Ανεξάρτητα από την ειδικότητα που ακολουθεί ο καθένας μας για να βγάλει τα ως προς το ζην του, ένα από τα συχνότερα θέματα που συναντά κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του “θητείας”, είναι η διαφορετική θεώρηση σχετικά με το επίπεδο των υπηρεσιών που παράγει ο ίδιος και οι γύρω συνεργάτες του. Πρόκειται για κάτι πολύ απλό αλλά και ταυτόχρονα για κάτι το τρομερά πολύπλοκο, καθώς πολύ συχνά τείνει να ξεπερνά τις προσωπικές πεποιθήσεις του καθενός μας, αλλοιώνοντας έτσι την εκτίμηση και την κρίση του σχετικά με το προϊόν ή τις υπηρεσίες που ο ίδιος παράγει.

Πως όμως μπορεί κάποιος έστω και θεωρητικά να ορίσει την τελειότητα;

Υπάρχει άραγε αυτός ο ορισμός στον πραγματικό κόσμο ή μήπως πρόκειται για μια λέξη που η χρήση της ευνοεί κυρίως μεταφορικές περιγραφές; Το σημαντικότερο όμως που καλούμαστε να αναρωτηθούμε, βρίσκεται στο αν ο κόσμος γύρω μας έχει ανάγκη από ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να σμιλέψουν την τελειότητα σε ένα υπαρκτό σχήμα.

Φανταστείτε ένα κόσμο όπου όλοι οι πελάτες είναι χαμογελαστοί, ευχάριστοι και σε κάθε σας δημιουργική πρόταση δείχνουν απρόσμενο ενθουσιασμό και μόνιμη αντιφατικότητα. Ανεξάρτητα από την προσωπική σας εκτίμηση σχετικά με το επίπεδο της καλαισθησίας του δημιουργήματος σας, όλοι οι γύρω σας θα έδειχναν εκστασιασμένοι στην ιδέα της απόκτησης του. Τι θα κάνατε τότε ή καλύτερα πως θα νοιώθατε αν οτιδήποτε δημιουργούσατε ακουμπούσε την τελειότητα;

Αν επιτρέπαμε στην καλλιτεχνική μας φύση να εκφράσει την άποψη της, για την παραπάνω υποθετική κατάσταση, είναι βέβαιο πως θα επαναστατούσε! Αρχικά θα το έβρισκε απόλυτα βαρετό, γεγονός που στη συνέχεια θα την οδηγούσε στο ερώτημα “πως μπορώ να το κάνω να παρουσιάζεται ως άσχημο, μέτριο ως ακόμη και αδιάφορο”. Θα αναζητούσε οποιοδήποτε στοιχείο θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί προκειμένου να εκφράσει την εναντίωση του ενάντια σε όλη αυτή τη θεώρηση. Θα προσπαθούσε με όλο της το είναι να ανακαλύψει κάτι που θα έκανε τη ζωή των “πελατών” του συναρπαστική, μέσα από τη μετριότητα!

Όλοι μας φιλοξενούμε μια τέτοια φωνή μέσα μας, ανεξάρτητα αν θέλουμε ή όχι να το παραδεχτούμε. Ίσως αυτός είναι και βασικότερος λόγος που οι περισσότεροι (αν όχι όλοι μας) προσπαθούμε καθημερινά να δημιουργήσουμε κάτι “καλύτερο” από αυτό που δημιουργήσαμε χθες. Κάτι που προφανώς είναι λιγότερο “συμβατικό” συγκριτικά με το προηγούμενο, κάτι που μας βρίσκει μόνο ένα λάθος μακριά από την κατάκτηση του προσωπικό μας καλλιτεχνικού Έβερεστ. Αν και συνήθως δεν γίνεται απόλυτα αντιληπτό από όλους τους “πελάτες”, ευτυχώς ή δυστυχώς τυγχάνει πάντοτε να εκτιμάτε από εκείνους που την συγκεκριμένη χρονική περίοδο χρειαζόμαστε!

Αν λοιπόν σε μια περίοδο που η ανάγκη για μετριότητα είναι πολλαπλάσια από εκείνη της “τελειότητας” και συχνά απορρίπτεται διακριτικά με όρους overqualified αν πρόκειται για επάγγελμα, δήθεν αν πρόκειται για κάτι το κοινωνικό και αδιάφορο αν πρόκειται για κάτι το καλλιτεχνικό, ίσως τελικά πρέπει να χαιρόμαστε. Απλούστατα ίσως γιατί, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον το να κυνηγάς κάτι το φαινομενικά “άπιαστο” μέχρι τη στιγμή που θα καταφέρεις να το αποκτήσεις!

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κατηγορήσετε τον εαυτό σας ως υπερβολικό ή τελειομανή, χαμογελάστε μαζί του και ευχαριστήστε τον που εξακολουθεί να επαναστατεί ενάντια στο βατό, το εύκολο και το προφανές. Άλλωστε ο κόσμος έχει ανάγκη από όλους εσάς τους ιδιαίτερους και “περίεργους” καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας.