Είναι πάντως να απορείς. Έχουμε μια απίθανη γλώσσα που απαριθμεί επτά εκατομμύρια λέξεις, παρόλα αυτά έχουμε καταφέρει να δώσουμε σε κάποιες διφορούμενη σημασία. Λες και δε μας έφταναν όντας μονοσήμαντες.
“Το κενό”
Όταν στη δευτέρα λυκείου οι καθηγητές ενημέρωσαν τους γονείς σου πως έχεις κενά στα μαθηματικά και θα δυσκολευτείς στην τρίτη, χαρούμενους δεν έλεγες ούτε εσένα, ούτε τους γονείς σου. Αν κάποιος σε χαρακτηρίσει κενό εγκεφαλικά, το λες και αιτία για καυγά. Κι όταν οι δείκτες του χρηματιστηρίου κάνουν βουτιά στο κενό, όλοι τρέχουμε να σωθούμε.
Αλλά αν έχεις ζαλιστεί να γυροφέρνεις τα τετράγωνα ψάχνοντας απελπισμένα για παρκάρισμα, όταν τελικά δεις ένα κενό ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα, παίζει να κάνεις και το σταυρό σου. Κι όταν πλησιάζουν οι γιορτές και δεν οργανώθηκες νωρίς και τηλεφωνείς με αγωνία στον κομμωτή και σου πει ότι έχει ένα κενό μεταξύ άλλων ραντεβού, τότε η λέξη ηχεί στα αυτιά σου όπως ένα ζαχαρωτό που καραμελώνει πάνω στο πιο καυτό μπάρμπεκιου.
Στο κενό, δείχνει να έχει σημασία και ο προορισμός, όχι μόνο το ταξίδι. Αν δεις ένα σπίτι με ένα δωμάτιο μόνιμα κενό, αναρωτιέσαι λίγο για τους ανθρώπους που μένουν εκεί. Αν όμως μόλις το άδειασαν για να το διαμορφώσουν σε παιδικό δωμάτιο για το μωράκι τους που ετοιμάζεται να κάνει την εμφάνισή του, τότε όλα αλλάζουν.
Αδειάζουμε για να γεμίσουμε
Όταν το απογοητευμένο ταίρι σου σε χαρακτηρίσει κενό συναισθηματικά, σου ραγίζει την καρδιά όπως μάλλον ράγισες εσύ τη δική του κι έφτασε εκεί. Είναι τελείως διαφορετικά όμως τα πράγματα όταν εσύ σκοπίμως προσπαθείς να δημιουργήσεις κενό μέσα σου, με την έννοια του χώρου. Να απελευθερωθείς από όσα σε βαραίνουν ή σε μπερδεύουν για να δημιουργήσεις χώρο -κενό- για άλλα καλύτερα.
Συνηθίζουμε στις αρχές της νέας χρονιάς να φτιάχνουμε λίστες με όλα όσα θέλουμε να κάνουμε, τις to-do-lists. Περιλαμβάνουν τους στόχους, τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τις προσδοκίες μας. Άλλοτε μας αγχώνουν, άλλοτε μας ευθυγραμμίζουν, άλλοτε μας δίνουν κίνητρο.
Αλλά προκειμένου να δημιουργήσουμε χώρο μέσα μας και στη ζωή μας για όσα θέλουμε να κάνουμε, υπάρχουν άλλα που καλό είναι να μην κάνουμε. Για να μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε τα μη ωφέλιμα με ωφέλιμα και όσα μας κρατούν πίσω με όσα θα μας πάνε εκεί που θέλουμε. Στην ουσία, όλα όσα δεν κάνουμε, προσδιορίζουν σε μεγάλο βαθμό όλα όσα θα μπορέσουμε τελικά να κάνουμε.
1. Προσπαθείς να τα κάνεις όλα
Λογικά έχεις καταλάβει πλέον ότι αυτός ο στόχος είναι ουτοπικός. Στη λίστα με τα to-do σου, συνήθως το 20% έχει πραγματικά βαρύνουσα σημασία για σένα προσωπικά. Το υπόλοιπο 80% είναι επηρεασμένο από σημεία των καιρών ή κοινωνικές πεποιθήσεις που έχεις συνηθίσει να ακολουθείς γιατί έτσι είναι η φύση μας. Πάντως, δεν αντιπροσωπεύουν τα δικά σου θέλω. Οπότε ήρθε η ώρα για εκκαθάριση. Το 80% είναι ένα τεράστιο ποσοστό που αν έστω καταφέρεις να το φέρεις στα μισά, θα έχεις δημιουργήσει πολύ χώρο για το σημαντικό σου 20%.
