Με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα κατάφερα να αγχωθώ πρώτον, γιατί ένιωθα ότι δεν θα προλάβω να κάνω/δω τίποτα και θα πνιγώ μέσα στη πληθώρα των επιλογών και δεύτερον γιατί με αποσυντονίζει η κοσμοσυρροή. Θέλω όλα να κυλάνε πιο χαλαρά. Γενικά first world problems. Έπειτα θεώρησα ότι δεν γίνεται, θα θυμάμαι και πέντε πράγματα από την τελευταία φορά. Βέβαια αυτή η «τελευταία φορά» στην Αθήνα ήταν στο λύκειο, φουλ εφηβεία, και καμία σχέση με τον τωρινό μου εαυτό, αν σκεφτείς ότι οι αναμνήσεις ήταν φωτογραφίες σε πλατεία του Θησείου αγκαλιά με τριαντάφυλλα πλανόδιων. Ναι, ναι, απ’αυτές, που δεν ξέρεις γιατί δεν τις έχεις κάψει ακόμα. Άρα ξεκινούσα τις μίνι διακοπές μου από το μηδέν, χωρίς να θυμάμαι τίποτα και ήθελα να τα δω όλα.

Παραδείγματος χάρη το μουσείο της Ακρόπολης δεν είχε φτιαχτεί τότε στα προπολεμικά χρόνια της επίσκεψης μου. Αξιοθαύμαστο όμως το ότι είχα ανέβει στην Ακρόπολη γιατί με είχα ικανή να γκρίνιαζα στους καθηγητές ότι με πονάει η μέση για να ξεφύγω. Πολλή βαρεμάρα στα δεκάξι. Έκανα λοιπόν όλη την τουριστική βόλτα της Αθήνας. Μουσείο Ακρόπολης, περπάτημα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Θησείο, Μοναστηράκι, Σύνταγμα. Εννοείται πως πήγα και στη Πλάκα και εννοείται πως δεν κάθισα να πιω καφέ με τις άλλες Παπακαλιατοκορασίδες, γιατί εννοείται πως ανέβηκα σε μια από τις ταράτσες στο Μοναστηράκι για να «κάνω instagram». Ο λαός θέλει θέα και όχι άλλο «Γιασεμί». Άσε που κάνω μποϊκοτάζ στον Παπακαλιάτη γιατί προσφάτως με ενημέρωσαν ότι το «Αν»  είναι ανακριβές αφού λέει δεν κυκλοφορούν φορτηγά μέσα στη Πλάκα ώστε να πατήσουν την άλλη. Σωστή αποκαθήλωση.

Και κάπου εκεί που τριγυρνούσα και χρησιμοποιούσα το μετρό για να νιώσω ειδήμων, χάθηκα. Παρότι έχω εγκατεστημένο φυσικό gps και προσανατολίζομαι γρήγορα, μπέρδεψα τις κατευθύνσεις, άλλα έβλεπα και άλλα καταλάβαινα και μόλις έβγαινα από τον συρμό έμενα κολλημένη στη μέση της αποβάθρας μέχρι να αδειάσει ο χώρος γύρω μου. Ντρεπόμουν για μένα. Εγώ; Εγώ; Που δεν χάθηκα στη Γερμανία με τη μοναδική γνώση γερμανικών να περιορίζεται στο «Hallo»; Το στερεότυπο της Θεσσαλονικιάς στο μετρό το ζούσα στο πετσί μου.

Τουλάχιστον έφαγα και ήπια καλά. Εξάλλου αυτό δεν είναι το νόημα στα ταξίδια; Για μένα είναι ο νούμερο ένα κανόνας. Οι ανεξάντλητες επιλογές στην Αθήνα, στις διάφορες γειτονιές, μπορεί να δυσκολέψουν την κατάσταση, γι’αυτό πρέπει να στη δείξουν. Το ιδανικό είναι να έχεις κάποιο φίλο που ταιριάζουν τα γούστα σας προκειμένου να ξέρει που να σε κυκλοφορήσει. Ευτυχώς για μένα έχω την κούλ Αθηναία φίλη μου, την Έλλη που με γύρισε στα μέρη-κλειδιά της δικιάς μας αισθητικής, εκεί που «είναι η φάση», όπως λένε συχνά πυκνά εδώ κάτω. Με τόσες εναλλακτικές συνεχώς ξετρυπώνουν καινούργια μέρη για να βγεις και ώσπου τα μισά να γίνουν hype για κάνα δυο χρόνια, γίνονται mainstream, τα (ψιλό)απορρίπτουν και φυτρώνουν και άλλα. Η φάση μετακινείται καταλάβετε το και είναι λογικό.

Φάγαμε νοστιμιές στο Κουκάκι, στο «Μπελ Ρεϋ» που έτσι όπως απλώνεται σε ολόκληρη τη γωνία του τετραγώνου ευρωπάϊζε αρκετά και στο «Mama Roux» στο κέντρο, στην Αιόλου που αν έχετε κουραστεί από τις βόλτες βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο δίπλα στην Ερμού. Σαν να λέμε Τσιμισκή. Υποτίθεται ότι φάγαμε και στο «Food Str.» αλλά οι αναμνήσεις εκείνης της ώρας είναι θολές αφού ήπιαμε κιόλας, αλίμονο. Γλέντι. Κινηθήκαμε στο κέντρο και στου Ψυρρή. Το «Πραξιτέλους» στην Πραξιτέλους είναι όπως έχω την έννοια του μπαρ στο μυαλό μου. Rock, soul, funk σε ένα μαγαζί με τζαμαρίες και μια μικρή στοά. Ακολουθεί το «Six Dogs» στην Αβραμιώτου που το πετύχαμε στη Record Store Day και γινόταν πανικούλης. Εντάξει ο κήπος του είναι εκπληκτικός κάνοντας το να αξίζει για όλη τη μέρα. Στο στενάκι της Μελανθίου βρίσκεις το «Handlebar» το πρώτο cycling café στην Ελλάδα, που έχει και brunch αλλά με τις ζέστες «αράζεις»  με τη μπύρα σου έξω στο δρόμο. Το νυχτερινό ποπ τουρ – ναι όλα αυτά γίνανε το ίδιο βράδυ- ολοκληρώθηκε με το εναλλακτικό «Barrett», στην Πρωτογένους, που για να συνεννοηθώ με τους Θεσσαλονικείς, θύμιζε «4 εποχές» σε Παρασκευοσάββατο αλλά με λιγότερο κούνημα, Αθηναίοι γαρ (σύμφωνα με έναν Αθηναίο πάντα). Είναι το μαγαζί που θέλεις να καταλήξεις και να αποτελειωθείς. Πέτυχε. Πήγα και στα Εξάρχεια την επόμενη μέρα γιατί «το» ζω. Που; Όπως μας έλεγε και η φίλη εδώ, «η φάση είναι Βαλτετσίου, γιατί είναι μαγκιά να βγαίνεις Βαλτετσίου γενικότερα, ενώ οι losers καλό σάπισμα κάπου αλλού». Ναι, όλο αυτό για να πω ότι πήγαμε στο «Luxus» στη ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ. Κοκτεϊλάαακια.

Φυσικά και ήθελα να μείνω παραπάνω και φυσικά αυτή τη φορά δεν χάθηκα και βρήκα το δρόμο της επιστροφής, παίρνοντας τη σωστή κατεύθυνση ΠΡΟΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ, αφού όταν το επιδιώκεις δεν πιάνει. Αλλά έριξα ένα νόμισμα βγαίνοντας απ’το μετρό, γιατί λέει, άμα ρίξεις νόμισμα βγαίνοντας, θα ξαναμπείς.., ή απλά θα φτιαχτεί και στο χωριό σου, τη Θεσσαλονίκη, αυτό που αναμένεις.