Η Εμμανουέλα Κόκκαλη είναι η ξανθιά που μαγειρεύει και στη συνέχεια γράφει στο Eating Around.  Eating around είναι ό,τι τρώει έξω από το σπίτι της. Around, παντού, οπουδήποτε. Από ένα σάντουιτς που ανακάλυψε τυχαία μέχρι το πολυτελές γεύμα που αποφάσισε στη στιγμή να κάνει δώρο στον εαυτό της. Το Eating Around είναι όλα αυτά τα λαχταριστά που συναντά στο δρόμο της και θέλω να τα μοιραστεί με περισσότερο κόσμο. “Γιατί τις νοστιμιές αξίζει να τις μοιραζόμαστε”.

Εμμανουέλα από πού προέκυψε το πάθος σου για τα τηγάνια και τις κουτάλες;

Από μέσα μου, από το κεφάλι μου, δεν ξέρω. Το νιώθω να βγαίνει φυσικά. Το ένιωθα από μικρή, αλλά το κατάλαβα καλύτερα, όταν έμεινα μόνη μου για πρώτη φορά, στα 20. Στον ολόδικό σου χώρο απελευθερώνεσαι τελείως, δεν έχεις το άγχος μην κάνεις χάλια την κουζίνα της μαμάς και δεν έχεις κανέναν να σου υποδεικνύει πώς να κάνεις το καθετί. Έχεις την άνεση να αποτύχεις όσο θες και να δοκιμάσεις τις αντοχές σου με τους ρυθμούς που εσύ γουστάρεις. Γιατί, ουσιαστικά, η μαγειρική σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου, ήταν ένας τρόπος να μάθω εμένα. Τα όριά μου, σε τι ειμαι καλή και σε τι όχι, τι προτιμώ και τι απεχθάνομαι. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε γεύσεις. Μαγειρική δεν είναι μόνο το ανακάτεμα υλικών, είναι το ψάξιμο στις αγορές και το πλύσιμο των πιάτων. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων που σου μαθαίνουν τη ζωή.

Και με ποια σειρά έγιναν τα πράγματα ώστε σήμερα να είσαι η ξανθιά που σκεφτόμαστε όταν σκεφτόμαστε φαγητό.

Πριν το 2010, που έφτιαξα το blog μου, μαγείρευα για τους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Όταν ανέβασα τη σελίδα – εντελώς ξαφνικά και μέσα σε πολύ λίγα λεπτά, χωρίς να ξέρω καν τι ακριβώς ειναι το blog και πώς πρέπει να το δουλεύω – ένιωσα ότι πρέπει να μαγειρεύω για περισσότερο κόσμο, για να φέρω κοντά μου περισσότερο κόσμο, αγνώστους τελείως, δηλαδή, δεν ξέρω πώς μου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη της επικοινωνίας. Μέχρι σήμερα, πάντως, το νιώθω πολύ έντονα. Νιώθω ότι μαγειρεύω για να φάει ο κόσμος που απλά διαβάζει τη συνταγή μου. Οπότε, μπήκα σε αυτό με πολύ πάθος και αυτό το πάθος και η αφοσίωση ευθύνονται που τώρα, 6 χρόνια αργότερα, υπάρχει κάποιος κόσμος που με σκέφτεται και μου στέλνει τις δικές του νόστιμες ιδέες και επικοινωνεί μαζί μου τακτικά και με παρακολουθεί και μου στέλνει καρδούλες και φτιάχνει αυτά που προτείνω και ξεσηκώνεται χάρη σ’εμένα και φροντίζει και τους δικούς του αγαπημένους και όλο αυτό δημιουργεί μια μεγάλη αλυσίδα. Σαφώς, από το 2013, που ξεκίνησε το JOY στο ΣΚΑΙ, στο οποίο συμμετείχα μαγειρεύοντας, ο κόσμος αυτός πολλαπλασιάστηκε. Η τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη, ακόμα και σήμερα που όλοι είμαστε στο ίντερνετ. Στο JOY βρέθηκα από το πουθενά, επειδή η Νάνσυ Ζαμπέτογλου είδε το blog μου, σερφάροντας, και της άρεσε και μου πρότεινε να συμμετάσχω σε αυτή τη νέα και πρωτοποριακή εκπομπή, που ετοίμαζαν. Πάντα θα την ευγνωμονώ για αυτό, μου άλλαξε τη ζωή.

