Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, ωστόσο η παρακάτω ιστορία της Μ. σε αφορά, με αφορά, μας αφορά όλους. Θα ήθελα την προσοχή σου για λίγο, παρακαλώ.
Εν συντομία η ιστορία της Μ. πάει κάπως έτσι:
M.: 40 ετών και αν με ρωτούσαν πως αισθάνομαι σίγουρα θα έλεγα χαμένη. Έχω επιλέξει τη μοναξιά εδώ και χρόνια, ίσως να με επέλεξε και η ίδια. Αν και θα με χαρακτήριζα μορφωμένη και εργασιομανή, από οικονομικής άποψης βρίσκομαι κάτω του μετρίου. Το «φυσιολογικό» εδώ και καιρό αποτελεί για εμένα άγνωστη λέξη. Φυσικά το σενάριο να κάνω παιδιά μοιάζει μακρινό έως ακατόρθωτο. Για αύξηση του μισθού μου ούτε λόγος. Καμία ελπίδα. Ούτε και ελπίζω σε κάτι πλέον. Πήρα την απόφαση κάποια στιγμή να κάνω ψυχοθεραπεία. Με βοήθησε, καμία αλλαγή όμως δεν έφερε στα όσα πραγματικά επιθυμώ. Βλέπεις οι επιθυμίες μου αν και απλές δεν εκπληρώνονται. Ίσως δεν έχω ιδιαίτερη θέληση. Μάλλον θα φταίει και η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση. Δοκίμασα και την επιλογή των αντικαταθλιπτικών, ύστερα από παρέμβαση ειδικών. Πριν βιαστείς να με χαρακτηρίσεις, μπορείς απλά να με πεις απεγνωσμένη. Με λέω και η ίδια άλλωστε. Ζω σε έναν κόσμο που συνεχώς κινείται, για την ακρίβεια τρέχει και εγώ διστάζω να ακολουθήσω. Διστάζω να προλάβω ό,τι και αν προλαβαίνω πλέον. Το αποφεύγω δυστυχώς και αυτή είναι όλη μου η αλήθεια.
Ύστερα από αρκετή συζήτηση, αντιλαμβάνομαι πως η Μ. είναι μια γυναίκα που φοβάται πως θα μείνει για πάντα μόνη. Όχι όμως χωρίς φίλους, γνωστούς και περαστικούς συντρόφους. Η Μ. αν και φύσει κοινωνική, αποφεύγει οτιδήποτε τη βρίσκει εγκεφαλικά αδιάφορη. Φοβάται πως η ουσία δεν θα έρθει ποτέ στη ζωή της και αυτός ο φόβος την εμποδίζει να πλησιάσει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τον φόβο της
Φοβάται ότι δεν θα βρει έναν σύντροφο να την καταλαβαίνει. Φοβάται πως δεν θα καταφέρει να φτιάξει μια οικογένεια με αρχές και αξίες. Φοβάται ότι κανείς δεν θα φανεί ικανός για να την αγαπήσει και να της προσφέρει όλα όσα αξίζει. Και ενώ τρέμει στην ιδέα πως δεν θα καταφέρει να βρει ένα ταίρι, την καθησυχάζω λέγοντας της πως κανείς δεν γλυτώνει από τα δίχτυα του έρωτα. Και ας έχει κάνει λάθος ερωτικές επιλογές. Αφού οι επιλογές της τελικά φταίνε που κάθε φορά καταλήγει να νιώθει απελπισμένη και μόνη.
Απάντηση και συγκεκριμένη λύση δεν υπάρχει για την περίπτωση της Μ., όπως και για κάθε παρόμοια ιστορία. Αυτό συμβαίνει γιατί καθένας μόνος του βαδίζει και τελικά ορίζει το μέλλον του. Η μόνη πιθανή απάντηση που θα έδινα είναι πως κάθε δυσκολία ή φοβία είναι ένα εμπόδιο για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Πράγμα που με φέρνει στην αμέσως επόμενη σκέψη.
