Όλη η αρχική μου έχει γεμίσει σήμερα με αυτή την είδηση. Το ήξερα ότι θα γίνει. Το είδα πολύ αργά το βράδυ του Σαββάτου/ξημερώματα Κυριακής, τότε που ξέρεις ότι οι περισσότεροι κοιμούνται και νιώθεις σαν να μην έχει γίνει κάτι ακόμα, σαν να μην έχει ταξιδέψει ακόμη το φως.

Πόσταρα κατευθείαν την είδηση σε story χωρίς δεύτερη σκέψη γράφοντας “Αύριο είμαι σίγουρη πως θα πέσει το Internet. Το “Friends” συμβόλιζε κάτι μοναδικό για πολύ κόσμο και θα συνεχίσει να το κάνει, απλά ίσως κάθε επεισόδιο είναι πλέον πιο γλυκόπικρο. Rest In Peace Mathew Perry. Thank you for all the laughter.”

Το πρωί όταν ξύπνησα, το φως είχε φτάσει. Δεν θυμάμαι άλλη φορά, όσα χρόνια υπάρχουν και χρησιμοποιώ τα social media, να έχω δει περισσότερες δημοσιεύεις για ένα γεγονός, γεμάτα πραγματική αγάπη και στενοχώρια για ένα πρόσωπο που μόλις έφυγε από τη ζωή.

Κείμενα με καταθέσεις ψυχής, εικόνες με ατάκες του Chandler Bing συνοδευόμενα από τη φράση «πραγματικά στενοχωρήθηκα», κόμικς από σκιτσογράφους αφιερωμένα στον πιο αγαπητό άβολο τύπο της τηλεόρασης, όλα αυτά συνέθεταν ένα παζλ αγκαλιάς και συλλογικότητας. Απέναντι σε τι; Σε μια κοσμική αγάπη προς έναν άνθρωπο που έδωσε σάρκα και οστά σε έναν χαρακτήρα με τον οποίο ταυτιστήκαμε όλοι όσοι έχουμε αγαπήσει αυτή τη σειρά. Αν και όχι ακριβώς η σειρά της γενιάς μου, μεγάλωσα με το “Friends”. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι φαν τα θυμόμαστε πολύ προ του Netflix, ταυτισμένα με τις αγαπημένες μας στιγμές της εβδομάδας, τα σαββατοκυριακάτικά μεσημέρια στο Star.

“Χάσαμε ένα φιλαράκι σήμερα”, ήταν η φράση που διάβασα περισσότερο. Πρώτη φορά το ένιωσα. Ένιωσα πως είναι όντως να στενοχωριέσαι για έναν άνθρωπο που δεν γνώριζες προσωπικά, αλλά έχει υπάρξει μέσα στο σπίτι σου χρόνια. Πως γίνεται να μην θεωρείς κάποιον δικό σου όταν έχεις καθρεφτίσει κομμάτια σου πάνω του, όταν έχει υπάρξει τηλεοπτική αγκαλιά και στήριξη όταν το είχες ανάγκη; Δε μπορώ να σκεφτώ πολλά πρόσωπα αυτή τη στιγμή που ο θάνατος τους θα είχε τόσο μεγάλο impact, σαν να χάνεις όντως κάποιο φιλαράκι. Η πιο σκληρή συνειδητοποίηση είναι το reality check που φέρουν αυτά τα γεγονότα.

Τα Friends συμβόλιζαν ανέκαθεν μια σειρά ταυτισμένη με το comfort και το γέλιο, με άλλες φορές μπόλικο και κάποιες φορές καθόλου ρεαλισμό, αλλά πάντα με συνέπεια απέναντι στην ταύτιση μας με τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις, ο καθένας μας για τους δικούς του λόγους. Και σε αυτές τις σειρές οι χαρακτήρες είναι αθάνατοι και έτσι κάπως ασυνείδητα γίνονται και οι ηθοποιοί που τους υποδύονται.

Ο Chandler Bing ή ακόμη πιο γνώριμα στο μάτι, Τσάντλερ Μπινγκ ήταν και θα είναι για πάντα, αυτή η εύθραυστη πλευρά που έχουμε όλοι και φοβόμαστε συχνά να αγκαλιάσουμε περήφανα και να δείξουμε προς τα έξω. Ο Chandler, που κάλυπτε τα τραύματά του με χιούμορ (rings a bell?), που ήταν αθεράπευτα ρομαντικός, βαθύτατα τρυφερός φίλος και σύντροφος. Ο Chandler, η πιο social akward πλευρά του εαυτού μας, αυτή που οι φίλοι μας δεν ξέρουν τι σπουδάσαμε ή τη δουλειά κάνουμε (είμαι σίγουρη πως είμαστε πολλοί), η άτσαλη, η ατελής.

Αυτή η πλευρά που δεν ξέρει συχνά πως να φερθεί, αλλά νοιάζεται να μάθει και που κρύβει μέσα της ένα παιδί, αρκετά τραυματισμένο που προσπαθεί να δώσει στους άλλους, την αποδοχή που δεν πήρε. Αυτή η πλευρά που θέλει να κάνει τους άλλους να γελάνε με την καρδιά τους. Αυτός ήταν και θα είναι για πάντα ο Chandler Bing. Ποιος ήταν όμως ο Mathew Perry; Συχνά αγαπάμε ηθοποιούς λόγω του χαρακτήρα με τον οποίο τους έχουμε ταυτίσει, όμως εδώ δεν είναι αυτή η περίπτωση. Γιατί όταν υποδύεσαι έναν χαρακτήρα για 10 χρόνια, αυτός έχει κάτι από σένα και εσύ κάτι από εκείνον, είστε ένα πλέον.

Ο Mathew Perry πάλευε χρόνια με τους εθισμούς του στις ουσίες και τα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε, πολλά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της αγαπημένης μας σειράς. Πολλοί όταν το πρωτομάθαμε, σοκαριστήκαμε, ακριβώς γιατί είχαμε ταυτίσει τόσο έντονα τη ζωή του ανθρώπου με το όνομα Mathew Perry, με αυτόν του χαρακτήρα του, Chandler Bing και στενοχωρηθήκαμε πραγματικά για τον αγώνα και το προσωπικό του Γολγοθά.

Δεν ξέρω αν ο Mathew Perry “έλεγα αστεία όταν ένιωθε άβολα”, ξέρω όμως πως αυτός ο άνθρωπος προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει πολύ κόσμο απέναντι στα θέματα ψυχικής υγείας και εθισμού, εκδίδοντας μάλιστα πριν λίγο καιρό την αυτοβιογραφία του και το πως το βίωσε όλο αυτό.

Και όλο αυτό θέλει κότσια και δύναμη και αυτό σίγουρα το είχαν κοινό. Σήμερα πιστεύω πως σε πολλά brunch, εξορμήσεις στη φύση, απογευματινά early drinks πριν ξεκινήσει η εβδομάδα, σύντομα ή μακροσκελή τηλεφωνήματα και κυρίως σε άπειρα DMs, υπήρξε ένα μοίρασμα και μια ανάγκη συμπαράστασης, ποιοτικά κοντινή με όταν χάνεις ένα οικείο σου πρόσωπο.

Σήμερα κερδίσαμε μια ώρα, χάσαμε όμως ένα φιλαράκι. Η κυριακάτικη μελαγχολία σήμερα, ήταν λίγο πιο συλλογική.

You, definitely, were there for us Mr. Perry, ευχαριστούμε.