Συχνά σε μία σχέση παρατηρείται η διαφορά μεταξύ του πιο ώριμου και υπεύθυνου και του όχι-και-τόσο ενήλικα συντρόφου. Μπορεί η ηλικία να ταυτίζεται αλλά οι συμπεριφορές ποικίλουν έτσι ώστε ο ένας να αναλαμβάνει τον ρόλο του φροντιστή.
Όταν λέμε φροντίδα, δεν μιλάμε εξ’ ολοκλήρου για μαγείρεμα, πλύσιμο πιάτων και ρούχων και γενικότερα δουλειές στο σπίτι. Αυτή η έννοια κρύβει πολλά παραπάνω. Όταν δηλαδή αποφασίζεις να κάνεις κουμάντο στην κουζίνα, υπάρχει και το “διανοητικό φορτίο” που συνοδεύει την πράξη του μαγειρέματος. Θα σκεφτείς με τι πρέπει να προμηθευτείς ώστε να φτιάξεις το γεύμα, θα λάβεις υπόψιν τις προτιμήσεις του άλλου στο φαγητό.
Όταν λοιπόν είσαι ο φροντιστής της σχέσης, συνήθως αναλαμβάνεις τέτοια καθήκοντα. Από το οργανώσεις τις διακοπές μέχρι το πότε θα επισκεφθείτε την οικογένειά του, ακόμα και το να κλείσεις ραντεβού στον γιατρό. Μπορεί να το κάνεις με καλή θέληση και καλή καρδιά, όμως πολλές φορές καταντά κουραστικό. Αντί να νιώθεις ίσα και όμοια με τον αγαπημένο σου, καταλήγεις να γίνεσαι ο γονέας που του λείπει πλέον από την καθημερινότητά του.
Δυστυχώς αυτόν τον ρόλο συνήθως τον επωμίζονται οι γυναίκες. Θέλουμε να λέμε ότι ζούμε σε μία μοντέρνα και απελευθερωμένη από στερεότυπα κοινωνία. Όμως κάποια πατριαρχικά standards ισχύουν μέχρι σήμερα και εφαρμόζονται ακόμα και υποσυνείδητα.
Αυτή η νοοτροπία θα αλλάξει μόνο όταν το άτομο κατανοήσει τις ευθύνες που παίρνει στους ώμους της χωρίς να το καταλαβαίνει. Κανείς δεν πρέπει να έχει την απαίτηση από τον άλλον να φροντίζει αυτά που δεν μπορεί να φέρει εις πέρας μόνος του. Δεν υπάρχει υπό και κατά σε μία σχέση, παρά πρέπει να λειτουργούν και οι δύο άνθρωποι ως σωστοί ενήλικες, ο καθένας με τις δικές του ευθύνες.
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανένας δεν ξέρει πώς να τα κάνει όλα σωστά
Όμως πάντα υπάρχει το περιθώριο της βελτίωσης αν πρώτα υπάρξει η θέληση. Αν ο σύντροφός σου δεν ξέρει για παράδειγμα πώς να σιδερώνει, αντί να αναλαμβάνεις αυτήν την αγγαρεία, είναι προτιμότερο να τον παροτρύνεις να μάθει. Σταδιακά και με υπομονή. Μόνο έτσι μπορείς να σπάσεις τα δεσμά αυτού του στερεοτύπου που σε κάνει να φορτώνεσαι ευθύνες αυτόματα.
Δεν χρειάζεται καν να χωρίζονται όλα στη μέση. Κάθε σχέση είναι μοναδική και κάθε συμφωνία μεταξύ του εκάστοτε ζευγαριού κατανοητή. Αυτό που δεν πρέπει είναι να υπερφορτώνεται ο ένας με παραπάνω από όσα αντέχει και να θυσιάζεται υπερβολικά. Ειδικά όταν ο άλλος είναι απόλυτα ικανός να “βάλει ένα χεράκι”.
Το πρόβλημα δεν είναι η ακαταστασία ή η έλλειψη γνώσεων πάνω σε θέματα σπιτιού και οργάνωσης. Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτός που έχεις απέναντί σου υιοθετεί αρνητική στάση και δεν είναι πρόθυμος να εξελιχθεί. Αυτή είναι η απόλυτη ένδειξη της έλλειψης σεβασμού προς το άτομό σου. Αν συμβαίνει αυτό, μήπως να ζυγίσεις τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της σχέσης σου και να αναλογιστείς αν αξίζει να προσπαθείς για κάποιον που δεν κάνει το ίδιο για εσένα; Μήπως αυτός ο άνθρωπος ψάχνει μια “μαμά” περισσότερο από μια σύντροφο; Και τελικά, μήπως είναι η ώρα του να ενηλικωθεί και σε αυτόν τον τομέα εκτός από ηλικιακά;
Αυτό που πρέπει να κρατά στο νου της μια γυναίκα όταν συμβαίνει αυτό είναι ότι ο συμβιβασμός είναι must σε μία σχέση, αλλά όχι όταν είναι μονόπλευρος. Εκεί σταματά να ονομάζεται συμβιβασμός και μετατρέπεται σε εκμετάλλευση.