Η Μ. δεν είναι η μόνη γυναίκα εκεί έξω που νιώθει πραγματικά μόνη
Μια τέτοιου είδους φοβία, έχει τις ρίζες της στην ανασφάλεια και στην χαμηλή αυτοπεποίθηση, η οποία σπάνια προκύπτει ξαφνικά στην ηλικία των 40 και μόλις ακούσεις το βιολογικό σου ρολόι να χτυπάει. Υπάρχει ιστορικό υπόβαθρο. Υπάρχουν ανεξίτηλες αναμνήσεις. Λόγια που κάποτε ειπώθηκαν και εικόνες που δεν διέγραψε η μνήμη. Οι ανησυχίες της μοναξιάς λοιπόν είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στο παρόν.
Τίποτα δεν έρχεται κατά παραγγελία! Σε καμία περίπτωση δεν μειώνει κανείς τη σημασία του να πονάει κάποιος συναισθηματικά και τελικά να καταλήγει στο να δυσκολεύεται να ξε-πονέσει. Ο έρωτας όμως, η αγάπη, η οικογένεια, η αύξηση μισθού και γενικότερα οι καλύτερες συνθήκες ζωής προϋποθέτουν να επέμβεις, μιας και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να έρθει τίποτα ουρανοκατέβατο.
Καθετί καλό μπορεί και να αργήσει να έρθει, όσο καλός άνθρωπος και αν είσαι. Κανένα κάρμα δεν εκδικείται κανέναν. Πολύ απλά δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, ούτε και φέρουμε τις ίδιες επιλογές υποσυνείδητα. Αν πρόκειται για τύχη, μοίρα ή κάποια συμπαντική δύναμη κανείς δεν το γνωρίζει. Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε όμως είναι πως δε διαθέτουμε όλοι τους ίδιους χρόνους και τις ίδιες ευκολίες στη ζωή.
Και σε ρωτάω, γιατί αποδεχόμαστε με τόση ευκολία ότι δεν το έχουμε για παράδειγμα με τα μαθηματικά και δεν παραδεχόμαστε ότι ορισμένες σχέσεις δεν μας κάνουν; Οι προσδοκίες μας ολοένα και αυξάνονται και όταν αυτό συμβαίνει με ανθρώπους που δεν μας καλύπτουν, αυτομάτως εγκλωβιζόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο απόγνωσης. Φυσικά οι πιο κερδισμένοι είναι αυτοί που επιλέγουν να “ευθυγραμμίζουν” αυτόν τον κύκλο. Γιατί ακόμα και αν δυσκολεύονται, δεν παύουν να είναι ο εαυτός τους. Και τελικά αυτό είναι το μόνο πράγμα που οδηγεί στην ευτυχία.
Η μοναξιά είναι επιλογή
Μόνοι μένουν όσοι το επιλέγουν. Μόνοι μένουν όσοι δεν δίνουν και δεν δίνονται. Μόνοι μένουν όσοι ύστερα από προσπάθειες, δεν κατάφεραν να βρουν αυτόν τον ένα ή τη μία που θα τους αγαπήσει με ανιδιοτέλεια. Μόνοι στα αλήθεια μένουν όσοι φοβούνται τη μοναξιά. Και όσο τη φοβούνται, τόσο περισσότερο θα καταλήγουν σε λανθασμένα πρόσωπα και επιλογές.
Τι κακό έχει στ’ αλήθεια η μοναξιά;
Όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται, μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε από τη ζωή. Το ζήτημα είναι πως καταφέρνουμε να ζούμε στο μεσοδιάστημα, πριν καταλήξουμε και πάλι στην αιώνια μοναξιά μας. Αν με ρωτάς, σαν την παρέα δεν έχει. Ας μην μιλήσω για τον έρωτα, αυτός και αν είναι καλύτερος από κάθε είδους μοναξιά. Για την ώρα, προσωπικά θα επιλέξω τη μοναξιά. Είναι αυτή η ώρα της ημέρας που έχω την πολυτέλεια να εκφράζομαι και να υπάρχω μόνο για εκείνη. Eσύ; Πόσο συχνά επιλέγεις στ’ αλήθεια τη μοναξιά;
