Η άνοιξη αποφάσισε να έρθει. Έφτασε τολμηρή, χωρίς γάντια και μάσκα και άπλωσε ζωή γύρω της, την ίδια στιγμή που ο θάνατος παραμονεύει. Χρειαζόμασταν όσο ποτέ την επιστροφή της Περσεφόνης στον μάταιο τούτο κόσμο για να κάνει την δουλειά της και την ευχαριστώ εκ μέρους όλων που σήμερα τα πάει εξαιρετικά.

Το σπίτι αυτό το διάλεξα για μια μέρα σαν αυτή.

Έχει πολλά και μεγάλα παράθυρα. Η αγγελία δεν έγραφε πουθενά ψέματα, είναι φωτεινό, ηλιόλουστο, ευάερο και ευήλιο. Είναι παλιό μα φροντισμένο και δε με πειράζει που δεν έχει ασανσέρ μέχρι τον τρίτο, γιατί κάθε φορά που ανεβαίνω την ξύλινη σκάλα που τρίζει θυμάμαι ότι ένα όνειρο μου έγινε πραγματικότητα. Το σπίτι είναι ο καλύτερος λόγος για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως στάθηκα τυχερή, κι αφού στάθηκα μια φορά σημαίνει πως έχω πολλές πιθανότητες να συμβεί ξανά. Ο Στάθης επέμενε να γυαλίσω το παρκέ, όχι εγώ δηλαδή, ένας κύριος που αναλαμβάνει να ζωντανεύει ψόφια παρκέ με τρομερή δεξιοτεχνία. Θα ευχαριστήσω ξανά τον Στάθη που επέμενε στο επόμενο μας τηλεφώνημα και την Άννα που πάτησε πόδι και δεν με άφησε να βάλω εμπριμέ κουρτίνες αλλά λευκές.

Μακάρι να μπορούσα να καλέσω τους φίλους μου για πρωινό, η μέρα είναι καταπληκτική κι εγώ μπορώ να τα βγάλω πέρα σε τραπέζι που έχει αυγά και μαρμελάδες επάνω του. Όταν τελειώσει η καραντίνα θα το κάνω. Όχι, αποκλείεται! Όταν τελειώσει θα βγούμε έξω, θα καθίσουμε στον ωραίο πεζόδρομο θα πιούμε καφέ, θα πάρουμε λαχταριστά σάντουιτς και έπειτα θα κοπροσκυλάμε. Σήμερα τα θέλω όλα και ταυτόχρονα δε θέλω τίποτα. Θέλω βόλτα στη θάλασσα, μεσημεριανό ουζάκι στην πλατεία Δεξαμενής, περπάτημα στον Λυκαβηττό και άλλο τόσο θέλω να πάρω θέση στην πολυθρόνα που βρίσκεται δίπλα στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού και να διαβάσω το βιβλίο μου πίνοντας φραπέ. Μήπως συνήθισα; Εσείς συνηθίσατε;

Δεν ήμουν κυκλοθυμική, έγινα.

Χρειάστηκε ένας κορονοϊός να απειλεί τον κόσμο κι 25 μέρες καραντίνας. Στην αρχή της εβδομάδας πετούσα τη σκούφια μου που δεν θα επέστρεφα στην δουλειά, στα μισά της φλέρταρα, χθες φοβόμουν και σήμερα είμαι πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη. Είμαι ευγνώμων για τους φίλους μου, την άνοιξη, τον ήλιο, την ζωή, τον ελεύθερο χρόνο που απέκτησα, την οικογένεια μου, τον πρώην μου που αν δε με άφηνε δεν θα έβρισκα το σπίτι των ονείρων μου, την γιαγιά μου που είναι υπάκουη, για το παγωτό με κρέμα – μπισκότο που υπάρχει, το ίντερνετ, τα φοβερά μέρη της Αθήνας που μας περιμένουν, τα νησιά που μας καλοδέχονται, τα θερινά σινεμά, τον κύριο που μου γυάλισε τα παρκέ, τα αδιάβαστα βιβλία μου, τις συναυλίες του καλοκαιριού, τα φιλιά, τις αγκαλιές, τον Μιχάλη που ήρθε και προσγειώθηκε στο απέναντι μπαλκόνι, την φωτογραφική μου μηχανή, για τις φωτογραφίες που έχω τραβήξει και κυρίως για την άσκηση “είμαι ευγνώμων για…”, που ο Μίμης μου ζήτησε να γράψω, και πέτυχε.