Θέλω να μιλήσουμε. Θέλω να πιάσουμε δύο σκαμπό ενός ήσυχου, ωραίου μπαρ -από την απέναντι πλευρά του DJ- να παραγγείλουμε ένα ποτό να μιλήσουμε. Εγώ θέλω να σου μιλήσω για όλα τα ωραία που μπορούμε να κάνουμε οι άνθρωποι αλλά δεν κάνουμε. Θέλω εσύ να μου πεις για όλα εκείνα που σκεφτόμαστε και δεν λέμε. Να πίνουμε γουλιά γουλιά το ποτό μας και μέχρι να το τελειώσουμε να έχουμε λύσει μία για πάντα το αιώνιο, πανανθρώπινο πρόβλημα: Γινόμαστε συχνά μέτριοι και βαρετοί και προβλέψιμοι.
Ακόμα κι αν χρειαστεί να μείνουμε όλο το βράδυ στο ίδιο μπαρ και στο ίδιο σκαμπό, θα σηκωθούμε μόνο όταν θα έχουμε βάλει σε μία τάξη αυτό το χάος. Θα έχουμε καθαρίσει μία για πάντα από την μετριότητα. Θα είμαστε πλέον όλοι γαμάτοι και θα δώσουμε τα χέρια.
Ποιοι είμαστε
Καταβάθος, με κάποιον τρόπο όλοι είμαστε βαρετοί τύποι. Απλά κάποιοι το παρακάνουμε. Δεν ψάχνουμε τη σπίθα μέσα στο κεφάλι μας. Είμαστε και κουρασμένοι. Φάγαμε μερικές κλωτσιές και μερικές σφαλιάρες, πέσαμε στο πάτωμα και δεν μας άρεσε. Είμαστε και φοβισμένοι μαζί. Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Για όλα τα παραπάνω δεν θέλουμε να βγούμε από το comfort zone μας και τελικά γινόμαστε μέτριοι. Γιατί αν το καλοσκεφτείς τελικά καταβάθος είμαστε δειλοί. Βαθιά και ουσιαστικά δειλοί. Aληθινά dead inside.
Είστε θολοί και σας βαριόμαστε. Πλήττουμε.
Μετά υπάρχουμε και αυτοί που έχουμε μία χαραμάδα στο κεφάλι μας κι από εκεί μπαίνει λίγο φως. Και πρέπει να επιβιώσουμε. Είμαστε εκείνοι που θέλουν να ζήσουν την ιστορία και το παραμύθι. Που θέλουν να ρισκάρουν. Είμαστε έτοιμοι να πέσουμε στη μάχη και να τα χάσουμε όλα. Ή έστω να πέσουμε στη μάχη γιατί νομίζουμε ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Είμαστε εμείς που ξυπνήσαμε το βράδυ για να δούμε αν έχουμε μήνυμα σας. Είμαστε εμείς που ήρθαμε κάτω από το σπίτι σας με τις πυτζάμες για να σας πούμε ότι σας θέλουμε. Που πήραμε ένα αεροπλάνο για να σας δούμε για μισό απόγευμα. Είμαστε εμείς που λέμε σ’ αγαπώ, σ’ ευχαριστώ, μου αρέσεις, βαρέθηκα, σε θέλω, δεν σε θέλω. Που χρησιμοποιούμε τις φωνητικές μας χορδές, τη γλώσσα και τα χείλη μας για να μιλήσουμε. Είμαστε εμείς σηκώνουμε το πόδι μας από το έδαφος και κάνουμε το πρώτο βήμα. Και το δεύτερο. Και έτσι διανύουμε μία απόσταση.
Τι κάνουμε λάθος
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες τόσο βαρετές που στη μέση της διήγησης σκέφτεσαι: Να αυτοτραυματιστείς. Να τραυματίσεις τον αφηγητή. Να πέσει ένα μικρούλης μετεωρίτης, εκεί τοπικά και να σας πάρει και τους δύο στην αιωνιότητα μαζί με το τέλος αυτής της τόσο βαρετής ιστορίας. Έχουν κάποια κοινά μεταξύ τους αυτές οι ιστορίες: Οι κλασικές μεταβλητές και μοτίβα, το προβλέψιμο τέλος και το χασμουρητό που σου προκαλούν. Αυτά τα χωρίς καμία φαντασία σενάρια τα φτιάχνουν και πρωταγωνιστούν μέσα σ αυτά, βαρετοί, μέτριοι άνθρωποι. Άνθρωποι χωρίς φαντασία και όρεξη για ζωή. Άνθρωποι που η ψυχούλα τους κοιμάται ύπνο βαθύ. ‘Η πέθανε.
Ωπα παιδιά. Δεν πάμε πουθενά έτσι.
Κάθε μέρα ακούμε παρόμοιες ιστορίες. Χλιαρές σχέσεις με απόσταση. Αλλά και χλιαρές σχέσεις που αναπτύχθηκαν στα 11χλμ μακριά. Αναποφάσιστοι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν. Άνθρωποι που ψάχνουν το μπαστουνάκι τους στη ζωή. Άνθρωποι που θέλουν χρόνο και χώρο. Εκείνοι που βασίζονται σε λάθος κίνητρα για να ερωτευτούν. Άνθρωποι που κάνουν σχέσεις για να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Κι εκείνοι που ψάχνουν να φτιάξουν την ίδια οικογένεια ακριβώς όπως έκαναν οι γονείς τους. Οι άνθρωποι που ψάχνουν κάποιον που δεν αντιστέκεται και δεν φέρνει αντίρρηση. Και τέλος υπάρχουν οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν τον έρωτα από τη μακροχρόνια σχέση.
Η λύση
Ας πληγώσουμε τους εαυτούς μας. Ας πληγώσουμε τους άλλους. Ας πούμε αλήθειες. Ας πούμε σ’ αγαπώ, σ’ ευχαριστώ, μου αρέσεις, βαρέθηκα, σε θέλω, δεν σε θέλω. Ας κάνουμε πρώτοι αυτό που θα θέλαμε να κάνουν οι άλλοι μαζί μας. Δεν μιλάμε για τη σχέση σου με το πόμολο της πόρτας, μιλάμε για τη σχέση σου με έναν άλλον άνθρωπο. Πες την αλήθεια, κάνε αυτό που νιώθεις. Δεν έχεις κάνει συμβόλαιο ότι θα είσαι και αύριο εδώ μαζί μας. Τόλμησε να παραδεχτείς όσα θες και μετά τόλμησε να τα ζητήσεις. Δύο εκδοχές υπάρχουν: Ή θα είσαι ο γαμάτος τύπος ή θα είσαι ο βαρετός τύπος. Μέση κατάσταση δεν προβλέπεται. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι όταν θα πάρεις το αεροπλάνο δεν θα είναι για εμάς. Μας αρκεί που θα ξυπνήσεις.
Θες να είσαι μέτριος; Δεν θες.
Δεν θες να είσαι γαμάτος; Θες.
Ε, γίνε διάολε.
