Ένα από τα πιο συνηθισμένα Κυριακάτικα πράγματα που έκανα ως 20χρονη και που πιθανον διαχρονικά οι 20χρονες κάνουν ακόμα. Βόλτα στο Μοναστηράκι, την Πλάκα, το Θησείο, στην Ακρόπολη. Κυρίως από την άνοιξη μέχρι τον Σεπτέμβριο. Κρατώντας παγωτό, κρύο τσάι, και παρέα αγόρι ή φίλες. Εξερεύνηση στα Αναφιώτικα και όνειρα ποιο σπίτι της Πλάκας θα αγοράσουμε όταν γίνουμε πλούσιοι.
Μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου η «Συνοικία το όνειρο» με τον ομορφότερο έλληνα ηθοποιο Αλέκο Αλεξανδράκη φανερώνει μια άλλη όψη της ευρύτερης περιοχής (γειτονιά Ασύρματος στου Φιλοπάππου) στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Τότε που τα κορίτσια ήταν στενογράφοι και τα αγόρια δούλευαν για να έχουν κάποια χρήματα ώστε να πάνε θερινό σινεμά το Σάββατο και να μπορούν να κεράσουν μια λεμονάδα το κορίτσι τους και να δουν τον Αλεξανδράκη ως άλλο Ρίκο να προσπαθεί να πιάσει την καλή.
Φέτος κυκλοφόρησε το Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου και βλέποντας τον Παρθενώνα που κάθε μέρα τον έχεις στα ‘’πόδια’’ σου σε μια χολιγουντιανή ταινία όσο να πεις ένα καμάρι το νιώθεις.
Να πας να το δεις. Ελπίζω σε ένα σινεμά σαν το Σινέ Παρί. Που ομορφότερο του δεν υπάρχει.
Μετά από βόλτα στο Θησείο. Και να ονειρευτείς ποιο σπίτι θα αγοράσεις. Να αφήσεις το αγόρι σου να σου πάρει παγωμένη λεμονάδα. Και να έχεις φορέσει ένα λουλουδάτο φόρεμα. Να γίνεις πάλι κορίτσι. Και να κάνεις όνειρα. Έστω και θερινής νυκτός.
ΥΓ. Υπάρχει ένα άρωμα που πάντα θα μου θυμίζει καλοκαιρινές βόλτες στην Πλάκα. Είναι το Calypso της Fresh Line. Μυρίζει λεμόνι, πορτοκάλι και μανταρίνι και μάλλον έχω την αίσθηση πως κάπως έτσι πρέπει να μύριζαν και οι μπουγάδες στην Αθήνα του ’60. 