Ποια είναι η σχέση σου με τα τάπερ;

Θα μπορούσα να γράψω κείμενο 500 λέξεων για τα τάπερ, αλλά θα αρκεστώ στο να μεταφέρω απλώς το post που ανέβασα τις προάλλες στο facebook. Πήγα στον φίλο μου, για να περάσουμε την Κυριακή μας, με 5 τάπερ αγκαλιά και σκέφτηκα ότι το τάπερ είναι κάτι μαγικό, δεν έχει σχέση με το σερβίρισμα στο πιάτο: ”Τάπερ: ένα θέμα ταμπού, το πιο αμφιλεγόμενο αντικείμενο του ελληνικού νοικοκυριού, το μήλον της Έριδος μεταξύ ζευγαριών και μεταξύ συγγενών. Το αντισυμβατικό, ένα αντικείμενο με δικό του χαρακτήρα, που ποτέ δεν πρόκειται να κάτσει στη θέση που του έχεις δώσει εσύ – άμα του’ρθει, θα πέσει και στο κεφάλι σου, όταν ανοίξεις το ντουλάπι. Τα τάπερ, όταν θέλουν να εξαφανιστούν – εξαφανίζονται, αν θέλουν να χωρίσουν με το καπάκι τους – θα χωρίσουν, αν θέλουν να ξεχαστούν στο γραφείο σου – θα ξεχαστούν και θα γυρίσουν σπίτι όταν θέλουν ΑΥΤΑ. Τα τάπερ είναι ζωντανοί οργανισμοί που κρύβουν συναισθήματα, τα τάπερ δεν γερνούν ποτέ, πεθαίνουν όταν πάψεις να τους δίνεις σημασία. Τρέφονται από τις κόντρες, την ένταση, τα αποτυχημένα παστίτσια και τις νερόβραστες δίαιτες, αλλά και από την αγάπη, την ανάγκη για φροντίδα και τα παθιάρικα φιλιά που δίνονται πάνω στην παράδοσή τους, όταν νομίζουμε ότι δεν βλέπουν. Τα τάπερ όλα τα βλέπουν και όλα τα νιώθουν.”

Ποια είναι η αγαπημένη σου συνταγή;

Είναι όλες τους παιδιά μου, δε μπορώ να ξεχωρίσω καμία. Αλλά, αν επιμένεις, ίσως μπορώ να ξεχωρίσω το ονειρεμένο παστίτσιο μου. Κλισέ φαγητό μέχρι βλακείας, αλλά πάντα θα λιώνω για πάρτη του. Και γενικά, πάντα θα λιώνω για τη μπεσαμέλ μου, η οποία δε μου έχει σβολιάσει ΠΟΤΕ!

Ποια είναι τα όνειρα σου με το Eating Around;

Όλα αυτά τα χρόνια, από την πρώτη μέρα που άνοιξα τη σελίδα, όλα έρχονται πολύ φυσικά, δεν έχω κυνηγήσει τίποτα, δεν έχω χτυπήσει πόρτες, απλά μιλάω με τον κόσμο και πάνω στην κουβέντα μπορεί να προτείνω κάτι, αλλά δεν έχω συνέχεια το άγχος του κυνηγητού. Αγαπάω πάρα πολύ αυτό που κάνω, είμαι ήρεμη και θετική σε όσα έρχονται. Δεν ξέρω αν έχω συγκεκριμένα όνειρα ή απλά θέλω να είμαι όπως είμαι τώρα για πάντα. Δεν θέλω να κάνω το eatingaround.gr εμπορικό, με διαφημίσεις, συνεργασίες και τέτοια, θέλω να παραμείνει λίγο πιο ρομαντικό όλο αυτό και να συνεχίσω να γράφω ό,τι γουστάρω. Είμαι περήφανη όμως για κάθε μου συνεργασία μέχρι σήμερα, είμαι ευχαριστημένη από τις επαφές μου με τους ανθρώπους του χώρου και εύχομαι να παραμείνουν έτσι τα πράγματα, απλά με καλύτερο budget, το οποίο ευθύνεται τις περισσότερες φορές για τα όνειρα που μένουν στη μέση και δεν προχωράνε. Για την τηλεόραση έχω όνειρα, όμως, και θα ήθελα να πραγματοποιηθούν και (ότ)ΑΝ πραγματοποιηθούν, θα τα ξαναπούμε. Α, έχω και ένα άλλο όνειρο, που δε μπορώ τώρα να μοιραστώ, δε μου αρέσει να μιλάω για αυτά που σχεδιάζω, πριν μπουν στην τελική ευθεία.

