Καιρού επιτρέποντος, τη μπλε ώρα μπορείς να την απολαύσεις δυο φορές τη μέρα. Τα 40 λεπτά που προηγούνται της ανατολής του ηλίου το πρωί και τα 40 που έπονται του ηλιοβασιλέματος το απόγευμα, τότε είναι που η μαγική ώρα είναι εδώ.

Χάρη στην απόχρωση του ορίζοντα που είναι τόσο έντονα μπλε που δεν ξεχωρίζεις θάλασσα και ουρανό. Μπλε, γιατί την ώρα εκείνη το κόκκινο φως του ηλίου περνά κατευθείαν στο διάστημα, ενώ το μπλε διαχέεται στην ατμόσφαιρα και φτάνει πλούσιο στην επιφάνεια της γης. Μπλε παντού και ενιαίο, να μην μπορείς να καταλάβεις αν είναι νύχτα που φεύγει και μέρα που έρχεται, ή μέρα που φεύγει κι έρχεται νύχτα.

Το απόγευμα είναι πάντα αλλιώς

Το πρωινό το μπλε συνήθως το χάνεις. Είτε γιατί πήζεις σε μία στοίβα υποχρεώσεις και πού καιρός για εικόνες και ορίζοντες, είτε γιατί επιτέλους -έπρεπε να φτάσει καλοκαίρι;- έκανες τις τόσες υποχρεώσεις για λίγο στην άκρη και είπες να σε κακομάθεις με την πρωινή αγκαλιά των σεντονιών και του χουζουρέματος. Το απόγευμα όμως δεν είναι έτσι, το απόγευμα είναι πάντα αλλιώς.

Είναι αλλιώς γιατί το κίτρινο φως γλυκαίνει να φτάσει να γίνει πορτοκαλί και ροζ και τελικά βαθύ-κόκκινο. Και το έντονο γαλάζιο του ουρανού ηρεμεί, να γίνει μωβ και λουλακί και τελικά βαθύ-μπλε. Οι ακτίνες του ήλιου σταμάτησαν να καίνε τα τσιμέντα της πόλης και επιδίδονται στο να χαϊδεύουν στοργικά το δέρμα και τα μαλλιά σου.

Τώρα το φεγγάρι άρχισε να φαίνεται, κι αυτό είναι κάθε μέρα μια νέα περιπέτεια. Άλλοτε αεράδικο πορτοκαλί, άλλοτε λευκό και μεγάλο, άλλοτε κίτρινο και βροχερό, άλλοτε πανσέληνος, άλλοτε το ψάχνεις και δεν το βρίσκεις. Σαν να στήνεται μπροστά σου κάθε απόγευμα ένα μικρό παιχνίδι θησαυρού.

Η χρυσή ώρα 

Κι όπως στο σπίτι ανάβεις τα ρεσώ σου να ζεστάνει η ατμόσφαιρα, έτσι την ώρα αυτή τα φώτα ανάβουν δειλά-δειλά, σαν άλλα κεράκια που φωτίζουν ως τον ορίζοντα. Να χαιρετίσουν τη μέρα που φεύγει, να καλωσορίσουν το βράδυ που σιγά-σιγά φτάνει. Ανάβουν, να σου θυμίσουν ότι ήρθε η στιγμή εκείνη.

Του απολογισμού των όσων προηγήθηκαν. Είναι η ώρα να αξιολογήσεις πώς πήγαν οι στόχοι που είχες για σήμερα, ποια πρόλαβες, ποια άφησες. Ποια σε γέμισαν, ποια θα προσπαθήσεις πάλι αύριο, ποια δείχνουν να μην έχουν πλέον νόημα κι απλά βαραίνουν το πρόγραμμά σου. Αυτή εδώ δεν είναι ώρα υψηλής κριτικής, είναι ώρα ανασκόπησης και χαλάρωσης, είναι η χρυσή ώρα.

Με το αγαπημένο σου ρόφημα, στο αγαπημένο σου ποτήρι με τις δροσοσταλίδες να τρέχουν γρήγορα προς τα κάτω. Και να σου δροσίζουν την παλάμη κάθε φορά που το κρατάς. Δεν είναι τυχαίο που τώρα όλα μοιάζουν απόλαυση. Τον πρωινό τον καφέ τον πίνεις μονορούφι να ανοίξει το μάτι. Ο απογευματινός όμως είναι αργός. Και είναι και στολισμένος. Με κέικ, με muffin, με μπισκοτάκι, με φρούτα, με κάτι. Σαν να σε επιβραβεύεις για τη δύναμη που έδειξες σήμερα ή να σε παρηγορείς για τη δύναμη που δεν είχες. Δεν είναι δα και όλες οι μέρες ίδιες.

