Είχαμε πάει εκδρομή στο Ναύπλιο στην Α΄Λυκείου. Ανεβαίναμε τα σκαλιά στο Παλαμίδι και όλα τα κορίτσια αγκομαχούσαμε -λίγο για το στυλ, λίγο στ’ αλήθεια- ότι δεν αντέχουμε άλλο, πότε φτάνουμε, δεν είναι ζωή αυτή και άλλα τέτοια. Τα αγόρια στο Λύκειο παίζουν, μπάσκετ, ποδόσφαιρο έχουν καλύτερες αντοχές, οπότε από το κορυφαίο σκαλί μας φώναζαν το “μη γκρινιάζετε, βρείτε τα λίγο με τον εαυτό σας”. Κάτι αντίστοιχο μου είχε πει και ο φίλος μου ο Γιώργος όταν πήγαμε ένα σαββατοκύριακο που πια ήμουν 23. Ανέβαινε τα σκαλοπάτια με άνεση μπροστά μου, με τραβούσε από το χέρι και επαναλάμβανε “come on soldier, come on soldier” μέχρι που πια η γκρίνια μου του έκοψε το χιούμορ, σταμάτησε και μου είπε το ”αν πάψεις λίγο να γκρινιάζεις ίσως να ανέβεις τα σκαλιά πιο εύκολα“.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου γκρινιάζω, αλλά μαζί με μένα θυμάμαι και τα περισσότερα κορίτσια που ξέρω να γκρινιάζουν, οπότε πάντα είχα ένα μικρό άλλοθι στο φύλο. Τα έριχνα με άνεση λοιπόν στη φύση, ξένοιαζα από τις ενοχές και συνέχιζα ανενόχλητη -από τέτοιες σκέψεις- να ενοχλούμαι από ΌΛΑ Τ ΑΛΛΑ. Το θέμα είναι ότι πιο συχνά γκρινιάζω στον εαυτό μου παρά στους άλλους και αυτό μπορεί να γίνει λίγο πρόβλημα μετά από καιρό. Μια μέρα διάβασα κάπου το παρακάτω και έγινε όπως στα καρτούν, ταρακουνήθηκε το κεφάλι μου και τα μάτια μου έκαναν δολαριάκια, δίεση και αστεράκια σαν σε κουλοχέρη.

Σκέψου αν παραπονιέσαι για πράγματα που αύριο δεν θα έχουν καμιά σημασία για σένα. Νιώθεις άσχημα και πολεμάς με τον εαυτό σου για κάτι που μια μέρα μετά δεν θα σε νοιάζει. Σκέψου μήπως η λύση ν’ αποδεχτείς πράγματα.

Ωπ! Ωπ! Είπε αποδεχτείς; Δηλαδή να ανέβω στο Παλαμίδι -που οκ αύριο δεν θα με απασχολεί γιατί δεν θα το θυμάμαι καν στη ταβέρνα που θα είμαι και θα τρώω χταποδάκι- αλλά να αποδεχτώ έτσι αμαχητί 999 σκαλιά;

Το κορίτσι με το χαρούμενο πρόσωπο Σενάριο 1: Ξυπνάς αγχωμένη επειδή δεν άκουσες το ξυπνητήρι, τρέχεις να ντυθείς με τη ψυχή στο στόμα και δε βρίσκεις τα κλειδιά σου. Δεν έχεις ούτε δέκα λεπτά ξυπνήσει και θες ήδη να βάλεις τα κλάματα. Τελικά, βρίσκεις τα κλειδιά σου στη τσέπη σου, ξεκινάς για τη δουλειά και όλα τα κόκκινα φανάρια της πλάσης είναι στον δικό σου δρόμο μαζεμένα αυτό το πρωινό. Σενάριο 2: Ξυπνάς αργά, συνειδητοποιείς ότι έχεις αργήσει στη δουλειά, φοράς τα ρούχα σου, φτιάχνεις έναν καφέ στα γρήγορα. Με τη μυρωδιά του καταλαβαίνεις ότι η μυρωδιά του δυνατού καφέ σου δίνει ενέργεια. Με καθαρό μυαλό παίρνεις τα κλειδιά σου -που θυμάσαι ότι εχτές φορούσες το μαύρο σακάκι άρα εκεί είναι- και με ένα τηλέφωνο στη δουλειά ότι θα αργήσεις λίγο ξεκινάς, διασκεδάζοντας με την ατυχία να πετύχεις τόσα κόκκινα φανάρια.

