Οι ταινίες που διαδραματίζονται σε έναν μόνο χώρο έχουν συνήθως πολύ περισσότερες προκλήσεις να αντιμετωπίσουν. Πώς κρατά κανείς αμείωτο το ενδιαφέρον όταν η κάμερα κινείται απλά από πρόσωπο σε πρόσωπο; Πώς αποφεύγεις να χαρακτηριστείς θεατρικό έργο και εμμένεις στην ιδέα της ταινίας; Σε όλες αυτές τις προκλήσεις ανταποκρίνεται η νέα ταινία Mass βάζοντας στο επίκεντρό της τέσσερις γονείς. Οι γιος των δύο έχει μόλις σκοτώσει τον γιο των άλλων. Οι μεν ζητούν εξηγήσεις και οι δε συγχώρεση. Κι όλα αυτά πάνω σε ένα τραπέζι μίας αίθουσας συγκεντρώσεων της εκκλησίας.

Η ταινία Mass αγγίζει ένα πολύ “σκοτεινό” θέμα για την αμερικανική κοινωνία

Σε μία σχολική τραγωδία, ένας μαθητής με όπλο σκόρπισε το θάνατο με στόχο τους συμμαθητές του. Μερικά χρόνια αργότερα οι γονείς του, Richard και Linda, συναντιούνται με τους γονείς ενός εκ των θυμάτων. Η ταινία όμως δεν ασχολείται με την πλοκή, τη δράση ή το γιατί συμβαίνουν αυτοί οι μαζικοί πυροβολισμοί στα σχολεία. Ο σκηνοθέτης Fran Kranz ενδιαφέρεται να δείξει τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που μένουν πίσω, με τη θλίψη και το πένθος. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, και οι δύο οικογένειες πενθούν για δύο χαμένα παιδιά. Και οι τέσσερις γονείς πρέπει να σηκώσουν το βάρος των πράξεων των παιδιών τους με πολύ λίγα λόγια ανάμεσα τους.

Η ταινία μοιάζει σαν να μεταφέρθηκε από το θέατρο στον κινηματογράφο

Έχει συγκινητικούς και ειλικρινείς μονολόγους, έχει βλέμματα που χάνονται μέχρι να φτάσουν στην απέναντι πλευρά. Και οι τέσσερις ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό χωρίς περιττές λέξεις. Η ατμόσφαιρα παραμένει άβολη καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας ενώ οι χαρακτήρες αργούν πολύ να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους. Οι μεν παραδέχονται ότι δεν έχουν καμία λογική απάντηση να δώσουν για το γιατί έχουν γίνει όλα αυτά. Η ύψιστη τραγωδία για αυτούς είναι ότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους “καλούς γονείς”. Οι απέναντί τους συνειδητοποιούν ότι ακόμη κι αν έπαιρναν τις απαντήσεις που ψάχνουν, δεν θα έφευγε ο πόνος που νιώθουν.

Η ταινία φαίνεται από την αρχή πως κινείται προς ένα αδιέξοδο. Ξέρεις ότι όταν αυτοί οι άνθρωποι φύγουν από αυτή την αίθουσα θα κουβαλούν ακόμη το βάρος της τραγωδίας που έχει συμβεί. Ο Kranz δεν ήθελε έτσι κι αλλιώς να δώσει απαντήσεις για τους μαζικούς πυροβολισμούς που συμβαίνουν στα σχολεία της Αμερικής. Ήθελε απλά να κάνει μία ήσυχη ταινία, γεμάτη πένθος, αγωνία για το μέλλον και ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα. Και φαίνεται πως τα κατάφερε μία χαρά.