– τόσες ευκαιρίες σου έδωσα.

– στις ζήτησα;

Και δεν τις ζήτησες. Αυτή είναι η αλήθεια. Χρόνια μετά βλέπω οτι αυτή είναι η αλήθεια. Οι ευκαιρίες ζητούνται. Από αυτόν που θέλει. Από αυτόν που μπορεί. Από αυτόν που θέλει να τις έχει. Από αυτόν που θέλει να επανορθώσει. Από αυτόν που θέλει να κάνει το άδικο που έκανε δίκιο. Από αυτόν που θέλει να κλήσει τις πληγές που άνοιξε. Από αυτόν που θέλει να ανακουφίσει τον πόνο που προκάλεσε. Από αυτόν που πιστεύει οτι τις αξίζει. Ζητούνται οι ευκαιρίες. Καμιά φορά απαιτούνται. Με τον απαιτητικό τρόπο που απαιτεί η αγάπη. Με τον ταπεινωτικό τρόπο που ταπεινώνει η αγάπη. Με τον αληθινό τρόπο που κάνει τα πράγματα πιο αληθινά η αγαπη.

Και εσύ δεν ζήτησες ποτέ τις ευκαιρίες που σου έδωσα. Που σου προσέφερα απλόχερα νομίζοντας οτι τις θες. Ή ελπίζοντας οτι τις θες. Εγώ ήθελα να θες τις ευκαιρίες που σου έδωσα. Με το να εθελοτυφλώ, να εθελοακούω, να δέχομαι, να συγχωρώ όλα αυτά για τα οποία ποτέ δεν ζήτησες συγγνώμη. Για τα οποία ποτέ δεν ζήτησες να επανορθώσεις προσπαθώντας.

Εσύ δεν ζήτησες κι εγώ σου έδωσα. Ευκαιρίες. Πιστεύοντας οτι της έδωσα σε εσένα και παραβλέποντας οτι τις έδωσα σε εμένα. Σε εμένα που ήθελα να θες. Ευκαιρίες. Εμένα. Εμάς.

Γιατί καμιά φορά έτσι είναι ο άνθρωπος. Δίνει χωρίς να του ζητάνε. Γιατί ελπίζει ότι θέλουν αυτό που δίνει. Χωρίς να σκέφτεται καμιά φορά οτι δίνει αυτό που θα ήθελε να θέλουν να ζητήσουν και να πάρουν οι άλλοι. Στιγμές, συγχώρεση, ευκαιρίες. Χωρίς να σκέφτεται καμιά φορά οτι δίνει αυτό που θα ήλπιζε να θέλει ο άλλος. Προσπάθεια.

Δίνουμε για να πάρουμε. Γιατί ελπίζουμε οτι οι άλλοι θέλουν να μας δώσουν. Παραβλέποντας οτι στην ουσία δίνουμε για να πάρουμε αυτό που θα θέλαμε να έχουμε. Από ανθρώπους που δεν έχουν ή δεν θέλουν να δώσουν. Και κάπως έτσι στερούμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να πάρουμε αυτό που θέλουμε από ανθρώπους που έχουν και θέλουν να δώσουν. Και κάπως έτσι στερούμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να ζητήσει.