2. Απαντάς σε όλα τα τηλέφωνα, μηνύματα και e-mails
Σαν προέκταση του πρώτου, σε πιάνουν οι ψυχαναγκασμοί σου ότι πρέπει να απαντήσεις στους πάντες και στα πάντα και μάλιστα στο χρόνο που εξυπηρετεί εκείνους. Εντάξει, έχει μπει για τα καλά η τεχνολογία στη ζωή μας, αλλά όσο μένεις συνδεδεμένος με όλα αυτά, η ζωή συνεχίζει να συμβαίνει. Παύει η έννοια του προσωπικού σου χρόνου και ποτέ δε χαλαρώνεις. Παρά νιώθεις πως κάτι σε περιμένει, κάτι πρέπει να τσεκάρεις, αργείς να φας, ξυπνάς το πρωί ανήσυχος, ε μα τι θα γίνει;
Αυτά κάνουμε κι έχουν φτάσει οι αγχώδεις διαταραχές να σκαρφαλώσουν στις Άλπεις κι ακόμα παραπάνω. Διάλεξε τα σημαντικά, και κυρίως διάλεξε εσύ ποιος είναι ο χρόνος στον οποίο θα απαντήσεις. Άλλωστε, υπάρχουν πάντα και τα όντως επείγοντα. Αν δίνεις το χρόνο σου σε όλα, δεν θα είσαι τελικά συνεπής σε όσα θα έπρεπε.
3. Αναβάλλεις τα σημαντικά
“Κάτσε να ξεπετάξω αυτά να ξεμπερδεύω, να έχω χρόνο για τα πιο δύσκολα μετά”. Ποτέ. Μη μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει τους παλιούς. Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Και τι καταφέρνεις έτσι; Και το χεράκι πιάνεται από το πολύ το κόσκινο πέρα-δώθε και φρέσκο λαχταριστό ψωμάκι δεν τρως.
Η αναβλητικότητα είναι σαν τη χλαπάτσα. Με το που βρει επαφή με τον εγκέφαλο, εξαπλώνεται και κολλάει. Γιατί όσο αφήνεις ό,τι σου φαίνεται πιο δύσκολο ή δυσάρεστο, τόσο σου δημιουργείται άγχος για αυτό που επίκειται κι έτσι περνάς στην αυτοάμυνα, μεταθέτοντάς το διαρκώς. Στο τέλος, ενώ ήταν σημαντικό, θα έχεις κάνει όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό.
4. Θέλεις να πετύχεις τα πάντα με την πρώτη
Ότι στην ενόργανη ας πούμε, με το που πέταξε το κοριτσάκι την κορίνα ψηλά για πρώτη φορά, την έπιασε δεξιοτεχνικά με το ένα χέρι, ενώ απλωνόταν σε πλήρες σπαγγάτο. Κι όταν πρωτοπέταξε την κορδέλα στον αέρα, δεν τυλίχτηκε γύρω της σαν το κοκορέτσι και τη γαρδούμπα μαζί, αλλά έκανε ολοστρόγγυλες περίτεχνες σπείρες στον αέρα. Κι όταν το αγόρι έπιασε τους κρίκους, άρχισε επιτόπου τις τούμπες και τα κατακόρυφα και προσγειώθηκε ευθυτενώς χωρίς δεύτερο βήμα.
Μα, έλα τώρα. Δεν μπορεί να έχεις την απαίτηση από τον εαυτό σου να δρας επί σκηνής δίχως πρόβα, διαρκώς και στα πάντα. Ο καλύτερος ηθοποιός, παίρνει το σενάριο και το διαβάζει και το προβάρει ένα εκατομμύριο φορές. Ο διασημότερος συγγραφέας, δίνει το κείμενό του σε διορθωτή, προτού εκδοθεί το βιβλίο. Εσύ ο ίδιος, όταν είναι να δώσεις εξετάσεις, έχεις χρόνο μπροστά σου να μελετήσεις προτού έρθει η επίμαχη ώρα.
Δεν είναι δυνατόν να τα πετυχαίνουμε όλα με την πρώτη. Στη δουλειά, στις σχέσεις, στη μαγειρική, στην καινούργια γυμναστική. Κι αν μάλιστα μας βοήθησε απλώς η τύχη του πρωτάρη, μπορεί και να μην τα καταφέρουμε και με τη δεύτερη. Και αυτό είναι εντάξει. Στην επόμενη ευκαιρία θα είμαστε σίγουρα καλύτεροι. Αυτό άλλωστε είναι η εξέλιξη.
tip: για ό,τι στόχους κι αν ετοιμάζεσαι να βάλεις, να θυμάσαι να κάνεις διαλείμματα. Δεν είμαστε ρομπότ και η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά αντοχής. Πάρε χρόνο, πάρε ανάσες, δημιούργησε το κενό, ώστε να πάρεις δυνάμεις. Θα δεις πως έτσι θα φτάσεις πιο μακριά απ’ ό,τι είχες κατά νου.
