Ενεργητική λέγεται η σύνταξη που μιλάει για κάποιον που κάνει κάτι. Υποκείμενο Ρήμα Αντικείμενο Εσύ νιώθεις ασφάλεια. Εσύ χρειάζεσαι αγάπη. Εσύ θες κατανόηση. Εσύ δικαιούσαι σεβασμό. Εσύ θες κάποιον. Εσύ ζητάς βοήθεια. Εσύ έχεις ανάγκες. Εσύ νιώθεις κούραση. Εσύ έχεις διάθεση. Εσύ βαριέσαι τα ίδια. Εσύ δεν θες άλλο. Εσύ πονάς εμένα. Εσύ πληγώνεις εμένα. Εσύ δεν ακούς εμένα. Εσύ δεν βλέπεις εμένα. Εσύ δεν μπορείς εμένα. Εσύ δεν θες εμένα. Παθητική λέγεται η σύνταξη που μιλάει για κάποιον που παθαίνει κάτι από κάποιον. Υποκείμενο Ρήμα Ποιητικό αίτιο Εγώ πονάω από εσένα. Εγώ στεναχωριέμαι από εσένα. Εγώ δεν ακούγομαι από εσένα. Εγώ δεν φαίνομαι από εσένα. Εγώ δεν νοιάζομαι από εσένα. Εγώ δεν χρειάζομαι από εσένα. Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι από εσένα. Εγώ δεν καταλαβαίνομαι από εσένα. Εγώ δεν αγκαλιάζομαι από εσένα. Εγώ δεν κατανοούμαι από εσένα. Εγώ δεν χωράω από εσένα. ΕΣΥ. Ο άλλος, ο κάθε άλλος. Ο σημαντικός άλλος που ήλπιζα μέσα από τα μάτια του να δω τον κόσμο. Να δω εμένα. Που θέλησα μέσα από τα λόγια του να ακούσω την αλήθεια. Να ακούσω εμένα. Που πίστεψα πως μέσα από εσένα θα μάθω την αγάπη. Θα μάθω εμένα. Εσύ, μόνο εσύ, πάντα εσύ. Τι θέλεις, τι δεν θέλεις, τι μπορείς, τι δεν μπορείς,τι έχεις ανάγκη, τι δεν έχεις ανάγκη, τι χρειάζεσαι, τι δεν χρειάζεσαι, τι αντέχεις, τι δεν αντέχεις, τι λαχταράς, τι βαριέσαι, τι σου αρέσει, τι σιχαίνεσαι. Εσύ. Ο χρόνος σου, η διάθεση σου, οι αντοχές σου, οι επιθυμίες σου, ο χώρος σου, ο χρόνος σου. Εσύ. Το μοναδικό υποκείμενο, πάντα το κύριο υποκείμενο σε κάθε πρόταση που εγώ ήμουν το αντικείμενο. Σε κάθε πρόταση εσύ μπροστά κι εγώ κάπου πίσω να ακολουθώ, να έπομαι, να είμαι λίγο πριν την τελεία. Εσύ να είσαι στην αρχή κι εγώ να είμαι στο τέλος. Εσύ πάντα το υποκείμενο, σε κάθε ενεργητική πρόταση της ζωής μας, που έκανε κάτι κι εγώ πάντα το αντικείμενο, πάντα το “κάτι”. Εσύ πάντα το ποιητικό αίτιο σε κάθε παθητική πρόταση της ζωής μας, κι εγώ πάντα το υποκείμενο που “πάθαινε” κάτι. Πάντα το “υποκείμενο” σε ρόλο “αντικειμένου”. Που όσο και να ήταν μπροστά πάντα βρισκόταν και ένιωθε πιο πίσω και πιο μακριά από εσένα, από το ποιητικό αίτιο που έκανε κάτι. Ίσως γιατί το ποιητικό αίτιο να ήταν ταυτόχρονα και υποκείμενο. Κύριο. Όμως κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι σε ποια πρόταση από όλες εκείνες τις προτάσεις της ζωής μας, σταμάτησα να είμαι “αντικείμενο”. Σταμάτησα να είμαι το “υποκείμενο σε ρόλο αντικειμένου”. Κι έγινα εγώ το υποκείμενο. Εγώ τι θέλω, εγώ τι μπορώ, εγώ τι αντέχω, εγώ τι λαχταράω, εγώ τι βαριέμαι. Εγώ, μπροστά. Χωρίς να με ενδιαφέρει αν είσαι εσύ στο τέλος της πρότασης, αν είσαι εσύ λίγο πριν την τελεία, χωρίς να κοιτάω το πού μπορεί να είσαι. Έγινα το ποιητικό αίτιο με εμένα υποκείμενο. Εγώ νοιάζομαι εμένα, εγώ φροντίζω εμένα, εγώ ακούω εμένα, εγώ κοιτάω εμένα, εγώ αγαπάω εμένα. Με κάποιον τρόπο έγινα ενεργητική και παθητική πρόταση μαζί. Με κάποιον τρόπο που όσο περίεργο και να σου φαίνεται με τόσα “εγώ” και με τόσα “εμένα” δεν ήταν Εγωιστικός. Κανένα αντικείμενο δεν γίνεται υποκείμενο από εγωισμό, κανένα υποκείμενο δεν γίνεται ποιητικό αίτιο του εαυτού του αν δεν κουραστεί να νιώθει ή να είναι αντικείμενο. Αν δεν καταλάβει από μόνο του μετά από τόσες προτάσεις πως δεν θέλει να είναι αντικείμενο αλλά μπορεί να είναι υποκείμενο. Κι αυτό δεν είναι εγωισμός, αλλά κι αν είναι, τουλάχιστον δεν είναι εγωισμός με την έννοια που βλέπει τους άλλους σαν αντικείμενα. “Άλλαξες”, μου είπες θυμάμαι. “Δεν άλλαξα, μετατόπισα το υποκείμενο”, σου είπα θυμάμαι. Παθητική λέγεται η σύνταξη που μιλάει για κάποιον που παθαίνει κάτι από κάποιον. Υποκείμενο Ρήμα Ποιητικό αίτιο. Εγώ πονάω από εσένα.