Πότε ήταν η τελευταία φορά που ρώτησες τη γιαγιά σου για τις ασχολίες της; Ίσως να μην τη ρώτησες και ποτέ. Πιθανόν να υπέθετες πως οι ασχολίες της είναι προβλέψιμες και καθιερωμένες. Πλέξιμο, ίσως κέντημα, άντε και κάποιο βιβλίο ή η τελευταία over 50s μόδα, οι τουρκικές σαπουνόπερες, με την περίπλοκη και καθόλου προβλέψιμη πλοκή.
Λοιπόν, εδώ έρχομαι εγώ για να σου πω τα νέα. Φίλε μου, ξέχνα τη γιαγιά των εποχών σου. Τα γηρατειά εξελίχθηκαν και μαζί με αυτά και τα χόμπι τους. Η ομάδα LATA 65 προσφέρει μια εναλλακτική ασχολία, δημιουργική αλλά και ταυτόχρονα άκρως συνδεδεμένη με τους δρόμους, την αλητεία και τα νιάτα.
Γιατί αγαπητοί μου αναγνώστες, ποιος είπε πως η τέχνη είναι μόνο για τους νέους;
Η συγκεκριμένη ομάδα λοιπόν, για να σε βγάλω από την περιέργεια, κάνει σεμινάρια graffiti για υπερήλικες. Και η αλήθεια είναι μία. Δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν, τους νέους γεμάτους φαντασία και όραμα graffiti artists.
Όπως εξηγεί η ομάδα, της οποίας το όνομα σημαίνει το κουτάκι για το σπρέι, ο σκοπός της είναι να άρει τα στερεότυπα και να δώσει την ευκαιρία και στους μεγαλύτερους ανθρώπους αυτής της κοινωνίας, να εκφραστούν και νιώσουν ξανά ζωντανοί και δημιουργικοί.
Η ομάδα είναι πορτογαλική και μέχρι τώρα λέγεται πως έχουν συμμετάσχει πάνω από 100 άτομα. Θέλοντας να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να αποδείξουν πως όλοι έχουν δικαίωμα στην τέχνη και την έκφραση, η ομάδα δημιουργεί τμήματα, στα οποία γίνεται πρώτα θεωρητική προσέγγιση. Αργότερα οι μαθητές δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες του δρόμου, μαθαίνουν τεχνοτροπίες όπως stencil, graffiti, και tags στον δρόμο. Στο τέλος δε, τους δίνεται μια τελική εργασία την οποία ολοκληρώνουν με τη βοήθεια των δασκάλων σε κάποιον τοίχο σε κάποια μεριά της πόλης.
Όπως μαρτυρούν οι ίδιοι οι μαθητές, τα σεμινάρια είναι κάτι πολύ θετικό για την κοινωνία, καθώς εκδημοκρατίζουν την τέχνη του graffiti. Πλέον, όπως λένε, βλέπουν τους δρόμους με άλλο μάτι και από εντελώς διαφορετική οπτική. Δεν θεωρούν τους καλλιτέχνες του δρόμου, χούλιγκαν ή αμόρφωτους άνεργους που λερώνουν την πόλη. Βλέπουν την ομορφιά και τη διαφορετικότητα που χαρίζουν απλόχερα αυτοί οι άνθρωποι, τόσο στην πόλη όσο και στην κοινωνία.
Ο κόσμος εξελίσσεται και δεν αφήνει πίσω του κανέναν. Όλοι έχουν δικαίωμα στην τέχνη, την ελεύθερη έκφραση και τη ζωή. Η κοινωνία μορφώνεται και διαμορφώνεται από τις τάσεις. Μαθαίνει να ξεχωρίζει και να εκτιμά την τέχνη και την κάθε μορφή ανθρώπινης έκφρασης. Ίσως το ελληνικό κοινό θα έπρεπε να επηρεαστεί λίγο από αυτό και να καταλάβουμε πως η ζωή είναι για όλους.
Κανένας δεν μπαίνει σε τάξεις ή περιθώρια πλέον. Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να δημιουργούν και να εκφράζονται. Ας ξεφύγουμε λοιπόν λίγο από τα στερεότυπα γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή. Ας ζήσουμε λοιπόν όπως μας αξίζει.
