Πριν λίγες μέρες το πρωινό μου ξεκίνησε ως συνήθως: Έναν ντεκαφ παρακαλώ, μέτριο με λίγο γάλα. Και νερό; Και νερό. Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε ένα από τα γνωστά πρόσωπα που λέω την πρώτη καλημέρα και πέρα από ρέστα, μου έπιασε την κουβέντα. Όχι δεν ήταν η πρώτη φορά.

Ομολογώ πως ακόμα δεν έχω μάθει το όνομα του, αλλά είναι ένας χαμογελαστός, ευγενικός, επικοινωνιακός, αισιόδοξος και ονειροπόλος τύπος που έχει δυο παιδιά και μια γυναίκα που την λατρεύει. Αγαπάει τα ταξίδια και δουλεύει και της 7 ημέρες της εβδομάδας. Όπως χαρακτηριστικά μου έχει πει, εγώ στην ηλικία σου ήμουν από μπαρ σε μπαρ και από γνωριμία σε γνωριμία. Ετών 40 σήμερα και στόχος του είναι να αγοράσει ένα σπίτι. Για αυτό και δουλεύω όλη μέρα άλλωστε, αλλά εμένα δεν με πειράζει. Είμαι ευτυχισμένος, είμαι πειθαρχημένος, όποτε κοπιάζω σχεδόν πάντα τα καταφέρνω. Είμαι σύζυγος, μπαμπάς και ένας άνδρας που δεν γνωρίζει απόλυτα τον εαυτό του αλλά ανυπομονεί να τον μάθει.

Ασφαλώς και δεν μου τα είπε όλα αυτά κατά λέξη. Ασφαλώς και μεσολάβησε συζήτηση σε κάθε ντεκαφ καφέ που μου έφερνε αυτός ο τύπος στη δουλειά μου. «Μα καλά γιατί ντεκαφ;» Για να είμαι πιο ήρεμη, αρκετό άγχος έχω δεν θέλω περισσότερο στη ζωή μου. Γέλασε, γέλασα και κάπως έτσι έγινα η κοπέλα με τον συγκεκριμένο καφέ που θυμίζει milkshake.

Ομολογώ μοιάζει με πρόσωπο που σου αποπνέει εμπιστοσύνη και μια ελαφριά διάθεση για κουβέντα. Ανταλλαγή πρωινών απόψεων με καφέ στο χέρι και μάλιστα εν ώρα δουλειάς. Και αυτά ναι, είναι για μένα τα καλύτερα.

Σήμερα ήρθε πάλι τη γνωστή ώρα και με είδε κάπως αγχωμένη. Στο τρέξιμο μου λέει ε; Ως συνήθως του απάντησα και ύστερα χαμογέλασα γνωρίζοντας τη συνέχεια. Η συνέχεια όμως δεν ήταν αυτή που περίμενα.

«Χωρίς παρεξήγηση φαίνεσαι άνθρωπος ακομπλεξάριστος. Ανοιχτή να κάνεις συζήτηση για το οτιδήποτε. Δεν το συναντώ συχνά αυτό και βρίσκομαι καθημερινά στη γύρα. Να μη μιλήσω για τους τρόπους σου, είσαι ευγενέστατο παιδί, σπανίζει πλέον στις μέρες μας. Για καλό τα λέω έτσι, μη παρεξηγηθώ». Γέλασα, είπα αμοιβαία η συμπάθεια και η μέρα μου είχε αυτομάτως πάρει έναν άλλον αέρα.

Ο άνθρωπος που μου φέρνει τον καφέ μου δεν έχει ιδέα πως με λένε αλλά χρησιμοποίησε κάποια επίθετα για εμένα πολύ ουσιαστικά. Η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν πως υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν και το όνομα μας και την διεύθυνση μας και το τηλέφωνο μας αλλά δεν μπορούν να διαβάσουν τα μάτια μας, πόσο μάλλον την καρδιά μας. Οξύμωρο; Κι όμως συμβαίνει.

