Αγαπητό μου ημερολόγιο, βρισκόμαστε στις 8 Ιουλίου του 2021. Στην καρδιά του καλοκαιριού. Στην καρδιά της εποχής, που έχει τη δύναμη να φέρνει τόσο κοντά τους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως, με τις παρούσες συνθήκες, με την πανδημία να θερίζει ζωές και να μας στερεί κάθε μέρα την καθημερινότητά μας, οι άνθρωποι όχι απλά δεν νιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλον, αλλά αντιθέτως είμαστε πιο αποξενωμένοι από ποτέ. Αυτό είναι που με λυπεί αφάνταστα.
Αφορμή για να σου γράψω και να παραθέσω τις σκέψεις μου, στάθηκε ένα βίντεο που παρακολούθησα εχθές βράδυ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Στο συγκεκριμένο βίντεο λοιπόν, ένας ταλαντούχος κι ευγενικός άνθρωπος, εξέφρασε τη δική του άποψη, παραθέτοντας τους δικούς του προβληματισμούς αναφορικά με την πανδημία και το πολυσυζητημένο εμβόλιο. Ο τίτλος του συγκεκριμένου βίντεο; «Με αγάπη και χωρίς φόβο».
Πριν ξεκινήσω τη δική μου ανάλυση σχετικά με τα όσα άκουσα χθες, παρακολουθώντας αυτό το βίντεο, θα ήθελα να εξετάσω τις λέξεις «αγάπη» και «φόβο». Δυο λέξεις που κυριαρχούν στο λεξιλόγιό μας, όμως αμφιβάλλω αν ποτέ κανείς έχει αντιληφθεί την πραγματική σημασία τους. Ως ένας απλός άνθρωπος λοιπόν, θα προσπαθήσω να εκφράσω το πως αντιλαμβάνομαι εγώ –και μόνο εγώ– αυτές τις τόσο σύνθετες σε νόημα λέξεις. Ξέρω, δεν είμαι ειδικός. Ξέρω, ότι δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για κάτι τέτοιο, όμως θα το επιχειρήσω. Θα το επιχειρήσω, γιατί πραγματικά έχω ανάγκη να κατανοήσω τι είναι η αγάπη και τι ο φόβος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για εμένα λοιπόν, η αγάπη είναι το πραγματικό νόημα της ζωής.
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να παίρνω και να δίνω αγάπη. Η αγάπη είναι φως, είναι ο μοναδικός τρόπος να φτάσεις στην πραγματική ευτυχία, είναι ελευθερία, είναι λύτρωση, είναι η ομορφιά της ψυχής. Η αγάπη μπορεί να έχει πολλές μορφές. Ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά από τους ανθρώπους που αγαπάς, ένα μήνυμα, ή μονάχα ένα τρυφερό βλέμμα, μπορεί να γεμίσει την καρδιά σου με αγάπη. Μπορεί η αγάπη να αλλάξει τον κόσμο; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη την αγάπη. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την αγάπη. Κάθε λεπτό χωρίς εκείνη, είναι μαρτυρικό.
Από την άλλη ο φόβος, είναι η άμυνα του εαυτού μας απέναντι στο άγνωστο.
Φοβόμαστε όσα δεν ξέρουμε. Φοβόμαστε ό,τι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Ο φόβος είναι αυτό το συναίσθημα που σου τρώει την ψυχή και σε μεταμορφώνει σε ένα τέρας. Ο φόβος θολώνει το μυαλό και την καρδιά σου. Σε μετατρέπει σε ένα εγωιστικό ον, που το μόνο που σκέφτεται είναι ο εαυτός του. Αν τον αφήσεις να σε κυριεύσει, χάνεις εσένα. Δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς καθαρά και λογικά. Ο φόβος αναπτύσσεται όταν σε βρίσκει ευάλωτη/ο. Ξέρει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Όταν λοιπόν έρθει αυτή η στιγμή, σου επιτίθεται κι εσύ μένεις ανήμπορός/η μπροστά στη δύναμή του. Μπορείς να νικήσεις τον φόβο; Φυσικά και μπορείς. Με την αγάπη. Η αγάπη είναι το πιο ισχυρό «αντίδοτο» κατά του φόβου.