Μιλώντας για όνειρα ποιος είναι ο μεγαλύτερος μαγειρικός εφιάλτης σου;

Α δεν έχω εφιάλτες. Όλα τα αντιμετωπίζω με ηρεμία και ψυχραιμία. Αυτό που δε μου αρέσει και με εκνευρίζει είναι όταν καίγεται το φαγητό, γιατί αναγκάζεσαι να το πετάξεις και πάει χαμένος ο κόπος και τα υλικά. Αλλά στην κουζίνα πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα και να τρέφεσαι από τις αποτυχίες, μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά καμιά φορά!

Και από λάθη, τι αστείο έχεις να διηγηθείς;

Έχω πολλά κέικ που χάλασαν στο ξεφορμάρισμα και τα κράτησα να τα τρώω με το κουταλάκι (δεν πετάς ποτέ κέικ, όποια μορφή κι αν έχει πάρει), έχω ένα giant cookie τρελή αμερικανιά, που ετοίμασα να πάω στις φίλες μου για καφέ και μόλις το δοκιμάσαμε ”δηλητηριαστήκαμε”, γιατί είχα βάλει πολύ σόδα και είχε πικρίσει απίστευτα (ή η σόδα έκανε άσχημη αντίδραση με κάτι άλλο ή ήταν ληγμένη, δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα τι έφταιγε) και έχω και δεκάδες άσχημες φωτογραφίες φαγητών, που αναγκαστικά ανέβασα στα σόσιαλ, γιατί ήθελα να τις μοιραστώ, αλλά που αδικούσαν την πραγματικότητα. Είμαι ανυπόμονη και αν θέλω εκείνη τη στιγμή να ανεβάσω κάτι, θα το ανεβάσω, ακόμα και αν δεν φαίνεται καλό. Πολλά φαγητά βγαίνουν κακάσχημα στις φωτογραφίες, δυστυχώς.

Εάν μπορούσα να φάω μόνο ένα από τα φαγητά που έχεις κατά καιρούς προτείνει, ποιο πρέπει να είναι αυτό;

Εντάξει, εκτός από το παστίτσιο μου, πρέπει να φας το κέικ γιαουρτιού με λεμόνι, τα pancakes μου με άρωμα λεμόνι, τον κοκκινιστό αρακά με λουκάνικα, την πατατοσαλάτα με σάλτσα πιπεριάς, τον σιμιγδαλένιο χαλβά μου και τα κοκκινιστά κεφτεδάκια φούρνου με γέμιση provolone.

Η γιαγιά Σούλα πότε θα αποκτήσει το δικό της blog; Πόσο ρόλο έχει παίξει στις συνταγές σου και ποιες συμβουλές επιμένει να σου δίνει; Βασικά η γιαγιά Σούλα μαγειρεύει;

Η γιαγιά η Σούλα ισχυρίζεται ότι το ταλέντο μου στη μαγειρική το έχω πάρει από εκείνη. Βασικά, όλα μου τα καλά τα έχω πάρει από εκείνη, λέει, και είμαι ίδια με εκείνη στα νιάτα της. Γενικά, στο σόι τσακώνονται για το από ποιον έχω πάρει τα καλά μου, τα κακά μου δεν τα θίγουν, δεν συμφέρει κανέναν. Πράγματι, η γιαγιά η Σούλα έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη σχέση μου με τη μαγειρική, γιατί τη θυμάμαι πάντα να φτιάχνει ένα κάρο πράγματα στην κουζίνα, παρόλο που δεν είναι κλασική γιαγιά με άσπρα μαλλιά. Έφτιαχνε δικό της ψωμί, πίτες, εναλλακτικές συνταγές, ωραία φαγητά κατσαρόλας και διάφορα άλλα. Εκείνη μου έμαθε να φτιάχνω χαλβά σιμιγδαλένιο και ήταν το πρώτο πράγμα που έφτιαξα μόνη μου. Πλέον, τον φτιάχνω μόνο εγώ και της πηγαίνω κάθε φορά και λέει ότι τον κάνω καλύτερο από εκείνη. Δικό της blog δεν θα φτιάξει, αλλά τρελαίνεται όταν ανεβάζω κάτι για εκείνη – το ανεβάζω πάντα χωρίς να της το πω και όταν της το σφυράει η θεία μου γελάνε και τα μουστάκια της – και περιμένει να κανονίσω, λέει, μια φωτογράφηση να μαγειρεύουμε μαζί. Αλλά να της το πω εγκαίρως, για να έχει πάει κομμωτήριο και να έχει κάνει μανικιούρ. Στην οικογένειά μου δεν το έχουμε πολύ με τις συμβουλές, ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει, πέφτουμε και σπάμε τα μούτρα μας με υπερηφάνεια και ξανά από την αρχή. Θα ήθελα όταν φτάσω στην ηλικία της να έχω ακόμα την ίδια όρεξη να μαγειρεύω για τους δικούς μου ανθρώπους και να κάνω τραπέζια και να παίρνω χαρά από αυτό, όπως εκείνη.

