Με αφορμή τον μήνα φιλίας που ξεκινά από αύριο στο Savoir Ville, οι συντάκτες έγραψαν για την συγκατοίκηση, μέσα από τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες. Ας τους ακούσουμε:

Όλα ξεκινάνε για πλάκα! Πάντα λέμε ότι θα θέλαμε να μείνουμε με την κολλητή μας ή τον κολλητό μας αλλά τα σενάρια είναι ιδανικά και όχι τόσο πραγματικά.

Δεν είναι εύκολο, όσο και αν αγαπάμε την κολλητή μας. Στην αρχή όλοι κάνουμε υποχωρήσεις και προσπαθούμε να κάνουμε τον άλλον να νιώσει ευχάριστα. Βέβαια δεν έχεις πάντα την ίδια διάθεση, κέφια και υπομονή για να το κάνεις αυτό. Πρέπει να μάθεις τον άλλον, με τις ιδιοτροπίες του, τις κακοκεφιές του και τα νεύρα του. Μην ξεχνάς ότι δυο γυναίκες με περίοδο δεν είναι ότι καλύτερο.

Το τρομακτικό δεν είναι ότι πρέπει να μάθεις τον άλλον. Το τρομακτικό ήταν όταν βγήκα με την κολλητή μου για ποτό και δεν είχαμε τι να πούμε! Ήμασταν όλη μέρα μαζί και ειδικά τα σ/κ κάναμε δουλείες μαζί στο σπίτι, μαζί για ψώνια, μαζί στον καφέ. Και φυσικά μαζί για ποτό. Το ξεπεράσαμε εννοείται γιατί γνωρίσαμε κόσμο και κανονίζαμε με φίλους αλλά ήταν κάτι περίεργο.

Όλες στο τηλέφωνο θα πούμε στην κολλητή μας “θα στα πω από κοντά”. Αυτή τη λαχτάρα χάσαμε! Αυτό που δεν περνάει η ώρα για να πάτε για καφέ και να της τα πεις ΟΛΑ!

Κερδίσαμε άλλα όμως. Το βράδυ γυρίζαμε σπίτι και γελούσαμε σαν μικρά παιδιά στο κρεβάτι μέχρι το πρωί, το πρωί τρέχαμε για καφέ μέσα στη βροχή και πάλι γελούσαμε. Βγαίναμε καθημερινές και λέγαμε ψέματα στη δουλειά ότι είμαστε άρρωστες.

Με λίγα λόγια κάναμε όλα αυτά που δεν μπορούν οι έφηβες κολλητές να κάνουν γιατί έχουν τους γονείς.

Ελένη Περπινιά

Το μόνο που θα ήθελα  να σχολιάσω είναι οι διαφορές μεταξύ «σωστών» και «λανθασμένων» συγκατοικήσεων. Στη δεύτερη περίπτωση, αργά ή γρήγορα, σε ενοχλεί ακόμα και το πιρούνι που ακουμπάει εκείνος στο «λάθος» σημείο (που, μεταξύ μας, μπορεί να απέχει από το σωστό σημείο λιγότερο από ένα εκατοστό).

 Στην πρώτη, απλά μετράτε «αιωνίως» στιγμές κεφιού, ειδικά όταν εκείνη τα «κάνει σαλάτα» στην κουζίνα ( ή οπουδήποτε αλλού).

Ανώνυμος

Έχω συγκατοικήσει 3 φορές στη ζωή μου και τις τρεις με ανθρώπους που μιλούσαν διαφορετική γλώσσα από τη δική μου. Καθόλου περίεργο αν σκεφτείς πως για 4 ολόκληρα χρόνια είχα αφήσει την Ελλάδα και  βρισκόμουν μεταξύ Ισπανίας και Ιταλίας.

Η πρώτη μου συγκατοίκηση ήταν στα 22 μου όταν φεύγοντας για 8 ολόκληρους μήνες για Erasmus στην Ισπανία μοιράστηκα το ίδιο σπίτι με έναν Γερμανό και μια Βελγίδα. Η αρχή ήταν περίεργη γιατί μέσα σε ένα σπίτι έπρεπε να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια στέγη τρεις διαφορετικές κουλτούρες και τρεις διαφορετικοί τρόποι ζωής που ο καθένας κουβαλούσε μαζί του από διαφορετικά μέρη της Ευρώπης!

Στην αρχή προσπαθείς να συνεννοηθείς ώστε να ορίσετε πρόγραμμα για δουλειές, ψώνια κτλ. Είναι αυτή η φάση που προσπαθείς να πεις αυτό που σκέφτεσαι σε μια άλλη γλώσσα και βρίσκεσαι μπουρδουκλωμένος μεταξύ αγγλικών, ισπανικών και γερμανικών. Στη συνέχεια μαθαίνεις τις συνήθειες του άλλου και τις προσαρμόζεις στη δική σου καθημερινότητα. Βέλγικες σοκολάτες πάνε και έρχονται κάθε εβδομάδα, μπύρες ανοίγονται από το πρωί και εσύ προσπαθείς να τους μάθεις να τρώνε Mediterranean food.

Βραδιές που ο Γερμανός γυρίζει λιώμα από το ποτό και συ το μόνο που θες είναι να κλειστείς στο δωμάτιό σου και να μην ασχοληθείς μαζί του. Αλλά δεν μπορείς, γιατί η καθημερινότητα σας δένει και μιας και η οικογένειά σου βρίσκεται μακριά εσύ δένεσαι με τους συγκατοίκους σου. Παρηγορείς σε σπαστά ισπανικά τη Βελγίδα συγκάτοικο μετά από την πρώτη της ερωτική απογοήτευση και εκείνοι με τη σειρά τους σε στουμπώνουν με χριστουγεννιάτικα καλούδια πριν φύγεις για Ελλάδα και μέσω skype κόβετε όλοι μαζί την βασιλόπιτα.

Και μετά έρχεται η Ιταλία. Η συγκατοίκηση με Ιταλούς είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Το φαγητό γι’ αυτούς είναι ιεροτελεστία, ο μπιντές επίσης. (Που να στα λέω). Η συγκάτοικος μου στο Μιλάνο, μια μυγιάγγιχτη Ιταλίδα του νότου ήταν από αυτές που εύχεσαι να μην ξαναβρεθούν στο δρόμο σου. Τσιγκούνα, υπερβολικά κολλημένη με την καθαριότητα, ήθελε να τηρούμε τις ώρες κοινής ησυχίας όλο το 24ωρο και τη μόνη στιγμή της ημέρας που σε άφηνε να την πλησιάσεις και να κουβεντιάσεις μαζί της ήταν όταν βρισκόταν πάνω από την κατσαρόλα.

Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη συγκατοίκηση της ζωής μου αλλά τουλάχιστον μαζί της εξάσκησα τα ιταλικά μου, έμαθα να τρώω ιταλικές σπεσιαλιτέ του νότου και να καταλαβαίνω τι λένε οι στίχοι των τραγουδιών ταραντέλλα.

Και μετά ήρθε εκείνος. Συγκατοίκηση με το άλλο μου μισό. Μοιραζόμασταν το ίδιο σπίτι αλλά όχι την ίδια γλώσσα. Στην αρχή όλα είναι υπέροχα, το βρίσκεις τόσο ωραίο να σου μιλάει κάποιος κάθε μέρα ιταλικά, ναι ας πούμε ότι δεν είναι μόνο ωραίο είναι και σέξι. Προσπαθείτε να συνεννοηθείτε για το ποιος θα μαγειρέψει, ποιος θα πλύνει, ποιος θα πετάξει τα σκουπίδια. Όλα αυτά δηλαδή που κάνει κάθε νορμάλ ζευγάρι όταν συγκατοικεί… με τη διαφορά ότι μιλώντας μια ξένη γλώσσα αυτοσχεδιάζεις περισσότερο.

Θες να του εξηγήσεις πως πρέπει να διπλώσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο το σεντόνι; Άντε να του το πεις στα ιταλικά. Ξεκινάς, βάζεις μια δόση αγγλικών μέσα και όταν δεις ότι δε βγαίνει άκρη απλά το κάνεις εσύ. Για να μη σου πω για τους τσακωμούς. Να θες να βρίσεις γιατί σου έχει πάρει το τηλεκοντρόλ από το χέρι για να δει τη Juventus στο Rai1 και να μη σε καλύπτουν οι ιταλικές βρισιές… Ε ναι, κάπως έτσι μαθαίνουν οι ξένοι το ελληνικό ταπεραμέντο και τις κακιές ελληνικές λεξούλες.

