Απόγευμα δευτέρας από εκείνες τις Δευτέρες τις  άχρωμες  χωρίς  μυρωδιά και ένταση…

Νωχελικά ξαπλωμένη  στο καναπέ  βρίσκω  πόσο αθόρυβη μπορεί να γίνει η καθημερινότητα μας , πόσο εύκολα να χαθείς σε αυτή τη σιωπή. Σκέψεις αρχίζουν να μάχονται στο μυαλό μου, να δημιουργούν εικόνες  από αυτές που η ζωή μπορεί να μη στις φέρει ποτέ στο δρόμο σου.. Ξαφνικά κόκκινη ειδοποίηση από  το “social media-μήλον της έριδος “  ουπς και ένα σχόλιο έρχεται να ξυπνήσει τη σιωπή, τσακ και άλλη ειδοποίηση & άλλο μήνυμα και άλλο σχόλιο και άλλη μια ακόμα κόκκινη ειδοποίηση. Μόνο μια σκέψη: Πως μια εικονική πραγματικότητα  σου χαρίζει συντροφιά και  κλέβει από τον χρόνο σου;

Το μυαλό θυμώνει τα νεύρα τεντώνουν και το χέρι μηχανικά  κάνει την πρώτη κλήση σε έναν από τους κρίκους της παρέας. -Σε μια ώρα έρχομαι να σε πάρω.

Και ναι λοιπόν είναι από αυτές τις ξαφνικές βόλτες στο κέντρο της πόλης, που δεν έχεις προγραμματίσει κάποιον καφέ ή κάποια αντάμωση μετά από καιρό, ούτε έχεις αποφασίσει να πας για ψώνια, ούτε καν να δεις βιτρίνες. Στο μυαλό σου κυριαρχεί μια και μόνο ανάγκη να περπατήσεις  απλά, να δεις κόσμο, να γευτείς αυτήν ελευθερία της επιλογής, να γελάσεις με τα μικρά ή τα μεγάλα που έρχονται στο διάβα σου. Ν’ αγκαλιάσεις φίλους ή γνωστούς, να μοιραστείς χαμόγελα, να χαρείς την ομορφιά της, με τα νεοκλασικά, τους πλακόστρωτους δρόμους, την οδοποιία μιας πλατείας ή ένα έργο υπό κατασκευή χρόνων, να χαμογελάσεις ενδεχομένως με τους μαγαζάτορες, με τους περαστικούς, με την κυρία που θέλει να παρκάρει το αυτοκίνητο και το άγχος της την καθυστερεί.

Να επισκεφτείτε ένα πάρκο ή να πάρετε μπύρες και να αράξετε σε μια παραλία, να σκεφτείτε το ψηλότερο σημείο της πόλης και από εκεί να μοιραστείτε μεταξύ σας τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, να μιλήσετε για αγάπες, έρωτες,  απιστίες, λάθη μέχρι να΄ ρθει το φως του φεγγαριού, να ανοίξετε την καρδιά σας ο ένας στον άλλον αβίαστα χωρίς ίχνος ντροπής, εγωισμού η ανασφάλειας.. έτσι ξαφνικά! Όπως προέκυψε και αυτό το απόγευμα της ζωής σας…! Με ένα παγωτό στο χέρι ή ένα σουβλάκι σε ένα λούνα παρκ εκεί που η ευτυχία δεν έχει ηλικία!

Μια βόλτα με φίλους είναι η σανίδα για να γεμίσει χρώμα ή ψυχή μας να ενεργοποιηθεί ο εγκέφαλος από συναισθήματα αγάπης, εμπιστοσύνης, γέλιου. Μια βόλτα με φίλους, ξυπνά κάθε όμορφη σκέψη και σε βοηθά με την παρουσία τους, να σου θυμίσει ότι τα δύσκολα είναι μέρος του παιχνιδιού που λέγεται ζωή.. Μαζί τους  θα δεις μια άλλη οπτική, διαφορετική, θα είναι αυτοί που με τα αστεία  & τα χαμόγελα τους θα δώσουν ζωή στη ζωή σου και αν είσαι τυχερός  θα΄ναι οι ίδιοι που θα σκουπίζουν κάθε σου δάκρυ. Να γίνει το χθες η ανάμνηση που θα δώσει πνοή στο αύριο, το σήμερα  είναι εδώ και έχεις υποχρέωση στον εαυτό σου να είναι υπέροχο.

Και άσε τις κόκκινες ειδοποιήσεις να μπαίνουν στη ζωή σου όποτε εσύ θες να αφιερώσεις χρόνο σε αυτές.. άλλωστε εκ πείρας κάθε φορά που αυτό το μαραφέτι έκλεβε από τον χρόνο μου, το μόνο που παρακαλούσα ήταν: Να ήμουν σε εκείνο το “εκεί” που τόσο μου έχει λείψει και σε βεβαιώνω ότι ήταν πάντα πρόσωπο, γιατί τελικά κανένα κόκκινο εικονίδιο δεν έχει τη δύναμη να σου προσφέρει την ανακούφιση που μπορείς να πάρεις από μια σφιχτή αγκαλιά, από ένα χάδι, από ένα ψίθυρο στο αυτί ή από ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις…

Τι λες; Φύγαμε;