τους. Πολύ συγκινητικές για εμάς.

Το χειμώνα θα πρωταγωνιστήσεις στην παράσταση «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πού αναγνωρίζεις στην καθημερινότητά σου τον πόλεμο και πού την ειρήνη;

Ο πόλεμος υπάρχει παντού. Τώρα είμαστε στα Εξάρχεια, που αυτήν τη στιγμή δέχονται επίθεση. Το πολυτεχνείο, το άσυλο δηλαδή, δέχεται επίθεση. Οπότε ο πόλεμος υπάρχει παντού. Την ειρήνη, προσωπικά, τη βρίσκω με τους φίλους μου. Σε ένα ποτό, σε μία μάζωξη σε ένα σπίτι. Είμαστε πέντε άνθρωποι μαζί από πέντε χρονών, και εγώ βρίσκω πραγματικά την ειρήνη με τους φίλους μου, και προσπαθώ να τους βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται για να ηρεμώ. Στη δουλειά μας, επίσης, βρίσκει κανείς και την ειρήνη, αλλά συχνά και τον πόλεμο.

Θέλω να μιλήσουμε για τη μουσική που φτιάχνεις, και για τη μπάντα σου, τους The Guilties. Καταλαβαίνω ότι έχεις μεγάλο πάθος για αυτό.

Ναι, έχω πολλή αγάπη. Πολλές φορές σκέφτομαι τραγουδώντας ή όταν είμαι στη σκηνή με τα παιδιά, ότι θα ήμουν απολύτως ευτυχισμένος αν έκανα μόνο αυτό, αν δεν ασχολούμουν με το θέατρο. Αλλά, εντάξει, πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Οπότε δεν γκρινιάζω. Όπως σου είπα και πριν, πρώτα άρχισα να εκφράζομαι τραγουδώντας και μετά μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής. Φτιάξαμε αυτήν την μπάντα πριν από ένα χρόνο, με τον Πάρη Θωμόπουλο, που γράφει τη μουσική, και εγώ τους στίχους από το 2008. Ήμασταν στη σχολή μαζί, στο Θέατρο Τέχνης. Οπότε τώρα επεξεργαζόμαστε με την μπάντα ένα υλικό δεκαετίας. Είναι τόσο όμορφο να επιστρέφουμε σε στίχους ή μελωδίες που γράψαμε το 2009 για κάποιον έρωτα, που έχουν περάσει δέκα χρόνια και σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό για εμάς πια. Βάζει ο καθένας το δικό του κομμάτι, και είναι μία μαγική διαδικασία. Πέρυσι έδωσα πολλή βάση σε αυτό, το ίδιο θα κάνω και φέτος. Μου είχε λείψει, γιατί για πολλά χρόνια είχα περιορίσει το τραγούδι αποκλειστικά και μόνο στη σκηνή του θεάτρου, και για τις ανάγκες των παραστάσεων.

Κωνσταντίνε, κάνεις όνειρα; Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στα επόμενα δέκα χρόνια;

Όνειρα. Φυσικά κάνω όνειρα. Στα επόμενα δέκα χρόνια θα ήθελα να έχω ακόμη το δικό μου θέατρο, να μπορώ όλο και πιο άνετα να υπάρχω μέσα σε αυτό, χωρίς άγχος, χωρίς αυτό το σφίξιμο όπως τα πρώτα χρόνια. Ονειρεύομαι να έχω μοιράσει τα πράγματα καλύτερα στη ζωή μου, να έχω δώσει λίγο χώρο σε κάποιους ανθρώπους να μπουν στη ζωή μου, να μην είναι προτεραιότητά μου μόνο το θέατρο. Λίγα περισσότερα χρήματα, επίσης, ποτέ δεν κάνουν κακό.

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής θα βρίσκεται:

* Στο Θέατρο «Άλφα Ιδέα» με την παράσταση «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια», κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από την 1η Νοέμβρη, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

* Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για την παράσταση «Πόλεμος και Ειρήνη» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη από τις 18 Νοεμβρίου.

* Από 1η Φεβρουαρίου θα βρίσκεται στην παράσταση «Επιθεωρητής» σε σκηνοθεσία Κ. Φιλίππογλου στο Θέατρο «Άλφα».