Mεγάλωσα σ’ ένα σπίτι που κότες έτρεχαν ανέμελες και τροφαντές στον κήπο.

Από τότε που με θυμάμαι ήμουν ερωτευμένη με τον Ρούντι, τον σκύλο της φιλενάδας της γιαγιάς στο εξοχικό μας. Έφευγα λέει σκαστή από το σπίτι και με έψαχναν όλοι έντρομοι, κι εγώ ήμουν στο σκυλόσπιτο μαζί του και του έλεγα παραμύθια. Οπότε ήταν αναπόφευκτο μεγαλώνοντας κάποια στιγμή να αποκτήσω το δικό μου “ενήλικο” κατοικίδιο. Κι έτσι μια ζεστή μέρα του Ιουλίου, συνάντησα τον Ζάρκο. Κόκερ κουτάβι τριών μηνών να με κοιτά με αυτό το αθώο, συγκινητικό σχεδόν σπαρακτικό βλέμμα του. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Ζάρκο ήρθε σπίτι μαζί μου.  Οκτώ χρόνια πριν.

Οι πρώτοι μήνες ήταν για εμένα μάθημα ζωής. Δεν μπορούσα να το φανταστώ όταν τον πήρα να πάμε στο σπίτι μας. Δεν είχα ιδέα για το τι πραγματικά θα ακολουθήσει.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει (ούτε εγώ ούτε οι γείτονες μου) πως αυτό το μικρό πλάσμα δεν μπορεί να είναι ακόμη αυτόνομο και με χρειάζεται για να ζήσει. Γάλα με την σύριγγα, αλλαγή της πάνας του 6 φορές την μέρα, κλάμα (εδώ κολλούν οι γείτονες) για ώρες συνεχόμενες.

Ήταν ένα μωρό και εγώ ξαφνικά ήμουν μαμά.

Όχι, όχι μη με θεωρείς υπερβολική. Έκτοτε, όλη μου η ρουτίνα και καθημερινότητα περιστρέφεται γύρω του. Οι έξοδοι μου, οι διακοπές μου, το κάθε τι που σχεδιάζω εσωκλείει και τον Ζάρκο.

Δεν διανοείται να μη κάνει μαζί μου το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα. Και στο πρώτο χιόνι να δεις χαρά.

Είναι πλέον αυτονόητο πως ότι μου συμβαίνει και ότι θα νιώσω και θα ζήσω περιλαμβάνει κι αυτόν πια. Είναι ο “φίλος ” που ξέρει όλους τους φίλους μου, τα αγόρια που είχα, την οικογένεια μου όλη! Μεγάλωσα μαζί του, με έχει δει να αγωνιώ για την πρώτη μου συνέντευξη, να κλαίω όταν τα πράγματα δε πάνε καλά, να μου κάνει παρέα όταν κάθομαι ώρες στο πάτωμα και κοιτώ το ταβάνι. Είναι εκεί, δίπλα μου, σαν να φιλοσοφεί κι αυτός σκεπτόμενος τις δυσκολίες της ζωής. Κι όταν πια σηκώνομαι, αισιόδοξη και δυνατή είναι ο πρώτος που θα χοροπηδήσει μαζί μου και θα τον πάρω να χορέψουμε. Και είναι εξαιρετικός χορευτής σου λέω!

Κι όπως όλες οι σχέσεις έτσι και αυτή περνά και τις δύσκολες φάσεις της. Μέρες που γυρνώ και είμαι κουρασμένη να τον πάω βόλτα αλλά κάνω υπέρβαση της κούρασης μου για αυτόν. Μέρες που του θυμώνω που γαβγίζει όταν λείπω και η από πάνω μου βάζει τις φωνές στην μέση του δρόμου. Ακόμη κι ίδιος, αν λείψω πολλές ώρες από το σπίτι, δε μου “μιλάει” όταν θα γυρίσω. Τι τον φωνάζω, τι κρατάω λιχουδιές (τις αγαπημένες του) αυτός εκεί βράχος. Κάθεται στο μαξιλάρι του, μου ρίχνει ένα βλέμμα (την πέμπτη φορά που θα φωνάξω το όνομά του) όλο αδιαφορία και γυρνά ξανά το βλέμμα προς τον τοίχο.

Είναι αυτός που έχει δοκιμάσει τις αντοχές μου πάμπολλες φορές με ποικίλους τρόπους κι κάθε φορά θα με εκπλήσσει εφευρίσκοντας κάτι καινούργιο, ακόμη πιο πανούργο! Χαρακτηριστικές φορές είναι που έχει πιάσει ολόκληρο το κοτόπουλο από το τραπέζι και το έχει πάρει ύπουλα στην γωνία του και το κατασπαράζει. Άλλη φορά πάλι επειδή μάλλον έπληττε σπίτι αποφάσισε να ανοίξει την ντουλάπα και να δοκιμάσει αν είναι νόστιμες οι καινούργιες μου γόβες. Κι άλλα πολλά που έχω να θυμάμαι.

Είναι ο συγκάτοικος μου και κάθε που θα ανοίξω την πόρτα θα έρθει να με χαιρετίσει, να με φιλήσει και να παίξει μαζί μου. Έχουμε τις ιεροτελεστίες μας και τις στιγμές μας σαν δύο καλοί φίλοι. Ξέρω ποια μουσική αγαπά, ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό, η λατρεμένη του εποχή. Τις προάλλες, στις μεγάλες ζέστες καθόμασταν μαζί στο μπαλκόνι και τρώγαμε παγάκια για να δροσιστούμε. Έχει πάρει ο ένας τα χούγια του άλλου. Είναι η συντροφιά μου κι η σταθερά μου χρόνια τώρα. Χρόνια Οκτώ.  Και φέτος ήρθε πάλι η μέρα που θα του φτιάξω την αγαπημένη του πίτσα να γιορτάσουμε τα δυο μας τα γενέθλια του. Και να θυμηθώ ξανά εκείνο το τότε κορίτσι που κρατούσε στα χέρια του ένα κουτάβι, μη γνωρίζοντας πόσο υπέροχη ζωή θα ζήσει μαζί του.