Σήμερα, καθώς βρισκόμουν στον πάγκο της κουζίνας μου και ετοίμαζα κοτόπουλο, σκέφτηκα πως αποκλείεται να το αφήσω έτσι απλό. Θα βάλω πάπρικα, θα βάλω μέλι, θα βάλω μουστάρδα, θα βάλω κρασί. Θέλω να δώσω γεύση, να βγει κάτι πιο νόστιμο από τα συνηθισμένα. Και πράγματι, βγήκε υπέροχο.

Ο τύπος που δεν ξέρω πως τον λένε ξέχασε να προσθέσει σκέφτηκα πως είμαι ενθουσιώδης, κάποιες φορές μάλιστα νομίζω πως κουβαλάω τα μυαλά ενός παιδιού που το iq του όμως τυχαίνει να είναι ενός ενήλικα.

Μα καλά δεν κατάλαβε και πόσο απαισιόδοξη μπορώ να γίνω;

Σιγά μη το καταλάβαινε. Σιγά μη καταλάβαινε ένας άγνωστος πόσο κλάμα έχω ρίξει εγώ για τα πιο ασήμαντα έως τα πιο σημαντικά μου. Είμαι η Κέλλυ αγαπητέ άγνωστε και την επόμενη φορά ίσως προσθέσω στα επίθετα που μου έδωσες, το πόσο ευσυγκίνητη μπορώ να γίνω. Την νευρική μου – αγχωτική φύση που την πας; Φέτος την ανακάλυψα αυτή, ετών 30 και πλέον νιώθω εντάξει και με αυτό. Αποτελεί μέρος του εαυτού μου, σαν όλα τα αλλά.

Αν θέλω να γίνω εντελώς ειλικρινής θα μπορούσα να σου φτιάξω μια λίστα με όλα τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά και πίστεψε με είναι πολλά, όμως δεν θέλω να το κάνω. Δεν έχει νόημα έτσι δεν είναι; Ναι μεν να λέμε αλήθειες αλλά να έχουν και υπόσταση. Έχω μάθει πλέον να μη καταστροφολογώ γύρω από το πρόσωπο μου αν δεν υπάρχει λόγος και ευχαριστώ την Ψυχοθεραπεία για αυτό.

Σε αλλά νέα, μιλάω πολύ και νομίζω φαίνεται. Μιλάω πολύ όταν θέλω κάτι να πω και όταν με ενδιαφέρει η θεματολογία. Με τον ίδιο ακριβώς όμως τρόπο μπορώ να κλειστώ και στο καβούκι μου όλες εκείνες τις ώρες που νιώθω ένα απέραντο κενό γύρο μου. Και είμαι εντάξει με αυτό, αφού και αυτό αποτελεί μέρος της αλήθειας μου.

Η αριθμητική δεν είναι το φόρτε μου και δεν σκοπεύω να γίνει. Μη με βάλεις σε κουτάκια επίσης, ούτε και να με περιορίσεις, θέλω αέρα και ιδιαιτέρως στο μυαλό, αλλιώς θυμώνω, κλαίω και στη χειρότερη απομακρύνομαι. Λατρεύω τις αγκαλιές και είμαι πεπεισμένη πως μια αληθινή αγκαλιά (θα την καταλάβω) είναι ικανή να ενώσει πολλά σπασμένα κομμάτια μου, ή τουλάχιστον να βοηθήσει.

Τι λες να δοκιμάσεις και εσύ να χρησιμοποιήσεις μερικά επίθετα για τον εαυτό σου; Αληθινές λέξεις, κουβέντες που θα αφορούν τον εαυτό σου για τον εαυτό σου και όσο πιο αληθινές θα είναι τόσο πιο επιτυχημένη θα γίνει και η προσπάθεια για να σε περιγράψεις.

Ίσως με αυτόν τον τρόπο να σε μάθεις καλύτερα. Ίσως να έχεις ξεχάσει μέσα στην τόση πληροφορία το ποιος πραγματικά είσαι. Ίσως να έχουμε ανάγκη να γνωριστούμε. Να γίνουμε πολλοί ή και λίγοι. Αρκεί να ανήκουμε στο ίδιο fan club. Προτείνω να το ονομάσουμε, «fan club αυτοπραγμάτωσης». Αν δεν συμφωνούμε στον τίτλο, θα βρούμε κάποιον άλλο, ας μη κολλήσουμε σε αυτό. Λοιπόν, τι λες;