Ο Μιχαήλ-Αλέξανδρος Μαλαχιάς γεννήθηκε στον Χολαργό Αττικής το 1982. Σήμερα ζει και εργάζεται στη Χαϊδελβέργη ως υπότροφος της Ελληνικής Αρθροσκοπικής Εταιρείας. Παράλληλα με τις ιατρικές υποχρεώσεις του, τον Δεκέμβριο του 2006 πέτυχε την εισαγωγή του στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής Αθηνών. Αποφοίτησε από το εν λόγω τμήμα το φθινόπωρο του 2011 και εν συνεχεία εισήχθη στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Η Σιωπηλή Αθήνα αποτελεί το δεύτερο μυθιστόρημά του.

Είστε γιατρός στο επάγγελμα και εργάζεστε σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό περιβάλλον. Πως προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ποιά εσωτερική ανάγκη σας καλύπτει;

Η χειρουργική είναι μια απασχόληση πρακτική, όχι όμως και πεζή,  η οποία με αποζημιώνει μέσα από την ανθρώπινη επαφή και τη χαρά που εισπράττω. Παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές που με φθείρει, που χρειάζομαι κάτι άλλο, πιο μοναχικό, για να πω πράγματα που έχω μέσα μου και δεν κάνει να τα πω σε έναν ασθενή.  Έτσι, ενώ με την ιατρική φορτίζομαι, με τη συγγραφή αποφορτίζομαι. Είναι ένας αλλιώτικος τρόπος να τη βρω με την καθημερινότητά μου. Εκεί έχω μόνο τους φόβους μου να αντιμετωπίσω και τίποτα πέρα από αυτό. Θα μου πείτε, δεν είναι και λίγο, αλλά όπως και να έχει, με τη συγγραφή αφήνομαι, μπορώ και δραπετεύω, αδειάζω για να ξαναγεμίσω. Σημασία έχει ο έλεγχος και η απώλειά του. Κλείνει τρύπες μέσα μου, σκαλίζοντας τες όλο και πιο βαθιά. Είναι ενεργειακό το ζήτημα.

Τι σας πυροδοτεί λογοτεχνικά; Από που παίρνετε συνήθως έμπνευση και αντλείτε τα θέματα των βιβλίων σας;

Από τα τοπία της καθημερινότητάς μου. Τους διαλόγους, τα προβλήματα, τις ίντριγκες, τα μίση, τα πάθη, τις περίεργες σκέψεις. Και εκτός αυτών, τους χώρους από τους οποίους έχω περάσει και μου έχουν αφήσει κάτι για να θυμάμαι. Είναι η απόλυτα προσωπική μνήμη, έτσι όπως τη μορφοποιώ εγώ μέσα μου, με κριτήρια εντελώς υποκειμενικά, που χρωματίζει τα κείμενά μου. Μιλάμε πάντα για την ατμόσφαιρα, τους φωτισμούς, καθώς η πλοκή δε στηρίζετε σε πραγματικά γεγονότα ή ήρωες. Πρόκειται για fiction έντονα καθορισμένο από προσωπικά στοιχεία.

Θέλετε να μας μιλήσετε για το νέο σας μυθιστόρημα, τη  «Σιωπηλή Αθήνα», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης;

Είναι ένα μυθιστόρημα που ας πούμε ότι το διασκέδαζα, καθώς το έγραφα. Σε αντίθεση με «το Πικραμύγδαλο», που είχα όλα τα άγχη του πρώτου βιβλίου, την ανασφάλεια, την αγωνία για το πώς έρχεται η έμπνευση, τι είναι αυτό το πράγμα, τι επιτρέπεται να μοιραστώ και τι όχι, πώς οι σκέψεις γίνονται λογοτεχνία, το προσωπικό στιλ και άλλα τέτοια βαριά και ασήκωτα, στη «Σιωπηλή Αθήνα» έκανα απλά το κέφι μου με τον τρόπο που το ήθελα. Απλοποιώντας το, αν και δεν είναι δίκαιο, «το Πικραμύγδαλο» μου έφερνε πόνο, η «Σιωπηλή Αθήνα», χαρά.  Είμαι εγώ αυτό το βιβλίο, εγώ από τα τριάντα έως τα τριάντα τρία μου. Αύριο δε θα είμαι αυτός ακριβώς, θα σκέφτομαι διαφορετικά, θα έχω αλλάξει, ήδη έχω αλλάξει. Όμως είναι πολύ όμορφο που θα έχω πάντα κάτι να θυμάμαι για το πώς σκεφτόμουν «τότε» και που ο κόσμος είναι πρόθυμος να αλληλεπιδράσει με αυτό  και θα συνεχίσει να το κάνει για όσο υπάρχουν βιβλία. Να με ακούει διαβάζοντάς με, να συμφωνεί ή να διαφωνεί, να ταξιδεύει.

