Θα μπορούσα να ξεκινήσω υποθέτοντας ότι σίγουρα ξέρεις έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου. Αλλά όχι, δεν ξέρεις μόνο έναν. Πιθανότατα, έχεις τουλάχιστον έναν τέτοιο συγγενή, άλλον έναν συνάδελφο, κάποιον στη γειτονιά, στον κοινωνικό σου κύκλο… Γενικώς, είναι πολλοί και εξαπλώνονται σαν επιδημία.
Ποιοι είναι; Αυτοί που τα ξέρουν όλα, έχουν άποψη για όλα και, προ πάντων, για τη ζωή και τις επιλογές σου. Ξέρουν αρκετά για σένα; Δεν έχει σημασία. Είναι κοντά σου; Άσχετο. Το σημαντικό είναι ότι νομίζουν πως ξέρουν. Κι αυτό δε τους το βγάζεις με τίποτα από το μυαλό.
Θα είναι εκεί σε κάθε σημαντική ή ασήμαντη κίνησή σου. Άλλαξες τα μαλλιά σου; Θα το σχολιάσουν. Άλλαξες δουλειά; Φυσικά και ξέρουν γιατί. Χώρισες; Ξέρεις πολύ καλά τι θα ακολουθήσει, είτε το ακούσεις, είτε όχι. Έφαγες παραπάνω απ’ όσο έπρεπε; Ποιος είδε τον επικριτή και δε τον φοβήθηκε. Κατά μια διαβολική σύμπτωση, δε, η γνώμη τους είναι πάντα επικριτική. Δεν τους περισσεύει ούτε ένα ψήγμα αποδοχής, επιβράβευσης, αναγνώρισης για σένα. Με έναν μαγικό τρόπο, τα κάνεις πάντα όλα λάθος. Γιατί δε τους άκουσες. Γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα από σένα. Ακόμη κι αν πρόκειται για σένα.
Ίσως αναρωτηθείς από πού πηγάζει όλη αυτή η αυτοπεποίθηση και -φυσικά- η σοφία τους. Μπορεί να υποθέσεις πως έχουν διανύσει πολλά «χιλιόμετρα» σε αυτή τη ζωή, πως αυτή η «γνώση» πηγάζει από πολλαπλές εμπειρίες και πως, πίσω από τη διαρκή βαβούρα της γνώμης τους, πηγάζει η πρόθεση να μοιραστούν όσα τους έμαθε η ζωή με τους άλλους, τους «αθώους», τους άπειρους, εκείνους που δεν έχουν… καταλάβει ακόμη το παιχνίδι.
Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα να παίξεις ένα παιχνίδι με τον εαυτό σου: Κάνε εικόνα έναν τέτοιο άνθρωπο. Πώς μοιάζει η ζωή του; Σίγουρα είναι γεμάτη, πολυάσχολη, «ζωηρή», ανήσυχη. Αναζητά διαρκώς κι άλλη γνώση, κυνηγά τις εμπειρίες. Δεν έχει χρόνο για ανούσια λόγια. Δεν ξοδεύεται, μένει σιωπηλός, μέχρι να έχει πραγματικά κάτι να πει.
Κι όταν, τελικά, η φωνή του ακουστεί, είναι μόνο για να τοποθετηθεί σε όσα πραγματικά γνωρίζει. Δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι ξέρει κάτι στο οποίο δεν απέκτησε ποτέ πρόσβαση (όπως, ας πούμε, η ζωή σου). Ακόμη, όμως, κι αν τοποθετηθεί, θα είναι μόνο εφ’ όσον του ζητηθεί.
Γιατί, βλέπεις, οι πραγματικά «γεμάτοι» άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για επικρίσεις και κουτσομπολιά. Ξέρουν πως δεν έχουν κάτι να κερδίσουν μειώνοντας τους γύρω τους. Διοχετεύουν την ενέργειά τους στην προσπάθεια, την πρόοδο, τη δημιουργία. Οι γεμάτοι άνθρωποι δεν θα σε προσβάλλουν ποτέ, η γνώμη τους δε θα σου προκαλέσει αμηχανία. Αντίθετα, θα σε γοητεύσουν και θα σε εμπνεύσουν να συνεχίσεις να είσαι ο υπέροχος, μοναδικός εαυτός σου. Ποτέ δε θα σου υποδείξουν ποιο δρόμο πρέπει να πάρεις, γιατί ξέρουν πως εσύ ξέρεις καλύτερα. Το μόνο που ίσως να τους δεις να κάνουν είναι να φωτίσουν με την αύρα τους το δρόμο που ήδη έχεις επιλέξει.
Όσο για τους άλλους, εκείνους που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, σου προτείνω να τους αφήσεις στη θέση που ανήκουν, στο περιθώριο. Δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν και δε μπορούν να σε βοηθήσουν να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Άλλωστε, έχουν χάσει τόσο χρόνο επικρίνοντας εσένα και άλλους, που έχουν μείνει πίσω με τη δική τους ζωή. Χάρισέ τους, λοιπόν, το δώρο της αδιαφορίας, μήπως και βρουν έτσι την ευκαιρία να επιστρέψουν σε ένα ωφέλιμο μονοπάτι. Πού ξέρεις, ίσως αν δουν το πάθος με το οποίο στηρίζεις τις επιλογές σου και την ικανοποίηση που αντλείς από αυτές, να εμπνευστούν και να ακολουθήσουν το δικό σου παράδειγμα. Να αγαπήσουν κι εκείνοι λίγο περισσότερο τη ζωή τους και να σταματήσουν να ασχολούνται με τη δική σου.