Στο βίντεο που παρακολούθησα, και το οποίο με έβαλε ακόμη μια φορά σκέψεις, είδα έναν άνθρωπο να εκφράζει τη γνώμη του με απλό κι ευγενικό τρόπο, χωρίς σάλτσες και πλεονασμούς. Δεν θέλω να πάρω θέση για τα όσα είπε. Δεν θέλω να πάρω θέση, γιατί δεν ξέρω ακόμη κι εγώ ποια είναι η δική μου άποψη για την πανδημία και το εμβόλιο. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι όλοι έχουμε απαυδήσει με την παρούσα κατάσταση. Αυτό που ξέρω, είναι ότι δυστυχώς η μεγαλύτερη πανδημία που υπάρχει στην κοινωνίας μας, είναι η διχόνοια.
Αντί να γίνουμε μια γροθιά, να παλέψουμε όλοι μαζί και να βγούμε –όσο γίνεται– αλώβητοι από αυτήν την κατάσταση, βάζουμε συνεχώς τρικλοποδιά ο ένας στον άλλον. Το αποτέλεσμα;
Γινόμαστε εχθρικοί και μίζεροι. Απομακρυνόμαστε από τους συνανθρώπους μας, κλεινόμαστε στο «κελί» του εγωισμού μας και δεν βλέπουμε πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κλείνουμε τα μάτια και τα αφτιά μας, δεν ακούμε κανέναν, και μόλις κάποιος εκφράσει μια διαφορετική γνώμη από εμάς, πέφτουμε να τον κατασπαράξουμε, χωρίς να σκεφτούμε καν το γιατί.
Πάντα θεωρούσα μεγάλη αρετή του ανθρώπου να μπορεί να μιλήσει ήμερα και πολιτισμένα. Να μπορεί να εκφράζει την άποψη του με επιχειρήματα, και να είναι ικανός να ακούει το διαφορετικό. Δεν είναι ανάγκη να συμμερίζεσαι κάθε άποψη. Φτάνει να μπορείς να την ακούς.
Η πανδημία λοιπόν, με έκανε να καταλάβω ότι η κοινωνία μας υστερεί της ουσιαστικής επικοινωνίας και επαφής.
Ναι, μπορεί να μη θέλεις να κάνεις το εμβόλιο. Μπορεί να φοβάσαι, μπορεί να έχεις αναπάντητα ερωτήματα. Κι εγώ φοβάμαι. Όμως έχω μάθει να ακούω. Έχω μάθει να βλέπω και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Έχω μάθει να συζητάω και να αποδέχομαι το διαφορετικό. Το να είσαι απόλυτος/η, δεν οδηγεί πουθενά. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα εγκλεισμού, κατανόησα ότι αυτή η παθογένεια, αυτή η εχθρικότητα μεταξύ των ανθρώπων, οξύνεται σε περιπτώσεις όπως αυτήν που ζούμε τώρα.
Μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε αυτό; Μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να γίνουμε μια γροθιά απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό; Στην προκειμένη περίπτωση, αυτός ο εχθρός είναι η πανδημία. Αύριο, μπορεί να είναι κάτι άλλο. Η ζωή είναι μια και μοναδική. Εγώ, αγαπητό μου ημερολόγιο, θέλω να τη ζήσω με αγάπη.
Αυτά για σήμερα. Κλείνοντας, θα σε αποχαιρετήσω με τους στίχους από ένα αγαπημένο μου ποίημα του Χρήστου Λάσκαρη.
«Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο. Τον έχω τόσο ονειρευτεί, τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του, που πια είναι αδύνατο να μην υπάρχει».
