Μήνας αφιερωμένος στους αναγνώστες μας ο Μάιος για το savoirville και στο πλαίσιο αυτό αποφάσισα να παραδώσω για μια βδομάδα τη στήλη watch, και συγκεκριμένα το κομμάτι της κριτικής ταινιών, στο φίλο του site Θοδωρή Κοπούκη. Ο Θοδωρής είναι μεγάλος φαν του κινηματογράφου, με ιδιαίτερη προτίμηση στις ταινίες δράσης, με αποτέλεσμα να είναι ο ιδανικός για να μας περιγράψει τη νέα ταινία του George Miller, Mad Max: Fury Road. Για να δούμε τι έχει να μας πει.

«Όσοι είχαν δει το teaser στην Comic Con το καλοκαίρι του 2014, ενθουσιάστηκαν αμέσως με την απίστευτη φασαρία που υποσχόταν η επανεκκίνηση του στωικού ήρωα που καθιέρωσε ο Mel Gibson από το 1979 έως το 1985.

Η ταινία διαδραματίζεται, όπως και οι παλαιότερες, στην μετα-αποκαλυπτική Αυστραλία. Δεν χρειάζεται καμία φοβερή εισαγωγή για να καταλάβει το κοινό πως βρισκόμαστε πλέον σε μια αυτοκαταστροφική ανθρωπότητα, όπου η επιβίωση του καθενός εξαρτάται από τα τρία βασικά αγαθά: Νερό, Καύσιμα και Πυρομαχικά. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία, και ο έλεγχος αυτών των αγαθών είναι που προσφέρει έλεγχο και στους πληθυσμούς.

Ξεκινάμε λοιπόν με τον ήρωα μας, τον Max (τον οποίο ενσαρκώνει ο Tom Hardy) να προσπαθεί να επιβιώσει σε αυτό τον κατεστραμμένο κόσμο, τρέχοντας να ξεφύγει από τους δαίμονες στο μυαλό του, αλλά και τους “δαίμονες” που επικρατούν στην έρημο και τον καταδιώκουν. Ακόμα και όταν τελικά τον πιάνουν, δεν περνάνε πολλά λεπτά μέχρι να δουν το μέγεθος της τρέλας του και να του περάσουν ένα φίμωτρο, για να τον εντάξουν στο εξίσου τρελό σύστημα που έχει δημιουργηθεί για την επιβίωση του είδους.

Ο βετεράνος του πρώτου Mad Max, Hugh Keays-Byrne, είναι ο πολέμαρχος που κρατάει δέσμιο τον πληθυσμό με προσφέροντας του λιγοστό νερό (AquaCola) και γάλα από φάρμα με έγκυες γυναίκες. Οι πολεμιστές του άρρωστοι και φανατικοί, χρειάζονται το αίμα από δότες προκειμένου να ζήσουν, ενώ οι ανάγκες του απλού λαού αντιμετωπίζονται ως εθισμός (“Do not become addicted to water; It will take hold of you and you will resent its absence.”). Οι όμορφες γυναίκες είναι ιδιοκτησία του πολέμαρχου, με μοναδικό σκοπό να του δώσουν τους υγιείς γιούς που θα συνεχίσουν το έργο του. Και η στρατηγός Furiosa (από την, πάντα εξαιρετική, Charlize Theron) η οποία κρύβει για χρόνια μια προσωπική βεντέτα με τον αρχηγό της.

Ο ερχομός του Max δεν είναι η αφορμή ούτε η αιτία, της εντυπωσιακής καταδίωξης που θυμίζει την πιο βίαιη εκδοχή του video-clip των 2Pacκαι Dr. Dre “California Love”. Είναι όμως ο απαραίτητος καταλύτης σε αυτήν την over-the-top περιπέτεια. Το σενάριο είναι αρκετά απλοϊκό, και ίσως γνωστό και προβλέψιμο, αλλά λίγοι είναι αυτοί που περιμένουν να ξεστρατίσει από την πεπατημένη του franchise που ουσιαστικά καθιέρωσε τις μετα-αποκαλυπτικές περιπέτειες. Δράση, δράση και για αλλαγή, λίγη περισσότερη δράση, η ταινία δεν θέλει να σε αφήσει να ηρεμήσεις, με την κακοφωνία και τις εκρήξεις σε πρώτο πλάνο.

Όχι πως δεν υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία, ή τρύπες στο σενάριο. Το απαραίτητο πλέον για την εποχή μας eye-candy που προσφέρουν οι RosieHuntington-Whiteley, Zoe Kravitz και σια για παράδειγμα, που μοιάζουν σαν να πρωταγωνιστούν σε ταινία με τίτλο “Get Them to the Vanity Fair Photo-shoot”. Ή το γεγονός ότι όλοι οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να επιβιώνουν (μερικές φορές χωρίς γρατζουνιά) από τρακαρίσματα και φυσικά φαινόμενα που θα έπρεπε να είχαν αφήσει πίσω σωρούς με κόκαλα.

Ο Tom Hardy πάντως πείθει ως Mad Max. Είναι λιγομίλητος και αρκούντως τρελός όταν χρειάζεται. Απαθής σε σημείο που δεν μπορείς να καταλάβεις τα κίνητρα του, η μόνη στιγμή που δείχνει λίγο συναίσθημα είναι όταν σηκώνει τον αντίχειρα του δείχνοντας ότι επιδοκιμάζει τις γενναίες ενέργειες των sexy συντρόφων του. Και μπορεί να πει κανείς ότι δεν φτάνει τον Mel Gibson σε παλαβομάρα, αλλά τελικά υπάρχει κανείς που να είναι από την φύση του το ίδιο τρελός με τον Mel; Άλλωστε σύμφωνα με τον Tom, έχει λάβει και τις ευλογίες του original Mad Max, και ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε μαζί του;

Η ταινία δεν διεκδικεί κανένα βραβείο, παρά μόνο ίσως σε ειδικά εφέ, αλλά δε χρειάζεται να απολογηθεί για αυτό. Η σύγκριση με το χαμηλό budget της πρώτης ταινίας του ’79 ίσως αναπόφευκτη, αλλά ταυτόχρονα και άδικη, μιας και διαφορετικά τα standards ταινιών τότε και τώρα.

Δείτε το με τους φίλους σας που απολαύσατε μαζί ταινίες όπως PacificRim, Fast&Furious και Expendables, όχι για ψυχαγωγία αλλά για διασκέδαση χωρίς τύψεις. Αν πρόκειται να το δείτε με το έτερο ήμισυ σας, ξεκαθαρίστε από την αρχή πως δεν θέλετε να αναλύσετε τα βαθύτερα μηνύματα πίσω από τα κίνητρα του πρωταγωνιστή, διότι πρώτον τα σερβίρει ο σκηνοθέτης με το κουτάλι να τα φάτε, και δεύτερον, τα αυτιά σας θα κουδουνίζουν στο τέλος της ταινίας».