Οι σχέσεις μεταξύ γυναικών στη δουλειά θα είναι πάντοτε ένας άλυτος γρίφος. Κάτι που κανένα έμπειρο μάτι του HR δεν θα μπορέσει να εξηγήσει ποτέ.
Οι γυναίκες είμαστε ανταγωνιστικές, εγωίστριες και θέλουμε πάντα να γίνεται το δικό μας. Αυτή τη συμπεριφορά τη κοπιάρουμε τόσο στις σχέσεις όσο και στο περιβάλλον εργασίας. Και αυτό αν θες είναι ένας λόγος που δε χαίρεται εύκολα κάποιος όταν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί μας.
Είναι κι αυτό το “halo effect», όρος που σύμφωνα με ένα Βρετανό ψυχολόγο εξηγεί ανεξήγητα πως γίνεται να συμπαθούμε ή να αντιπαθούμε κάποιον με το πρώτο ‘γεια’.
Τι εννοείς δεν μας έκανε τίποτα η κοπέλα; Μα αναπνέει και αυτό είναι αρκετό για να την κοιτάμε με απέχθεια όσο σερβίρει τους πελάτες στο μπαρ. Συχνά οι διαφορές που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες που τυχαίνει να εργάζονται μαζί είναι ίσης βαρύτητας με το να χάσουν το ραντεβού για μανικιούρ.
Με λίγα λόγια δεν έχει σημασία από που ξεκίνησε η σπίθα για να δημιουργηθεί μια κόντρα, αλλά που είναι ικανή να καταλήξει. Αλλά ακόμα κι αν δεν καταλήξει πουθενά και καμία ένταση δε δημιουργηθεί ένα κλίμα ψυχρού πολέμου θα είναι διάχυτο στο χώρο.
Τι μπορείς να κάνεις όταν όλα γύρω σου καταρρέουν; Όταν οι οκτώ+ ώρες δουλειάς περνούν αργά και βασανιστικά. Και δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου ή άδεια στα κοντινά σου πλάνα που να σώζει μερικώς την κατάσταση;
Συζήτηση
Θα ήταν μία κάποια λύση αν σκεφτούμε πως αυτό που μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους έμβιους οργανισμούς είναι η δυνατότητα να μιλάμε. Να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε και αν θέλεις στην περίπτωσή μας να βρίσκουμε λύσεις, να γεφυρώνουμε χάσματα.
Οι πιθανότητες βέβαια να υπάρξει συμφιλίωση και να αρχίσουν να ίπτανται καρδούλες στο ταβάνι είναι ουτοπικό σενάριο. Γιατί αν βάλεις δυο ή και παραπάνω γυναίκες στο ρινγκ να λύσουν τις διαφορές τους πολιτισμένα, το πιο σίγουρο κατόρθωμα είναι να εξαπολύουν κατηγορίες και ειρωνείες.
Αδιαφορία
Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω σαν ένα ώριμο αντιμετώπισης μιας τοξικής κατάστασης αν μπορούσα να πιστέψω πως έστω και μία από μας θα βρίσκεται στον ίδιο χώρο και δεν θα κάνει σπαστικές κινήσεις ψευτοαδιαφορίας. Ακριβώς σαν να βλέπει πρώην που την απάτησε.
Η αδιαφορία ανάμεσα σε γυναίκες συναδέρφους είναι σαν να παίζεις σπασμένο τηλέφωνο. Δεν αποκαλείς την άλλη με το όνομά της, δεν την ενημερώνεις για τυχόν εξελίξεις που έχουν πέσει στην αντίληψή σου. Και εμμέσως πλην σαφώς είστε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα περιμένοντας ποια θα εκδηλωθεί πρώτη ρίχνοντας πυρά.
Έκρηξη
Αν τα πρώτα δύο δε λύσουν το πρόβλημα της συνύπαρξης και κανείς δε καταφέρει να σκεφτεί λογικά για χάρη της ομαδικότητας και του κοινού στόχου. Τότε είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε στο στάδιο τρία στην έκρηξη. Σε κάποια άκαιρη στιγμή που μπορεί απλά το συρραπτικό να άδειασε και κανείς να μη φρόντισε να το γεμίσει. Ή γιατί οι κόλες Α4 ήταν σε λάθος σημείο. Αρκεί να μια μικρή ασήμαντη αφορμή να βγάλει στην επιφάνεια προβλήματα και διαφορές που κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε.
