Όταν ήμουν ακόμη το μοναδικό παιδί της οικογένειας, ζητούσα επίμονα ένα αδερφάκι. Μια φορά το ζήτησα και από τον Άγιο Βασίλη αλλά αντί για μωράκι μου έφερε μια κούκλα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που νέο μωρό ήρθε τελικά στο σπίτι και μαζί με αυτό ήρθε και η απογοήτευσή μου. Πέρα από το δώρο που μου έφερε, το υπόλοιπο σύνολο ήταν μια αποτυχία και είχα πολλά νεύρα με την αδερφή μου. Γιατί 4 χρονών είχα νεύρα με το νεογέννητο; Ήταν πολύ μικρή για να μπορούμε να παίξουμε, δεν μίλαγε καν και μόνο έτρωγε, όποτε όλα μου τα όνειρα έσκασαν σαν μπαλόνι και η μαμά μου είπε να περιμένω να μεγαλώσει λίγο. Κάπως έτσι ανορθόδοξα και με νεύρα ξεκίνησε η σχέση μου με την μικρή μου αδερφή. Δεν τη ζήλευα ποτέ- τουλάχιστον όχι φανερά- απλά αισθανόμουν μια απογοήτευση που μου έφεραν κάτι διαφορετικό από αυτό που ζήτησα και επιπλέον η μαμά δεν ήταν πλέον ελεύθερη για να παίζει μαζί μου και να διαβάζει τα παραμύθια μου όποτε εγώ ήθελα και ο μπαμπάς δεν ήξερε να παίζει Barbie.

Μεγαλώνοντας δεν θυμάμαι να έφτιαξαν και πολύ τα πράγματα. Τα νεύρα συνεχίστηκαν με κάποια χαρούμενα διαλλείματα, αφού η αδερφή μου και εγώ είμαστε πολύ διαφορετικές. Εγώ ήθελα να τρέχω και να παίζω ενώ εκείνη προτιμούσε να κάθεται και να συζητάει. Οι τσακωμοί μας και τα μαλλιοτραβήγματα δεν είχαν τελειωμό και θυμάμαι τις γιαγιάδες να λένε με παράπονο « Καλά αδερφές είστε εσείς ή εχθροί; Οι αδερφές πρέπει να είναι αγαπημένες». Σε αυτές ακριβώς τις στιγμές όμως συνέβαινε κάτι μαγικό, ξεχνάγαμε όλες μας τις διαφορές και υπερασπιζόμασταν η μια την άλλη απέναντι στον τρίτο που μας κατηγορούσε. Ήταν σαν να επιλέγαμε να έχουμε αυτή τη σχέση κόντρας ενώ μέσα μας ξέραμε πως όταν χρειαστεί θα είμαστε συμπαίκτες και όχι αντίπαλοι.

Η μικρή μου αδερφή όμως μεγάλωσε και κάπου στο λύκειο αφήσαμε τους τσακωμούς. Εξάλλου δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, γιατί με ποιον άλλο θα κοροϊδεύαμε τους γονείς μας ή θα σχολιάζαμε στους γάμους τις θείες και θα γελάγαμε μέχρι δακρύων; Ποιον θα είχα για παρέα στις οικογενειακές διακοπές και ποιος άλλος θα ήταν καλύτερο κοινό από την αδερφή μου, όταν τις εξιστορώ το πώς πέρασα και εκείνη κρέμεται από τα χείλη μου;

Πλέον είμαστε κάτι παραπάνω από συμπαίκτες, είμαστε η μια το στήριγμα της άλλης. Όλοι λένε πως τα μικρότερα αδέρφια μαθαίνουν από τα μεγαλύτερα όμως νομίζω πως τελικά εγώ έμαθα και μαθαίνω περισσότερα από εκείνη. Η μικρή μου αδερφή μου έμαθε το πιο σημαντικό, να διεκδικώ αυτό που θέλω. Τα πρώτα παιδιά έχουμε το σύνδρομο του ¨σωστού¨ και καμιά φορά ξεχνάμε όσα πραγματικά θέλουμε και για αυτό την ευχαριστώ που μου το υπενθυμίζει κάθε φορά που την βλέπω να υπερασπίζεται και να διεκδικεί με νύχια και με δόντια αυτά που θέλει. Ακόμη τη θαυμάζω για το τσαγανό και της απόψεις της παρόλο που στις περισσότερες διαφωνούμε. Σε ορισμένα θέματα είναι πιο ώριμη από εμένα και όσο παράξενο και αν ακούγεται ζητάω εγώ την συμβουλή της. Πάνω από όλα όμως την ευχαριστώ γιατί είναι εκείνη που πιστεύει πραγματικά σε εμένα, περισσότερο από οποιονδήποτε και είναι αυτή που θα μου πει το πιο αληθινό μπράβο και το πιο ειλικρινές κάνεις λάθος.

Η μικρή μου αδερφή είναι ο άνθρωπός που θαυμάζω, ευχαριστώ και αγαπώ. Είναι η φίλη μου και το στήριγμά μου και πλέον είναι ο άνθρωπος που μου λείπει πιο πολύ από όλους. Μου λείπει γιατί όλα αυτά τα κατάλαβα έπειτα από 2 μήνες που έχω φύγει στο εξωτερικό. Τώρα πια ξέρω πως τα αδέρφια μας είναι τα μοναδικά άτομα με τα οποία είμαστε ταυτόχρονα τόσο ίδιοι όσοι και διαφορετικοί. Είναι ένας δεύτερος εαυτός μας και μόνο όταν κοιτάξεις από απόσταση το συνειδητοποιείς. Τα αδέρφιά μας είναι εκείνα τα άτομα που μαζί δεν κάνουμε, αλλά χώρια δεν μπορούμε!