Η προσωπική μας γνωριμία έγινε ένα μεσημέρι στο small8 στο Παγκράτι.

Η καλλιτεχνική είχε γίνει πριν καιρό σε ένα live στο Root art space. Εκείνη τη στιγμή που το κορίτσι με το μικρόφωνο γέμιζε το χώρο με τη μελωδική της φωνή και τις ατμοσφαιρικές διασκευές της.

Γνωρίστε τη Μάγδα Βαρούχα, αυτό το όμορφο, μελαγχολικό και ιδιαίτερο κορίτσι, και θα δείτε ότι θα περιμένετε με αγωνία να ακούσετε το άλμπουμ που ετοιμάζει.

Σε στυλ…Μάγδας!

Σύστησέ μας τη Μάγδα

Ασχολούμαι επαγγελματικά 5 χρόνια με το τραγούδι, από τα 20 σχεδόν. Έχω πολλές επιρροές από διαφορετικά είδη και ήθελα όλα αυτά να τα συνδυάσω, να τα ενώσω, συν του ότι πάντα κάτι με έτρωγε να γράφω. Έτσι, μαζί με το ερμηνευτικό ωρίμαζε και το δημιουργικό, κινούνται παράλληλα αυτοί οι δύο δρόμοι. Αυτό τον καιρό μπορώ να πω ότι είμαι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής μου! Με πετύχατε στα καλύτερα! (γέλια) Συστήνομαι ως Μάγδα, Μαγδαληνή, και κάποιοι με λένε και Μάγκυ, αγαπώ πολύ τη ζωή, μ’ αρέσει η ζωή, βγαίνω, διασκεδάζω, ταξιδεύω, διαβάζω, ανακαλύπτω μουσικές, φωτογραφίζω τη φύση. Βέβαια υπάρχουν και οι περίοδοι που κλείνομαι σε ένα δωμάτιο και γράφω μόνο.

Τα πρώτα βήματα;

Σε ένα πιάνο μπαρ τυχαία ξεκίνησα να παίζω στα 18. Έτσι από το πουθενά κατάλαβα πόσο μεγάλη ανάγκη το είχα, όχι βιοποριστική, εσωτερική. Παράλληλα είχα περάσει στο Μάρκετινγκ στο ΤΕΙ Αθηνών αλλά τίποτα δε με γέμιζε τόσο όσο το τραγούδι. Μετά άρχισα να παίζω στο Ghost House με μια μπάντα και γνώρισα τον Αλέξανδρο τον Χατζή, γιο του γνωστού Χατζή, είχαμε μια συνεργασία για 2,5 χρόνια, παίξαμε και με τον μπαμπά, ήταν πολύ όμορφα και έτσι μπορώ να πω ότι άνοιξε ο κύκλος μου. Ήταν ένα αγνό ξεκίνημα με σωστές προδιαγραφές, σωστό κόσμο και πολύ καλούς ανθρώπους.

Πώς νιώθεις που αρχίζεις τώρα εν μέσω αυτής της εποχής; Θα προτιμούσες να ξεκινούσες πριν μια πενταετία, ας πούμε;

Είναι δύσκολα. Δεν υπάρχουν τα παλιά δεδομένα, τότε που ‘χες τις δισκογραφικές στα πόδια σου και πέντε ανθρώπους να δουλεύουν για σένα. Τώρα πρέπει να παλεύεις μόνος σου. Είναι πολύ δύσκολο να επενδύσουν πάνω σου οι δισκογραφικές, είναι ρίσκο. Αλλά θεωρώ ότι σε εποχές κρίσης ο κόσμος επιλέγει τι θα ακούσει. Κάθεται, σκέφτεται, ψάχνεται, και βρίσκει εξόδους μέσα από τις τέχνες. Οπότε αν κάτι είναι ιδιαίτερο και προσεγμένο και με πολλή αγάπη θα το ανακαλύψει. Εκεί στηρίζομαι, ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω έχει τον χαρακτήρα μου, το προσωπικό μου ύφος. Γράφω, έχω άποψη, δεν παίρνω ότι μου δίνουν, αν δε μου ταιριάζει δεν το τραγουδάω.

Έχεις συναντήσει τα πρώτα εμπόδια;

Έχω καταλάβει ότι θα σου κλείσουν πόρτες αν είσαι αγενής, ανάγωγος, αν δεν έχεις καλό χαρακτήρα. Εντάξει κι αν δεν έχεις καλή φωνή εννοείται. Δεν έχω συναντήσει τέτοια εμπόδια μέχρι τώρα, δε μου ‘χει κλείσει κανείς την πόρτα, βέβαια είμαι και προσεκτική με τις πόρτες που χτυπάω. Τα πρώτα εμπόδια για μένα είναι τα ψυχολογικά, σκέψεις, ενδοιασμοί, άγχος, τέτοια. Όλος ο χώρος μας είναι ένα ρίσκο άλλωστε.

