Πριν χρόνια, είχα δει σε ένα ξένο περιοδικό μια ολοσέλιδη διαφήμιση, που ήταν διαιρεμένη σε 4 φωτογραφίες. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η μία απεικόνιζε ποτήρια με αλκοόλ και συμβόλιζε τη διασκέδαση, η άλλη ένα ζευγάρι και συμβόλιζε τον έρωτα, η τρίτη ένα γραφείο και αναφερόταν προφανώς στη δουλειά, και η τέταρτη έδειχνε ένα συμβόλαιο για ασφάλεια σύνταξης. Το συνοδευτικό κείμενο έλεγε: “Βάλε αυτά στη σειρά ανάλογα με τις προτεραιότητές σου… Ωραία. Τώρα σκέψου πως είσαι 50 χρόνων και επανάλαβε”.

Τρόμος; Not for you; Μα τι πράματα πάνε και βάζουν στα περιοδικά μόδας; Κάπως έτσι δεν θα αντιδρούσες;

Στοίχημα ότι οι σκέψεις σου για τα γηρατειά περιορίζονται στα τεστάκια του Facebook “δες πώς θα είσαι όταν γεράσεις”, στο κοινό αστείο ότι όπως είναι τα οικονομικά της χώρας, δεν θα πάρουμε ποτέ σύνταξη, και στο καλαμπούρι με φίλους ότι στα γεράματά σας θα είστε ακόμα μαζί και ακόμα θα αναρωτιέστε “θα καταλήξω τελικά με τον/την τάδε;” και θα βγαίνετε μαζί αντί για ποτό στα μπαρ, στο φαρμακείο για τα χάπια της εβδομάδας.

Εγώ όμως σαν ανάποδο πλάσμα, τα γεράματα τα σκεφτόμουν εξαπανέκαθεν. Όχι μόνο τα δικά μου, και των άλλων! Καλό, ε; Ίσως επειδή η διαφήμιση που σου έλεγα, με σημάδεψε. Πρώτον, επειδή τη βρήκα πολύ έξυπνη, δεύτερον, γιατί από τη φύση μου θέλω να ξέρω πώς θα κυλήσει η ζωή μου σε κάποια βασικά πράγματα, και όταν δεν μπορώ να το ξέρω τρελαίνομαι (και αυτό είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που με κάνει να δίνω πιθανότητα να έχει κάποια βάση η αστρολογία, αφού σύμφωνα με τους αστρολόγους η επιδίωξη σταθερότητας και ελέγχου είναι βασικό γνώρισμα των Ταύρων), και τρίτον, επειδή πάντα είχα μια ευαισθησία για την τρίτη ηλικία.

Να σου πω πολύ-πολύ γλυκούτσικα, πως αν κάπου εδώ σκέφτεσαι να σταματήσεις να διαβάζεις επειδή νομίζεις ότι αυτό το θέμα δεν σε αφορά, κάπως έτσι όταν μεγαλώσεις θα σε παρατάνε και θα σε πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα, σαν μαραμένη μπάμια, σαν καλαμιά στον κάμπο, σαν γόπα που έπεσε απ’ τα χείλη του Κλιντ Ίστγουντ και ποδοπατήθηκε από τον Άσχημο (hope you got the point),  οι “άλλοι”, για να ασχοληθούν με κάτι πιο ευχάριστο από τα θέματα που θα σε απασχολούν τότε.

Κυνισμός mode off, turning on the little cheeses (κοινώς, “τυράκια”):

Αυτό το φθινόπωρο το σινεμά τα αγαπάει πολύ τα γηρατειά και τα βάζει να πρωταγωνιστούν σε ταινίες που απευθύνονται και σε mainstream κοινό.

Έχουμε το “The Intern“, όπου ο Ρόμπερτ ντε Νίρο δεν μπορεί να κάθεται άπραγος και να παίρνει σύνταξη, και γι’ αυτό πηγαίνει μαθητευόμενος στο site μόδας της Anne Hathaway. Τη “Νεότητα” που άνοιξε τις Νύχτες Πρεμιέρας, στην οποία ο Μάικλ Κέιν και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ καταλύουν σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στις Άλπεις, που επισκέπτεται και (γυμνή) νεολαία, και τα “45 χρόνια“, όπου ένα συγκλονιστικό γεγονός (βλ. ένα πτώμα και μια παλιά αγάπη) ταράζει τον 45χρονο γάμο της Σάρλοτ Ράμπλινγκ και του Τομ Κόρτνεϊ.

Αφού λοιπόν σε δελέασα και ελπίζω να σε έβαλα λίγο σε σκέψη, αναλογίσου πόσο απούσα είναι η τρίτη ηλικία από τη διασκέδαση, από τους κύκλους μας, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως από την τηλεόραση. Και για όλα αυτά δεν φταίνε μόνο τα προβλήματα υγείας τέτοιων ηλικιών αλλά και οι παραλείψεις και προκαταλήψεις μας. Ασχολούμαστε με τους ηλικιωμένους μόνο όταν είναι να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις, ή όταν συμμετέχουν στην πολιτική ζωή – που αυτό δεν πιάνεται, γιατί κανένας βουλευτής δεν έχει ανάγκη να ασχοληθούμε μαζί του. Πολύ θα ήθελα μεταξύ πολλών άλλων βελτιώσεων, να βλέπω περισσότερες σειρές και ταινίες με βασικούς πρωταγωνιστές ηλικιωμένους. Σειρές και ταινίες που να ασχολούνται με το τι σκέφτονται, πώς αισθάνονται, πώς είναι η καθημερινότητά τους, πώς είναι η ερωτική τους ζωή.

Ξανασκέψου το την επόμενη φορά που θα χλευάσεις ή θα νευριάσεις με τις “γριές” που πάνε για socializing στην εκκλησία, τους “γέρους” που πάνε για διασκέδαση στο Δελφινάριο και τις “κυράτσες” με τα καροτσάκια τους που εμποδίζουν την κυκλοφορία στη λαϊκή. Ζωή να ‘χουμε, να φτάσουμε τα χρόνια τους. Να έχουμε έστω 20% ακοή και ν’ ακούμε Lana del Rey, που στο μέλλον θα έχει παλιώσει όσο παλιά ακούγεται σήμερα η Σοφία Βέμπο. Να μπορούμε να είμαστε ενεργοί, και κυρίως να έχουμε μια καλύτερη αντιμετώπιση από αυτή της οποίας τυγχάνουν οι ηλικιωμένοι του σήμερα.