Οι άντρες δε θα καταλάβουμε ποτέ τις γυναίκες. Και οι γυναίκες δεν θα καταλάβουν ποτέ τους άντρες. Τέλος. Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή είναι απλά σταματήστε να προσπαθείτε. Μία γυναίκα δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί ένας άντρας φωνάζει μπροστά σε μία τηλεόραση βλέποντας 22 εκατομμυριούχους να προσπαθούν να περάσουν μία φουσκωτή μπάλα μέσα από ένα τέρμα. Και ένας άντρας δεν θα καταλάβει ποτέ πώς μια γυναίκα παίρνει βραστό κερί, το απλώνει ψηλά στο μηρό της και ξεριζώνει τις τρίχες της χωρίς ΚΑΝ να μορφάσει, αλλά ταυτόχρονα φοβάται μια αράχνη.
Παρόλα αυτά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε. Ας πούμε νομίζουμε ότι οι γυναίκες είναι κλαψιάρες. Χα! Οκ, οι γυναίκες κλαίτε για πράγματα ακατανόητα, δηλαδή ακατανόητα για έναν άντρα. Κλαίτε ας πούμε βλέποντας μία ταινία επειδή το ζευγάρι της ταινίας χώρισε. Ε και; Θα βρουν κάποιον άλλον μη στεναχωριέστε. Όμως και οι άντρες κλαίμε. Και μάλιστα για σοβαρά, πολύ πιο σοβαρά πράγματα. Θέλετε να σας πω μερικά από αυτά;
Μαύρο δάκρυ με Lion King
Πόσο μαυρόψυχος πρέπει να είσαι για να μην κλάψεις με την πιο θλιβερή, τραγική σκηνή στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου; Ο Μουφάσα έχει μόλις σώσει τον Σίμπα από βέβαιο θάνατο και παλεύει με υπερπροσπάθεια να γλυτώσει και ο ίδιος. Φτάνει μία ανάσα από τον αδερφό του και του ζητάει βοήθεια σπαραχτικά… και εκεί ζούμε τη μεγαλύτερη προδοσία της ιστορίας, χειρότερη από του Λουίς Φίγκο όταν πήγε στη Ρεάλ… ο Σκαρ τον κοιτάει στα μάτια, τον πιάνει από τα χέρια (;;; πόδια τέλος πάντων) τον κοιτάει, χαμογελάει σατανικά, του λέει “long live the king” και τον πετάει από το βραχ……(λυγμ). Α στο καλό……..
Πάει ο Malcolm πάει
Ο θάνατος είναι κάτι τραγικό, κυρίως για αυτόν που μένει. Αυτός που φεύγει… ησύχασε. Οι άντρες είμαστε τόσο γαϊδούρια που μπορεί να μην κλάψουμε όταν πεθάνει κάποιος συγγενής, θείος, ακόμα και παππούς. Πήγαινε ρώτησε όμως πόσοι συγκινήθηκαν όταν έμαθαν ότι πέθανε ο Malcolm Young. Ναι, τα τραγούδια των ACDC είναι όλα ίδια, αλλά διάολε είναι όλα τέλεια!!!!! Και τώρα πάει. Δεν έχει άλλο. Τελείωσε. Και τώρα; Τώρα ξεμένουμε με τους Foo Fighters που ναι μεν… αλλά παίζουν και χωρίς ανταγωνισμό.
Σάντουιτς από τον Γιάννη
Μία βραδινή έξοδος είναι μία μάχη που συνήθως καταλήγει σε ήττα. Βρωμάμε τσιγαρίλα, το στομάχι μας είναι χάλια μαύρα, είμαστε κουρασμένοι, ζαλιζόμαστε και κατά 99% μπακούρια ξεκινήσαμε, μπακούρια μας βρήκε το ξημέρωμα. Όλα είναι χάλια. Όλα λάθος. Εκτός από το βρώμικο στον Γιάννη. Γιατί όταν το βλέπεις να σε κοιτάει με την πατάτα να ξεχειλίζει, με λογιών-λογιών σάλτσες να στάζουν από παντού και με δύο ζουμερά κομμάτια κρέατος (οποιουδήποτε κρέατος) γεμάτα υποσχέσεις, ένα δάκρυ θα κυλήσει θες δε θες. Και όλα θα φτιάξουν πάλι.
Το πήραμε το Ευρωπαϊκό!
Πώς γίνεται ρε κορίτσια να κλαίτε για τον Ράιαν Γκόσλινγκ και την άλλη που δε θυμάται κανείς το όνομά της και να μην κλαίτε όταν σηκώνει η ομάδα ευρωπαϊκό τίτλο; Ας μην το πάμε οπαδικά δηλαδή, όταν σηκώσαμε το τελευταίο ευρωπαϊκό στο μπάσκετ δεν ρίξατε ένα δάκρυ; Όταν ο Σκουντής είπε το «βάλτο αγόρι μου» και βλέπεις το Διαμαντίδη να το στάζει από τα 7 μέτρα δηλαδή τίποτα; Ούτε λίγο; Γιατί εγώ πλάνταξα!
Μη μου τις τρίχες τάραττε
Ας τελειώσω όπως ξεκίνησα. Λοιπόν, για να εξηγούμαστε οι άντρες δεν τον αντέχουμε τον πόνο. Απλά είμαστε περισσότερο εγωιστές για να παραδεχτούμε ότι δεν τον αντέχουμε. Θα σφίξουμε τα δόντια, θα σφίξουμε γροθιές, θα σφιχτούμε ρε παιδί μου γενικότερα και θα τον καταπιούμε. Εκτός από το τράβηγμα των τριχών. Δεν ξέρω ρε κορίτσια πώς το κάνετε, αλλά όταν εμάς μας βγάζουν από τη ρίζα μία τρίχα ΑΠΟ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ, είναι σαν να μας ξεριζώνουν ένα κομμάτι από την ψυχή μας. Και για αυτό αξίζει ένα δάκρυ.