Πώς θα περιέγραφες το μουσικό σου στυλ;

Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Σαν προσωπικότητα θεωρώ τον εαυτό μου ροκ. Μουσικά τώρα, έχω επιρροές από παραδοσιακή, από βυζαντινή, από έθνικ, και από δυτικές, soul, jazz, pop. Δεν κλείνω τα αυτιά μου, ό,τι μου αρέσει το ακούω.  Όλα αυτά δημιούργησαν ένα μοναδικό δικό μου στυλ που δε μπορώ να χαρακτηρίσω. Μπορείς να βάλεις την ταμπέλα του έντεχνου, αλλά για να με χαρακτηρίσεις πρέπει να ακούσεις.  Γεφυρώνω τα διαφορετικά.

Στα live σου αίσθηση κάνουν οι ατμοσφαιρικές διασκευές σε ξένα κομμάτια

Αυτό είναι ομαδική δουλειά. Βρίσκω κομμάτια, τα πηγαίνω στην πρόβα και τους τρομάζω. (γέλια). Τα φέρνουμε στα μέτρα μας, εκεί που μας ταιριάζουν. Μου αρέσουν οι πειραματισμοί, παίζουμε και πολλά όργανα και έχουμε ευχέρεια στα πειράματα. Η ομάδα για μένα είναι το παν, δουλεύουμε σε όλους τους τομείς μαζί, τους εμπιστεύομαι φουλ, τους στηρίζω και με στηρίζουν.

Η φωνή και το ταλέντο αρκούν τη σημερινή εποχή;

Δεν αρκούν, όχι. Αυτό που ήδη έχεις πρέπει να βγει και προς τα έξω. Δεν αρκεί να το έχεις, πρέπει να το δουλέψεις, να το κυνηγήσεις, να το παρουσιάσεις. Πρέπει να φτάσεις στο δρόμο και να πορευτείς.

Η ερμηνεία σου βγάζει ένα συναισθηματισμό, μια ζεστασιά. Εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου έτσι;

Ναι ναι ναι. Τη μουσική την έχω συνδυάσει πάρα πολύ με την προσωπική μου έκφραση. Στην καθημερινότητά μου δεν είμαι τόσο εκφραστική, οπότε η μουσική είναι η μόνη μου λύτρωση. Κλείνεις τα μάτια και απελευθερώνεσαι, είσαι ο εαυτός σου. Και αυτό το εσωτερικό ταξίδι προσπαθείς να το περάσεις και στο κοινό. Και ελπίζω να περνάει λίγο. (γέλια)

Ιδανική συνεργασία;

Θα θελα να τραγουδήσω με την Amy Winehouse, αν κάτι άλλαζε σε αυτή τη ζωή. Της έχω τρομερή αδυναμία, έκανε θαύματα κι ήταν για μένα τρομερή επιρροή.

Επόμενα σχέδια;

Μετά από 5 χρόνια εσωτερικής ταλαιπωρίας και αναζήτησης, κατέληξα σε κάποια κομμάτια που με εκφράζουν πολύ, και τα ετοιμάζουμε για δίσκο. Ελπίζουμε να κυκλοφορήσει στις αρχές του 2016, δε βιαζόμαστε γιατί θέλουμε να βγει κάτι δικό μας περιποιημένο.

Ο δίσκος λοιπόν, θα κινηθεί σε μονοπάτια Μάγδας. (γέλια) Έχουμε ένα κομμάτι το οποίο θεωρητικά είναι μπαλάντα δυτική, αλλά μου χει βγει μια μελωδία στο ρεφρέν που έχει κάποια γυρίσματα παραδοσιακού τύπου. Όταν το έγραψα, λέω τώρα τι είναι αυτό; Είναι περίπλοκο, θέλω να βάλω τον κόσμο σε ένα τριπάκι να ακούσει αυτό που ετοιμάζουμε. Δε θέλω να το χαρακτηρίσω παραπάνω. 

Έτσι τα επόμενα live θα είναι λόγω αυτού, να ‘χουμε ένα παραπάνω λόγο να καλέσουμε τον κόσμο να μας ακούσει.

Ένα τραγούδι που πάντα σε συγκινεί;

Το «Νύχτα είναι θα περάσει» της Κανελλίδου, το οποίο το βάλαμε και στο τελευταίο μας live και πραγματικά δε θυμάμαι πότε το ‘πα, πότε άρχισε, πότε τέλειωσε, ήμουν αλλού.

Τα «Όνειρα» που παίζονται στα ραδιόφωνα;

Τα «Όνειρα» είναι ένα κομμάτι του Άρη Κλεισούρα, το έγραψε πάνω μου και αν και δεν ήταν τόσο το ύφος μου το αγάπησα πολύ, ο Άρης έδωσε ρέστα και πάει και καλά. Είναι ο προπομπός αυτών που ετοιμάζουμε, χωρίς να δείχνει απαραίτητα το στίγμα της δουλειάς.