Τους αναγνωρίζεις τους ανθρώπους που έχουν πονέσει. Τους καταλαβαίνεις, από το βλέμμα, από το χαμόγελο, ακόμα και από την στάση του σώματός τους. Η χαρά έρχεται, περνάει, φεύγει, επιστρέφει για να φύγει πάλι, δεν μένει. Δεν σου αφήνει σημάδια η χαρά, δεν σου αφήνει ουλές. Η χαρά γίνεται ανάμνηση. Μπορεί να τις θυμηθείς τις χαρούμενες στιγμές, μπορεί και όχι. Τις ξεχνάς εύκολα γιατί δεν σε στιγματίζουν όπως ο πόνος. Ο πόνος γίνεται ουλή. Ο πόνος σε αγγίζει, σε αρπάζει από το χέρι για να τον κουβαλάς μαζί σου. Κι αν καταφέρεις και ξεφύγεις από κάποιους από αυτούς, θα μείνουν οι άλλοι, αυτοί που έγιναν ουλές, αυτοί που δεν φεύγουν.

Τους αναγνωρίζεις τους ανθρώπους που έχουν πονέσει. Τα μάτια τους είναι ζεστά, το βλέμμα τους σταθερό και νιώθεις ότι μπορούν να καταλάβουν ό,τι κι αν τους πεις. Ξέρουν ότι πονάς χωρίς να τους το πεις, χωρίς να δουν το τραύμα σου. Δεν θα πουν κάτι, περιμένουν. Ήρεμοι. Σιωπηλοί. Δεν θα σε ρωτήσουν πολλά. Άλλωστε ξέρουν πως τα λόγια δεν έχουν σημασία, δεν απαλύνουν τον πόνο. Η παρουσία αρκεί. Ένα βλέμμα αρκεί. Για αυτό είναι δίπλα σου όταν πονάς. Όχι για να σου πάρουν τον πόνο, όχι για να σε απαλλάξουν από το βάρος, αλλά για να σου δείξουν απλά την δική τους ουλή και να καταλάβεις. Να καταλάβεις ότι ζεις. Να σου δείξουν το πώς να πας παρακάτω. Δεν δίνουν συμβουλές, δεν έχουν συμβουλές να δώσουν. Έχουν ουλές. Ουλές βαθιές, άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες. Όλες πόνεσαν. Αυτές σου δείχνουν, με αυτές ζουν.

Τους αναγνωρίζεις τους ανθρώπους που έχουν πονέσει. Σκύβουν το κεφάλι, γελάνε πραγματικά, γιατί έχουν μάθει να εκτιμάνε το γέλιο, γιατί το στερήθηκαν κάποια στιγμή. Και γιατί ξέρουν ότι θα το ξαναστερηθούν. Κανείς δεν θελει να πονέσει. Κανείς δεν ξέρει αν αντέχει να ξαναπονέσει, αν έχει χώρο για ακόμα μία ουλή στο σώμα του, στην ψυχή του. Ξέρει όμως πως οι ουλές είναι σημάδια ζωής, συνέχειας. Για αυτό και αφήνονται τελικά. Αφήνονται στον πόνο, στην ζωή. Πέσε με τα μούτρα, δοκίμασε, μάθε, πόνεσε. Τώρα. Δεν υπάρχει σωστό “τάιμινγκ” για τον πόνο. Κάντο τώρα. Και ό,τι βγει.

Όποιος δεν έχει ουλές, δεν ζει. Δεν στέκεται απέναντι στον πόνο, δεν τον αντιμετωπίζει. Τον φοβάται.

Ξέρεις κάτι; Μην φοβάσαι! Θα πονέσεις, ναι. Θα αποκτήσεις ακόμα μια ουλή, ένα σημάδι. Τα σημάδια αυτά είναι πιο σκληρά, τραχιά. Πιο ανθεκτικά όμως. Και ας φαίνονται άσχημα. Να καμαρώνεις για τις ουλές σου, μην τις κρύβεις. Μην ντραπείς ποτέ για αυτές. Να βρεις κάποιον που να έχει και αυτός ουλές. Που να μην φοβάται να χτυπήσει. Να χτυπήσετε μαζί. Κάποιον που θα πέσει για να μην πέσεις εσύ. Κάποιον που θα χτυπήσει για να μην χτυπήσεις εσύ. Κάποιον που θα σε κρατήσει όταν θα πέφτεις. Κάποιον που θα χαϊδέψει τις παλιές πληγές σου και θα περιποιηθεί τις καινούργιες. Κάποιον που θα σε ρωτήσει για αυτές, όχι από περιέργεια ή για να σε φέρει σε δυσκοκη θέση, αλλά γιατί θέλει να σε μάθει, να γνωρίσει τις ουλές σου, να σε γνωρίσει.

Τους αναγνωρίζεις τους ανθρώπους που έχουν πονέσει. Ζουν.