Σε ποια φάση της ζωής σου ξυπνάς ένα πρωί και απλά δεν σε νοιάζει τίποτα; Πότε έρχεται εκείνη η στιγμή που δεν σκέφτεσαι κανέναν, δεν θες να πάρεις κανένα τηλέφωνο, δεν ανυπομονείς να δεις κάποιον; Δεν είναι ότι είσαι μόνος σου και δεν έχεις ανθρώπους να τους νοιάζεσαι και να σε νοιάζονται, αλλά έρχεται εκείνη η στιγμή που απλά βαρέθηκες, βαρέθηκες να είσαι το στοργικό παιδί, ο φιλότιμος εργαζόμενος, ο φίλος με κατανόηση, ο σύντροφος ο τρελά ερωτευμένος. Κάνεις ένα pause, τους βάζεις όλους στην αναμονή, θες λίγο χρόνο για σένα.

Κάπου ανάμεσα σε οικογενειακά τραπέζια, σε πολύωρα meetings, σε ατελείωτα τηλέφωνα με τους κολλητούς και σε άγρυπνα βράδια αγκαλιά με τον έναν, σταματάς και παρατηρείς. Βγαίνεις από έξω, βλέπεις τη ζωή σου σαν ταινία και ναι είσαι ευγνώμων για όλα αυτά που έχεις, αλλά νιώθεις ότι κάπου στη πορεία έχασες τον εαυτό σου.

Ξεκίνησες να προσφέρεις από πολύ νωρίς, έδινες χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα και ποτέ δεν σε ένοιαξε, ούτε θα σε νοιάξει, γιατί με τον έναν τρόπο ή τον άλλο πάντα έπαιρνες και εσύ το μερίδιο αγάπης, ενδιαφέροντος, προσοχής και φροντίδας που σου αναλογούσε. Ίσως και να σου άξιζε παραπάνω σε σχέση με αυτά που προσέφερες εσύ, αλλά δεν σε απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα, χαιρόσουν μόνο με το γέλιο του άλλου, με την ικανοποίηση τη δική του.

Απλά όμως, τόσο απλά όπως ξυπνάς αυτό το πρωί, καταλαβαίνεις ότι έχεις πάψει από καιρό να σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Ότι κάποιες ανάγκες σου μπορούν να καλυφθούν μόνο από εσένα, ότι κάπου έχασες την έννοια σου ως άτομο, μέσα από τους πολλούς ρόλους που είτε σου όρισε η κοινωνία που ζεις, είτε εσύ επέλεξες, είτε σε επιλέξανε.

Κάνεις ένα βήμα πίσω, απομονώνεσαι, αξιολογείς, ξανασυστήνεσαι με εσένα, βλέπεις το είδωλο σου στον καθρέφτη, ατόφιο, γυμνό και βλέπεις πως σε έχουν αλλάξει όλοι αυτοί οι ρόλοι. Άλλοι είναι πιο απαιτητικοί και άλλοι πιο βατοί, όλοι τους όμως παίρνουν ένα κομμάτι από εσένα, το οποίο εσύ καλείσαι να αναπληρώσεις, κανείς δεν σε ρωτάει που βρίσκεις τη δύναμη να ανταπεξέρχεσαι με επιτυχία σε όλους, απλά περιμένουν τη καλύτερη παράσταση από εσένα κάθε μέρα και κάθε λεπτό.

Για αυτό σου λέω, ξύπνησε ένα πρωί και μη σε νοιάζει τίποτα. Μην σκεφτείς κανένα και καμιά ξένη ανάγκη να ικανοποιήσεις, ξύπνα και βγες έξω, πήγαινε μια βόλτα μόνος σου, θυμήσου όλα αυτά που αγαπάς σε εσένα αλλά και όλα που δεν σου αρέσουν. Κάνε μια ανασκόπηση, μια αυτοαξιολόγηση και αυτοκριτική ειλικρινή. Μια εσωτερική εξομολόγηση εκ βαθέων, χωρίς να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλο σου, ο  μεγαλύτερος κριτής είναι ο εαυτός μας, για αυτό και τον φοβόμαστε.

Σκέψου όμως ότι αν εσύ ο ίδιος δεν δώσεις τον χρόνο στον εαυτό σου να ξεκουραστεί, να αποστασιοποιηθεί από όλους και από όλα, θα έρθει ένα άλλο πρωί που απλά δεν θα μπορείς να ξυπνήσεις, θα έχεις εξαντληθεί και θα έχεις χαθεί κάπου στις υποχρεώσεις και τις καθημερινές απαιτήσεις.

Σταμάτα και θυμήσου πως είναι να είσαι μόνο εσύ, πάρε μια βαθιά ανάσα και άκου τους χτύπους της καρδιάς σου, άδειασε το μυαλό σου, προσπάθησε να σε αντιληφθείς ως μονάδα μέσα στον κόσμο, όρισε τον εαυτό σου όπως θες εσύ και θυμήσου ξανά πως είναι να είσαι μόνο εσύ χωρίς καμιά άλλη ιδιότητα, εσύ ως άνθρωπος, εσύ ως ψυχή.