Δεν είναι κακό να φτάνεις κανείς στα όριά του και να κάνει μπαμ αλλά ούτε και αθώο. Γιατί καμιά φορά καταλήγεις να σκέφτεσαι ότι έχασες χρόνο. Ναι, ποιοτικό χρόνο με όσα θα μπορούσες να είχες ασχοληθεί από το να καις φαιά ουσία γιατί δε σε συμπαθεί η Σάντρα. Ή γιατί για χιλιοστή φορά πρέπει να διορθώσεις το ίδιο λάθος ή να κάνεις την ίδια παρατήρηση.
Τα καλά νέα είναι πως όποιον τρόπο κι αν επιλέξεις να εκφραστείς θα φύγει από μέσα σου ένα βάρος (αν υπάρχει). Τα άσχημα νέα είναι πως:
Όσο ρομαντικά και με πίστη στις ανθρώπινες σχέσεις και να το προσεγγίσουμε, όταν κάτι χαλάσει μία φορά δε θα μπορέσει με τίποτα να γίνει όπως πριν.
Μπορεί με αυτούς τους ανθρώπους να έκανες πλάκα, να μείωνες την κούραση της δουλειάς μετά με ένα ποτήρι κρασί ή να μοιραζόσουν και πέντε έξι αλήθειες από τη ζωή σου. Όμως τίποτα πλέον δεν μπορεί να γίνει όπως παλιά και σίγουρα δε μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.
Οι επιλογές που έχεις είναι απτές και πρακτικές. Άλλωστε το ένα και βασικό λάθος που συχνά παρατηρείται στο χώρο εργασίας είναι να μπερδεύουμε τις προσωπικές μας σχέσεις με τις επαγγελματικές. Κυρίως εμείς οι γυναίκες. Αν δηλαδή δε συμπαθούμε ή έχουμε διαφωνίες με κάποιον ξαφνικά μαυρίζουν όλα και δε μπορούμε να δούμε καθαρά. Με δίκαιο τρόπο και επαγγελματισμό.
Οπότε αν με ρωτάς ναι μπορείς να αντέξεις αν όλα γύρω σου καταρρέουν, αν οι γυναίκες από δίπλα σου βρέθηκαν απέναντί σου. Αν η δουλειά από περιβάλλον δημιουργικότητας ξαφνικά μετατράπηκε σε εμπόλεμη ζώνη.
Αρκεί να σκεφτείς επαγγελματικά
*Να εξηγείς όσα συμβαίνουν, ακόμα και αν δεν παίρνεις μέρος σε αστεία ή σε σουαρέ κρασιού.
*Να λύνεις τα προβλήματα που δημιουργούνται χωρίς να σ’ ενδιαφέρει πάντα ποιος σας έφερε σ αυτήν την κατάσταση.
*Να δίνεις τις πληροφορίες για το πως θα κινηθεί το πρόγραμμα στη δουλειά ήρεμα και χωρίς ειρωνείες.
*Να αφήνεις τους άλλους να είναι αυτό που δείχνουν και να συμπεριφέρεσαι με γνώμονα αυτό που θέλεις να γίνεις εσύ.
*Να είσαι δίκαιη με όλους ανεξαρτήτως ποιους συμπαθείς, ποιοι είναι περισσότερο ή λιγότερο αποδοτικοί.
Δε σημαίνει ότι αν τα κάνεις όλα τα παραπάνω θα μπει ένα όμορφο happy end σε κάθε εργασιακό fight club. Απλά θα πληροίς τις προϋποθέσεις ως άνθρωπος που φέρεται επαγγελματικά και με σοβαρότητα. Ως άνθρωπος που ακόμα κι αν δεν τον συμπαθεί κανείς για τον χαρακτήρα του, όλοι θα παραδέχονται πως δουλεύει σωστά.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να δουλεύεις ότι δεν υπάρχουν συμπάθειες και χαμόγελα και χημεία. Αλλά πιο δύσκολο είναι να δουλεύεις όταν εσύ ο ίδιος δεν έχεις θέσει στόχο ή παρεκκλίνεις από αυτόν.