Και μετά είναι και οι διαφορές στην κουλτούρα, στον τρόπο που έχεις μεγαλώσει εσύ με την Ελληνίδα μαμά και εκείνος με τη mamma Italiana. Δεν είναι εύκολο. Ειδικά όταν είστε ζευγάρι και κάποια στιγμή η καθημερινότητα έρχεται να βάλει τον τεράστιο ποπό της στη μέση του καναπέ εκτοπίζοντας τον ένα στη μια άκρη και τον άλλο στην άλλη.

Και όμως παρά τις τόσες διαφορές, θα το έκανα ξανά σήμερα κιόλας. Γι΄αυτό τώρα που βρίσκομαι στην  Ελλάδα σκέφτομαι σοβαρά να ψάξω για σπίτι με συγκατοίκους και όχι να μείνω μόνη μου όπως συνηθίζεται εδώ. Είτε είναι το άλλο σου μισό είτε απλά κάποιοι άγνωστοι που μοιράζεστε ένα σπίτι θεωρώ πως από τη συγκατοίκηση έχεις μόνο να κερδίσεις πράγματα και όχι να χάσεις.

Γίνεσαι πιο κοινωνικός, μαθαίνεις να μοιράζεσαι πράγματα, να νοιάζεσαι για κάποιον που σε άλλη φάση της ζωής σου ίσως να μην τον ήξερες καν, μαθαίνεις να συνυπάρχεις, μαθαίνεις να σέβεσαι το χώρο του άλλου και να τρέχεις δίπλα του όταν το έχει ανάγκη και φυσικά όταν θες να μείνεις μόνος σου το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κλείσεις την πόρτα του δωματίου σου και να χαθείς στον κόσμο σου μέχρι να σου χτυπήσει την πόρτα εκείνος και να σου φέρει μια ζεστή σοκολάτα ή ένα ποτήρι κρασί λέγοντάς σου “Maria I forgot to pay the bills. Sorryyy! But I made you dinner!”.

Μαρία Κόφου

Συγκατοίκησα για πρώτη φορά με μία φίλη μου όταν στα 21 έφυγα στη Βουδαπέστη με το πρόγραμμα Erasmus. Σίγουρα το να φεύγεις σε μια ξένη χώρα σε κάνει να δένεσαι με εκείνους που έρχονται μαζί σου, αφού στην αρχή δεν γνωρίζεις κανένα ντόπιο. Πόσο μάλλον όταν μοιράζεσαι και την ίδια στέγη με αυτά τα άτομα. Έτσι ήταν και η δική μου εμπειρία.

Σίγουρα όταν συγκατοικείς δεν έχεις τη βολή που θα είχες αν έμενες μόνος. Όμως αν υπάρχει κατανόηση και από τις δύο πλευρές, θα έχεις να θυμάσαι μόνο τα καλά.

Εκείνα τα βράδια που βλέπατε μαζί σειρές, εκείνα που επιστρέφατε παρέα σπίτι μετά από μια βραδινή έξοδο, εκείνα που η μία απ’ τις δύο έμενε σπίτι και η άλλη γυρνούσε ξημερώματα πιωμένη κι ερωτοχτυπημένη, λέγοντας: «καλά, δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε σήμερα»! Ακόμα και οι τσακωμοί είχαν άλλη χάρη, ειδικά αν γίνονταν 3 η ώρα το ξημέρωμα και τους διέκοπτε κάποια άγνωστη… οπτασία(;) στο παράθυρο.

Μια συγκατοίκηση έχει να σου μάθει πολλά. Πρώτα απ’ όλα να μπορείς να συμβιώνεις με άτομα που δεν μεγάλωσαν έχοντας τις ίδιες συνήθειες με εσένα. Μαθαίνεις να συνεργάζεσαι και κάποια στοιχεία της καθημερινότητάς σου μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο.

Μαριαλένα Περπιράκη