Αυτό το καλοκαίρι

Δεν είναι δικαιολογία, είναι πραγματικότητα. Το βλέπεις και γύρω σου, όλοι είμαστε ζορισμένοι. Τα ίδια λέγαμε και πριν από δυο χρόνια, τώρα μετά από όλα αυτά έχει πάρει άλλη διάσταση το θέμα. Είναι και η σωματική κούραση ανασταλτικός παράγοντας, αλλά, βλέπεις, σαν την ψυχολογική την κούραση δεν έχει.

Μα ήρθε το καλοκαίρι μας. Διαφορετικό από τα παλιά, ίσως με λιγότερες ελευθερίες και με περισσότερες αποστάσεις. Και επιφορτισμένο με προσδοκίες, μιας που το περσινό δεν το ζήσαμε όπως θα θέλαμε. Αλλά ήρθε και φέρνει πάντα μαζί του την ίδια διάθεση που σου ζωγραφίζει χαμόγελα χωρίς σαφή λόγο. Και στέλνει το μυαλό πάντα στα ταξίδια, στη θάλασσα, στο χρόνο με τους ανθρώπους σου, στα πολύχρωμα κοκτέιλ.

Και βέβαια στα απογεύματα. Με τα ηλιοβασιλέματα και το ρομάντζο. Μέχρι τώρα έχεις πιει το δροσιστικό σου smoothie, έχεις βουτήξει μια και δυο και τρεις το κορμί στην αλμύρα, έχεις ελαφρώς τσουρουφλιστεί, ήπιες και μια μπύρα για τη δροσιά, έκανες και το ντουζάκι σου να πέσει η θερμοκρασία και είσαι έτοιμος για τα αξέχαστα καλοκαιρινά βράδια.

Κάπου εκεί ανάμεσα, φέτος που τόσο το έχεις ανάγκη, κάνε κάτι νέο. Βρες ένα απόγευμα την εβδομάδα, ή ένα κάθε δύο εβδομάδες, στη χειρότερη μια φορά το μήνα, και κάνε το απόγευμα αυτό δικό σου. Αφιέρωση στον εαυτό. Ένα απόγευμα self-care μόνο για σένα. Ανακοίνωσέ το κιόλας, να είναι επίσημο. Στο ταίρι σου, στην οικογένεια, στους φίλους. Αυτό το απόγευμα, για μερικές ώρες, δε θα είσαι διαθέσιμος για τίποτε και για κανέναν, πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μια πρόκληση για φέτος: ένα απόγευμα self-care

Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές, χωρίς να θεωρείς την πράξη αυτή εγωιστική. Δεν είναι. Είναι υποχρέωση προς εσένα. Και άλλωστε, με εσένα υγιή και ικανοποιημένο, έχουν να επωφεληθούν και οι γύρω σου, όχι μόνο εσύ.

Βάλε στο απόγευμα αυτό όλα όσα σε γεμίζουν ευτυχία, γαλήνη, ηρεμία. Ξεκίνα για μια βόλτα με προορισμό το αγαπημένο σου πάρκο ή την παραλία που αγαπάς. Πάρε μαζί σου ένα γεύμα που ετοίμασες με χαρά. Ίσως κάτι που βασίζεται σε λαχανικά που τόσο σε ωφελούν την εποχή αυτή, πασπαλισμένα με τα μπαχαρικά που σε ταξιδεύουν. Σκέψου ποια φρούτα και βότανα σου αρέσουν περισσότερο και αρωμάτισε με αυτά το νερό που θα πάρεις μαζί σου για να πιείς. Πριν φύγεις από το σπίτι, μην ξεχάσεις να φορέσεις τα ρούχα εκείνα μέσα στα οποία νιώθεις πάντα όμορφα.

Όταν φτάσεις στο μέρος που ήθελες, βρες μια γωνιά, μια σκιά, κάτι που να σου μοιάζει με αγκαλιά. Παρέα με το φαγητό και το νερό σου, μην ξεχάσεις το βιβλίο εκείνο που σε συνεπαίρνει. Ή το ημερολόγιό σου. Δεν υπάρχει καλύτερη ώρα για να γράψεις ό,τι έχεις ανάγκη να εκφράσεις. Επιστρέφοντας σπίτι, βάλε μουσική. Στο αυτοκίνητο, στα ακουστικά, όπου. Όχι τυχαία μουσική. Εκείνη που σε ξεσηκώνει, που σε συγκινεί ή σε ανατριχιάζει.

Μπορείς να κάνεις και μια στάση στο ανθοπωλείο της γειτονιάς, να πάρεις δυο φρέσκα λουλούδια για το σπίτι. Να τα βλέπεις και να σου θυμίζουν το δειλινό σου, να αναπολείς αυτό που πέρασες αλλά και να σχεδιάζεις το επόμενο που έρχεται. Ένα δειλινό όχι απαραίτητα με αυτά, αυτά είναι μόλις μια ιδέα. Όπως μικρός έφτιαχνες με τις πλαστελίνες τα πράγματα όπως ήθελες να είναι, έτσι κι εδώ, με το καλοκαιρινό σου το απόγευμα.