Όταν ήμουν παιδί, πάντοτε ήλπιζα για ένα νέο φίλο στον πιο κάτω δρόμο ή να βρω γράμματα στο γραμματοκιβώτιο.

Το δεύτερο συνέβη στην πραγματικότητα με έναν τρόπο που δεν περίμενα ποτέ, αλλά είναι απολύτως φυσιολογικός σήμερα! Αντί για ένα φίλο στην παρακάτω γειτονιά, έχω ένα φίλο σε μια άλλη χώρα. Αντί για ένα γράμμα στο γραμματοκιβώτιο, έχω μια κόκκινη ειδοποίηση στο κινητό μου.

Στο δημοτικό, φίλος δια αλληλογραφίας ήταν ένα παιδάκι σε ένα άλλο σχολείο για το οποίο δεν γνώριζες τίποτα αλλά ξεκινήσες να αλληλογραφείς μαζί του για να εξασκήσεις τις δεξιότητες σου στην έκθεση. Σήμερα, ο φίλος δια αλληλογραφίας δεν περιορίζεται στο χαρτί και το στυλό – αν και μου αρέσει η αίσθηση του παραδοσιακού τρόπου αλληλογραφίας. Αντιθέτως, ως φίλος δια αλληλογραφίας ορίζεται πλέον το άτομο με το οποίο αλληλογραφούμε τακτικά, ακόμη και αν βρισκόμαστε σε διαφορετικές πολιτείες ή χώρες.

Τα social media συχνά μας αποξενώνουν – ταυτόχρονα όμως μπορούν να μας δώσουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε άμεσα με φίλους μας, ακόμη και σε διαφορετικές ζώνες ώρας. Είναι ένα είδος αναμονής και αυτό.

Ανάμεσα σε διαφορετικές μεταβατικές περιόδους στη ζωή μας και νέες φιλίες που έχουμε αποκτήσει – είτε λόγω εργασίας ή κάποιου ταξιδιού – το να διατηρήσω αυτό το είδος επικοινωνίας αποτελεί για εμένα ένα διασκεδαστικό μυστήριο.

Οπότε, ίσως αυτή τη χρονιά, να γνωρίσεις ένα νεο άτομο απο την άλλη πλευρά του κόσμου ή ακόμη και της χώρας σου και να μάθεις πολλά για έναν νεο τρόπο ζωής. Ασχετώς απο το αν γνωρίσεις απο κοντά αυτό το άτομο ή όχι, τα λόγια και η φιλία που θα αναπτυχθεί μέσα απο την επικοινωνία σας θα σου παρουσιάσει ένα νέο τόπο.

Αυτό ισχύει για τη φίλη μου Nadine και εμένα. Η επικοινωνία μας, με ‘ταξίδεψε’ στη Βιέννη και εκείνη, στο Λος Άντζελες.

Για να μπεις καλύτερα στο πνεύμα της αλληλογραφίας, πήρα συνέντευξη απο τη Nadine:

Mel: Ξεκινώντας, τι θα έλεγες ότι είναι ένας φίλος δια αλληλογραφίας;

Νadine: Θα έλεγα οτι είναι ένας φίλος με τον οποίο αλληλογραφείς για ένα χρονικό διάστημα και ίσως ανταλλάσεις καρτ ποσταλ που και που.

Mel: Χαχα, άρα είμαστε φίλες δια αλληλογραφίας;

Νadine: Με τη μοντέρνα έννοια, ναι! Σίγουρα είμαστε. Μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι το να κρατάς επαφή – έστω και διαδικτυακά – είναι μια μορφή τέτοιας φιλίας.

Το θετικό μιας ψηφιακής αλληλογραφίας είναι ότι δεν μοιραζόμαστε μόνο τις πιο μεγάλες στιγμές της ζωής μας, όπως σε ένα γράμμα, αλλά και τα μικρά, καθημερινά, λιγότερο σημαντικά.

Mel: Γράφεις γράμματα; Ή επικοινωνείς περισσότερο μέσω του Ίντερνετ;

Νadine: Γράφω ακόμη γράμματα, αν και λιγότερο συχνά πλέον. Το να διατηρήσεις μια φιλία εξ αποστάσεως έχει γίνει πολύ πιο εύκολο στις ημέρες μας με τα διάφορα apps – με αυτό το τρόπο μπορώ να επικοινωνώ με τους φίλους και την οικογένεια μου σε καθημερινή βάση.

Mel: Τι σε κάνει να συνεχίζεις να γράφεις σε φίλους σε διαφορετικές πολιτείες, χώρες ή ζώνες ώρας;

Νadine: Αυτό που με παρακινεί να συνεχίσω να γράφω είναι η μεγάλη εκτίμηση μου προς αυτά τα άτομα. Πιστεύω πως μπορείς να έχεις τα πάντα στη ζωή όμως χωρίς φίλους, είσαι άδειος. Είμαι τόσο ευγνώμων για τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου και το χρόνο που έχουμε περάσει μαζί, όσο σύντομος και αν ήταν.

Επίσης, το να κρατά κανείς επαφή είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα – αναλόγως τη φιλία. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γράφετε ο ένας στον άλλο καθημερινά/ όλη μερα. Μπορεί να σημαίνει γράμματα κάθε δυο μήνες ή και περισσότερο.

Mel: Είναι ποτέ δύσκολο να επικοινωνήσεις μέσω ενός μόνο τρόπου, όταν υπάρχουν τόσα πολλά διαθέσιμα;

Νadine: Βασικά, το βρίσκω ευκολότερο να επιλέξω ένα κύριο μέσο επικοινωνίας. Μερικές φορές, το να έχεις μακριές συνομιλίες σε διαφορετικά μέσα μπορεί να είναι χαοτικό. Συνήθως, καταλήγω πάντοτε σε ένα μέσο για να επικοινωνώ με τους φίλους μου. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι ωραία η εναλλαγή που και που. Τα ηχητικά μηνύματα είναι τα αγαπημένα μου ενώ συχνά καταφεύγω και στο Skype ή το WhatsApp όταν έχω βαρεθεί οτιδήποτε άλλο.

Mel: Πες μου μια ιστορία για κάποιο άτομο που γνώρισες ή για ένα μέρος που επισκέφθηκες λόγω ενός pen pal.

Νadine: Όταν ήμουν 15, πήγα για ένα διάστημα τριών εβδομάδων στον Καναδά. Εκεί, γνώρισα μερικά άτομα και αφού έφυγα, συνεχίσαμε να στέλνουμε γράμματα και CDs με τραγούδια για αρκετό καιρό. Μια άλλη φορά, άλλαξα το εισιτήριο της επιστροφής μου για να περάσω λίγο χρόνο με τους φίλους μου εκεί.

Μέσω των social media, εντελώς αυθόρμητα, συναντήθηκα με μια φίλη δια αλληλογραφίας στο Βερολίνο, σχεδόν έξι χρόνια μετά!

Mel: Ως παιδί, είχες διαφορετική αντίληψη του φίλου δια αλληλογραφίας από ότι τώρα;

Νadine: Ναι, σίγουρα πίστευα ότι απλά γράφεις γράμματα και πιθανότατα το διάστημα μεταξύ της επικοινωνίας είναι μεγαλύτερο.

Mel: Ποιο μέρος του κόσμου θεωρείς σπίτι σου;

Νadine: Ακόμη προσπαθώ να το βρω (χαχα). Αν και έχω όμορφες αναμνήσεις από μέρη όπου έχω ζήσει λίγο, δεν νιώθω εντελώς συνδεδεμένη με μόνο ένα μέρος. Αυτό το διάστημα, νιώθω πως έχω τρία σπίτια, αλλά το καθένα με διαφορετική έννοια. Το Σασκατούν στον Καναδά είναι το μέρος όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Η Βιέννη είναι ‘σπίτι’ με την έννοια ότι οι γονείς μου ζουν τώρα εκεί. Το Βερολίνο είναι το πρώτο μέρος όπου έζησα μόνη. Αν και πηγαινοέρχομαι μεταξύ Βιέννης και Βερολίνου αυτό το φθινόπωρο, νιώθω πως το Βερολίνο είναι το δικό μου, ανεξάρτητο μέρος, το οποίο νιώθω σαν σπίτι μου κάθε φορά που είμαι εκεί.

Πηγή: http://darlingmagazine.org/