Πόσο “σιωπηλή” μπορεί αλήθεια να είναι μια πολύβουη μεγαλούπολη και πως ο έρωτας μπορεί να σταθεί μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκών αναταράξεων;

Η πόλη είναι πάντα σιωπηλή, όταν οι άνθρωποι παύουν να ακούγονται. Όταν ο χώρος πνίγει τη φωνή, όταν χάνεται το νόημα μέσα στην παραίτηση της ανωνυμίας. Η σιωπή της πόλης είναι εκκωφαντική, ξεκουφαίνει τους κατοίκους της. Κρύβεται στο ημίφως, στις σκοτεινές γωνίες, στις δημόσιες τουαλέτες, στις κραυγές του πλήθους, στην τηλεόραση που δεν κλείνει, στα λιμνάζοντα νερά, στα σπασμένα πεζοδρόμια. Κυρίως κρύβεται στις καρδιές μας. Είναι το κρύο που νιώθουμε τα τελευταία χρόνια ως κάτοικοι αυτής της σπουδαίας πόλης που βουλιάζει. Είναι ένα κρύο υπαρξιακό. Η σιωπή που φέρνει καλύπτει τα πάντα. Ακόμη και ο έρωτας επηρεάζεται από αυτό. Αποδομείται, ελαφραίνει, εξευτελίζεται. Όμως στο τέλος, παρά την καθημερινότητα που φθείρει, είναι πάντα εκεί, να μας θυμίσει πως ακόμη υπάρχουν πράγματα που αξίζει να μοχθήσουμε για αυτά. Να τα αγαπήσουμε, να τα υπερασπιστούμε, ακόμη και να βιαιοπραγήσουμε. Πράγματα μοναδικά, επειδή ακριβώς μοιράζονται.

Ποιά είναι τα επόμενα λογοτεχνικά σας βήματα; Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;

Συνεχίζω να γράφω μυθιστορήματα, είναι ο δικός μου τρόπος να κοινωνήσω αυτά που έχω μέσα μου. Την τρέχουσα περίοδο καταπιάνομαι με το μαγικό ρεαλισμό μέσα από ένα συμβολικό ταξίδι ωρίμανσης ενός νέου άντρα και ενός γάτου. Γράφω και κάτι ακόμα, το οποίο είναι ιδιαίτερα προσωπικό και αγνοώ ακόμα τη μορφή που θα λάβει τελικά. Είναι περισσότερο ένας πειραματισμός στα όρια του εαυτού μου. Κάτι σαν πρωινές σελίδες αλλά με πλοκή και κατεύθυνση.

Περισσσότερα για την υπόθεση: Ένα τραγούδι χωρίς φωνή, εκτελεσμένο σε δύο κινήσεις, σαν την Ημιτελή Συμφωνία του Σούμπερτ. Μια τολμηρή ιστορία ρήξης που αποκαθηλώνει τους μεγάλους έρωτες μέσα από μικρές σαδομαζοχιστικές εκλάμψεις υπακοής-ανυπακοής, οδομαχιών, δακρυγόνων, τσιγάρων, ξεπέτας και παραισθησιογόνων, στον κόσμο που κυοφόρησε το μεγάλο κραχ. Σε ένα πλαίσιο σαφές και υπερβατικό, όπου αρχαία και νέα Αθήνα, στοιχειωμένες, έχουν γίνει ένα.