Πηγαινοντας στο κομμάτι έξοδος για φαγητό, που στην ουσία περιγράφει την ονομασία του blog σου, πώς βρίσκεις το φαγητό στην Αθήνα; Είναι αρκετά τα εστιατόρια και οι επιλογές; Σε ποιο σημείο θα έλεγες ότι η εστίαση θέλει περισσότερη δουλειά;

Δυστυχώς, δεν έχω ταξιδέψει πολύ και δε μπορώ να συγκρίνω τη δική μας εστίαση με του υπόλοιπου κόσμου, αλλά ακούω ότι είμαστε πίσω σε κάποια πράγματα. Από τις νόστιμες εμπειρίες μου στην αθηναϊκή εστίαση εγώ είμαι ευχαριστημένη και βλέπω τίμιες δουλειές εκεί έξω και αξιέπαινες προσπάθειες. Η γεύση είναι κάτι πολύ υποκειμενικό και ο καθένας μας έχει άλλες γευστικές εμπειρίες και ανάγκες, ποτέ δεν θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι με κάτι, εδώ διαφωνούμε σε περισσότρο ξεκάθαρα πράγματα, η γεύση δεν είναι κάτι ξεκάθαρο και απόλυτο. Η καθαριότητα και το σέρβις είναι πιο ξεκάθαρα και πάντα μου αρέσει να τα παρατηρώ εξίσου και να τα περιγράφω στα κείμενά μου. Ακόμα και ο φωτισμός και η τοποθέτηση των τραπεζιών είναι αξιοσημείωτα όταν περιγράφεις ένα εστιατόριο. Όπως μαγειρική δεν είναι μόνο το ψήσιμο έτσι και εστίαση δεν είναι μόνο το πιάτο που έχεις μπροστά σου. Μιλάμε πάντα για ένα κάρο παράγοντες και πρέπει να τους λαμβάνουμε όλους υπόψη και να σεβόμαστε την προσπάθεια του μαγαζάτορα. Όπως σε όλους τους χώρους, έτσι και εδώ έχουμε καλούς και κακούς, αξιόλογους και παραδείγματα προς αποφυγή, αλλά στο σύνολο εγώ είμαι ευχαριστημένη, τρώω καλά και έχω γνωρίσει καλούς επιχειρηματίες. Αν πρέπει να πω ένα σημείο, στο οποίο χρειάζεται περισσότερη δουλειά, αυτό είναι η εξυπηρέτηση. Το προσωπικό χρειάζεται εκπαίδευση.

Είσαι περισσότερο μαγείρισσα ή κορίτσι που χαίρεται να ανακατεύει τροφές και να καταλήγει σε όμορφα εύγεστα πιάτα;

Στο θέμα της ιδιότητας έχω πρόβλημα, δε μπορώ να πω τι είμαι με μια λέξη. Επιλέγω το ”μαγείρισσα” για να γίνομαι κατανοητή στον πολύ κόσμο, εξάλλου το ”food blogger” δεν λογίζεται ως εργασία από τον πολύ κόσμο. Είμαι σπιτική μαγείρισσα, είμαι παρουσιάστρια μαγειρικής, είμαι συντάκτρια γεύσης, διαφημίζω τρόφιμα και κουζίνες, οπουδήποτε υπάρχει φαγητό, μπορώ να είμαι μέσα και χαίρομαι για αυτό.

Και στο μέλλον τι θα είσαι;

Θέλω να είμαι αυτό που είμαι τώρα, επαγγελματικά, δεν θέλω να αλλάξει κάτι, μόνο τα διαθέσιμα budgets! Θέλω να συνεχίσω να είμαι δημιουργική και να κατεβάζω νόστιμες ιδέες. Βέβαια, η αγορά, και οι όποιες αλλαγές επέλθουν, θα μας οδηγήσει μόνη της στα επόμενα βήματα, αλλά και οι δικές μας ιδέες μπορούν να κινούν την αγορά προς την κατεύθυνση που εμείς θέλουμε, είναι αμφίδρομη η σχέση.

Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη