Είναι η εποχή που τα κορίτσια κορυφώνουμε τη προετοιμασία για την παραλία με ατελείωτα beaute και εξαντλητικό detox. Τι γίνεται όμως με τις τοξίνες του μυαλού μας; Τι γίνεται με το εσωτερικό μας detox; Την απαλλαγή από την ατελείωτη καθημερινή αρνητικότητα, τη γκρίνια και την κριτική; 

Όταν κάποιος σε ενοχλεί ή δεν συμφωνείς με τις ιδέες του ή απορείς με τον τρόπο ζωής του, η φυσιολογική αντίδραση θα ήταν η αδιαφορία. Η παραπάνω αντίδραση είναι όλο και πιο σπάνια πια. Αντιθέτως, οι περισσότεροι από εμάς, συνεχίζουμε να ασχολούμαστε, να κριτικάρουμε, να παθαίνουμε εμμονή με όσα μας ενοχλούν και ξαφνικά το να σχολιάζουμε αρνητικά κάτι που a priori ξέρουμε ότι μας τη δίνει, γίνεται το νέο μας χόμπι. Σαν να σε ενοχλεί μια ταινία στην τηλεόραση, και αντί να αλλάξεις κανάλι, βλέπεις όλη την ταινία για να έχεις μετά τη πολυτέλεια να “στολίσεις” κάθε της ερμηνεία, κάθε πλάνο και κάθε ατάκα. Άραγε από την ανάγκη μας για κράξιμο, κάνουμε ποτέ detox; 

Κάποιες φορές, ο σχολιασμός γίνεται από υπεροψία. Θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο, τη ζωή μας καλύτερη, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σωστό. Και άρα αφού εμείς είμαστε σωστοί, αυτομάτως όσοι δεν πράττουν σαν εμάς είναι λάθος. Είμαστε ίσως συνηθισμένοι να βλέπουμε το κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια, αρνούμενοι να αντιληφθούμε τη διαφορετικότητα, την οποία όσο και αν προσπαθούμε να αποδεχτούμε, ποτέ δεν αντιμετωπίζουμε ακριβώς με ισότητα. Άλλες φορές, είναι το πόσο βαρετή είναι η δική μας ζωή που μας οδηγεί στον συνεχή σχολιασμό της ζωής των υπολοίπων. Μην έχοντας κάτι ενδιαφέρον ή challenging να σχολιάσουμε σχετικά με εμάς, παίρνουμε έμπνευση από τα challenging γεγονότα της ζωής των άλλων.

Το αντίδοτο σε όλα αυτά, είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Αν κάτι δεν σε αφορά και η ενασχόλησή με αυτό δεν σου προσφέρει κάτι θετικό, καλύτερα να πάψεις να ασχολείσαι. Ο χρόνος σου είναι πολύτιμος για να τον ξοδεύεις κάνοντας πράγματα που σε γεμίζουν με αρνητικά, τοξικά συναισθήματα που σε κάνουν μικρότερο από αυτό που πραγματικά είσαι.