Μπορεί να μην θυμάμαι τι έφαγα εχτές, ποια ήταν η τελευταία ταινία που είδα ή ένα ανέκδοτο που γέλασα πολύ. Μπορεί να μην θυμάμαι βασικά καθημερινά πράγματα αλλά μερικές συμβουλές θα με κουβαλάνε στην πλάτη τους για όσο ζω.

Πριν πολλά καλοκαίρια, κάθε μεσημέρι πέντε κορίτσια καθόμασταν σε μια αυλή και πίναμε παγωμένες βυσσινάδες εναλλάξ με καφέ. Για ώρες. Κάθε μεσημέρι. Καμία δημιουργικότητα. Εγώ μερικές φορές έπαιρνα κανένα βιβλίο μαζί μου – που ποτέ δεν κατάφερνα να διαβάσω- και η Μαρία μερικές φορές σκίτσαρε σε χαρτιά λερωμένα απο σταγόνες βυσσινάδας. Ατελείωτες ώρες. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Περνούσαμε τόσες ώρες μαζί οι πέντε μας που τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού μαλώσαμε. Χωρίς λόγο. Εκείνος ο καυγάς με στεναχώρησε. Τότε ο Μ. σε μια από τις βόλτες που κάναμε μαζί μου είπε ότι είναι τέχνη να μπορείς να αναγνωρίζεις πότε πρέπει να φύγεις από κάπου. Να ξέρεις ποιο λεπτό, ποια μέρα ή ποια ώρα είναι η ιδανική για να προλάβεις αυτό που θα μοιάζει με μικρή ή μεγάλη «έκρηξη» αν ξεπεράσεις τον χρόνο σου. Να ξέρεις πότε να αποχωρήσεις με τις λιγότερες απώλειες.

Είναι τόσο σημαντικό να ξέρεις που βρίσκεσαι και μετά από αυτό να ξέρεις που να πας. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ένα όνειρο, έχουμε μια αρχή, έναν έστω μικρό σκοπό. Δεν είναι δύσκολο να βρεις κάτι από αυτά. Το δύσκολο είναι να πιστέψεις ότι κάποια μέρα θα απλώσεις το χέρι και θα αγγίξεις αυτό που θες. Απλά να πιστεύεις και να ακολουθείς αυτά που σκέφτηκες ένα μεθυσμένο βράδυ ή ένα ηλιόλουστο πρωινό ή μετά από έναν καυγά. «…Να πιστεύεις ότι θα έρχονται υπέροχες μέρες μέχρι τότε που θα χαμογελάς και θα χάσκει ένα μονάχο του δόντι… ακόμα και τις μέρες που τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο ή ό,τι εσύ εννοείς ήλιο»

Χωρίς σχόλιο γιατί θα αναγκαστώ να αναιρέσω την ίδια μου την συμβουλή.

Ναι έχω κάνει πολλά. Και θα τα ξανακάνω. Ένα δυο από αυτά ίσως το ξανασκεφτώ αν τα κάνω, αλλά φίλη μου, δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα γιατί…

Σε ένα μάθημα του Πανεπιστημίου ο καθηγητής μας είπε ότι αν δεν μπορούμε να κάνουμε την εργασία να το δηλώσουμε εκείνη την στιγμή, ειδάλλως να δεσμευτούμε ότι θα την φέρουμε εις πέρας. Ήταν τόσο πειστικός που από τους τριάντα φοιτητές που βρίσκονταν στην αίθουσα μόνο οι τρεις σήκωσαν το χέρι. Και μετά ρώτησε έναν έναν τους 27 υπόλοιπους έναν λόγο για την άρνηση τους λαμβάνοντας υπόψη ότι απευθυνόταν σε ενήλικους. Σ αυτή την αίθουσα ακούστηκαν οι απίστευτες δικαιολογίες. Μπορούσες εύκολα να μπερδευτείς και να πιστέψεις ότι είσαι σε τάξη Γυμνασίου. Ήμουν στην τελευταία σειρά οπότε μέχρι να φτάσει σε μένα είχα πιαστεί να μουτζουρώνω δημιουργικά το βιβλίο μου. Όταν μια ξανθιά με πολλά σπυράκια στις πρώτες σειρές είπε ότι ποτέ δεν υπόσχεται κάτι που δεν είναι βέβαιη ότι δεν μπορεί να τηρήσει, σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα τον καθηγητή. Μετά από τόσες ανόητες δικαιολογίες αυτή η απάντηση έμοιαζε σαν όαση. Και μ αυτό την γλυτώσαμε όλοι οι υπόλοιποι.

Αυτό.

Θα υπάρξουν μερικές φορές που θα χρειαστεί να διαλέξεις πλευρά και σε κάποιους τελικά δεν θα είσαι αρεστή. Λυπάμαι μα έτσι είναι.

Και τέλος… Πριν χρόνια ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι, ενώ ο μπαμπάς μου έβλεπε ελληνική ταινία και εγώ στην αγαπημένη μου θέση-στον ώμο του αγκαλιά- διάβαζα ένα βιβλίο, χαμογέλασα πλατιά. «Γιατί χαμογελάς;» με ρώτησε.. Και του διάβασα αυτό: θα πρέπει να ακούς την καρδιά σου κάθε φορά που θα πρέπει να διαλέξεις γιατί μόνο έτσι θα διαλέξεις σωστά. Τότε εκείνος χωρίς να ξεφύγει και πολύ από την ταινία του μου είπε κάτι που έμοιαζε με αυτό: Αυτό δεν είναι συμβουλή, η συμβουλή είναι στο ότι ακόμα και αν η καρδιά σου τύχει να κάνει λάθος επιλογή εσύ να μπορείς να βρίσκεις τον επόμενο δρόμο που σε οδηγεί εκεί που θες να φτάσεις…