Εαν συγκρίνεις για λίγο αυτά τα δύο σενάρια θα καταλάβεις ότι ούτε τα κλειδιά, ούτε τα φανάρια, ούτε το ξυπνητήρι έχουν κάποια βεντέτα μαζί σου. Μη τα βάζεις με την ατυχία σου αλλά σκέψου ότι αυτά συμβαίνουν και ξεπέρασέ το! Ζήτησε ένα ειλικρινές συγνώμη για την καθυστέρηση στη δουλειά και εάν είσαι στην πραγματικότητα ένας υπεύθυνος άνθρωπος που δεν το κάνει αυτό κάθε μέρα τότε δεν έγινε και τίποτα πολύ τραγικό. Σταμάτα να δίνεις στον εαυτό σου συνέχεια λόγους για να γκρινιάξει, να θυμάσαι ότι κανένας δε θέλει δίπλα του κάποιον που δε βλέπει τίποτα θετικό και σκέψου ότι αύριο ούτε καν θα σε απασχολεί που άργησες να ξυπνήσεις σήμερα. Εαν απολυθείς, τότε ναι γκρίνιαξε λίγο.

Η γυναίκα που έκανε ντους με τα χέρια στα μαλλιά Σενάριο 1: Είναι 8:30am. Ξυπνάς κανονικά στην ώρα σου, κάνεις λίγο τέντωμα, βάζεις καφέ και ετοιμάζεσαι να κάνεις ένα μπάνιο. Πριν μπεις στο ντους σε βλέπεις στον καθρέφτη. Τον οποίο καθρέφτη μάλλον έπρεπε να τον έχεις μόνο στο μπαλκόνι να σε χαζεύεις όταν τρως τις πίτσες. Τα μάτια σου πέφτουν πάνω στη κοιλιά, στα μπράτσα, στους γλουτούς, σταματημό δεν έχουν αυτά τα μάτια. Κι αν σε κοιτάξεις στα μάτια θα δεις πόσο σε έχεις απογοητεύσει και μόνο. Κάνεις εκείνο το μπάνιο με βαριά καρδιά και όσο πιο γρήγορες κινήσεις μήπως έτσι αυξήσεις τις καύσεις σου. Αυτό το συναίσθημα θα φωλιάσει (ποίηση) στο κεφάλι σου για όλη την υπόλοιπη μέρα και η μόνη στιγμή που θα είσαι κάπως πιο καλά είναι το βράδυ στον καναπέ μόνη σου όπου κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει που έχεις πεταχτή κοιλιά και μηρούς τροφαντούς, παρά μόνο ο εαυτός σου. Ανάλογα τον χαρακτήρα μπορεί και να σε τιμωρήσεις με αφαγία ή με άλλο ένα μπωλ παγωτό μετά από πίτσα.

Σενάριο 2: Είναι 8:30am. Ξυπνάς κανονικά στην ώρα σου, κάνεις λίγο τέντωμα, βάζεις καφέ και ετοιμάζεσαι να κάνεις ένα μπάνιο.Πριν μπεις στο ντους σε βλέπεις στον καθρέφτη. Χαμογελάς που θυμάσαι την ολόκληρη πίτσα που έφαγες επειδή πεινούσες πολύ τις προάλλες αλλά και την πρόοδο που έχεις κάνει στο γυμναστήριο. Ίσως να κάνεις κάμποσες μέρες να ξαναφας junk και να χρειαστεί να κόψεις και τα έξτρα ποτά μετά το γραφείο αλλά είσαι οκ μ αυτό. Κάνεις μπάνιο μ αυτή την αισιόδοξη σκέψη και μπορεί να κάνεις και μερικές χορευτικές κινήσεις μέσα στο ντους (έχει τραυματιστεί κόσμος, να ξέρεις). Ντύνεσαι, σε βλέπεις στον καθρέφτη και κάνεις ένα νοερό hi5 με τον εαυτό σου.

Στη πραγματικότητα έχει αποδειχτεί πως ό,τι θες εαν δουλέψεις πολύ θα το αποκτήσεις. Εαν θες καυτό κορμί, δούλεψε! Εαν θες τη δουλειά των ονείρων σου μην αφήνεις καμιά ευκαιρία χαμένη. Εαν θες κάποιον πες του το να τελειώνουμε. Αν θες κάτι από τους άλλους, ζήτησε το.

Το μυστικό είναι στο: αν πάψεις λίγο να γκρινιάζεις ίσως να ανέβεις τα σκαλιά πιο εύκολα. Γιατί κάνεις το λάθος φόκους. Επικεντρώνεσαι και αναλώνεις ενέργεια στο μουρμουρητό και χάνεις χρόνο από τον στόχο. Η γκρίνια δεν εξυπηρετεί σε κάτι, δεν είναι καν χαριτωμένη. Αν καταφέρεις να μη γκρινιάζεις στη καθημερινότητά σου τότε έχεις κάθε δικαίωμα να γκρινιάξεις όσο θες από το πρώτο σκαλί στο Παλαμίδι μέχρι το τελευταίο, την επόμενη φορά που θα πας.