Τον τελευταίο καιρό, οι φίλοι μου αποτελούν έναυσμα για να γράψω (και να πω) όλα εκείνα που μπορεί να βασανίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Τις δικές μου, τις δικές σου, τις δικές μας. Μετά λοιπόν, από εκτενή συζήτηση με την Χ. και ένα βλέμμα γεμάτο παράπονα, θυμήθηκα πως πριν μερικούς μήνες αναρωτιόμουν που να έχει πάει ο ρομαντισμός και γιατί κανείς δεν τον φέρνει πίσω. Τώρα πια, όχι απλώς δεν ψάχνω τον ρομαντισμό αλλά ψάχνω εκείνον που θα καταλάβει πως το να παίρνεις ρίσκα είναι κάτι καλό και ταυτόχρονα υγιές.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και σχολιασμών του τύπου «Μην τα περιμένεις όλα από τους άντρες, έχουν αλλάξει οι εποχές», θα πω πως μιλάω και για τα δύο φύλα πριν καν αρχίσω την κουβέντα. Το να παίρνεις το ρίσκο και να δείχνεις το κάτι παραπάνω μόνο σε καλό μπορεί να σου βγει. Αφενός γιατί αν δεν πάρεις την ανταπόκριση που θέλεις/ πρέπει, θα φτάσει το μήνυμα νωρίτερα στην δική σου όχθη και αφετέρου γιατί αν όλα πάνε καλά, το σίδερο θα έχει κολλήσει στην βράση και το πάθος θα είναι στα ντουζένια του. Όπως και εσείς.

Παρ’ όλα αυτά, τον τελευταίο καιρό βλέπω εν δυνάμει ζευγάρια να μην κάνουν τις κινήσεις που πρέπει. Από την μία πλευρά να φεύγει το μήνυμα, από την  άλλη να μην γίνεται αντιληπτό. Βλέπω ανθρώπους που τους παίρνει τρεις μήνες να ζητήσουν από την κοπέλα να πάνε ένα πρώτο ραντεβού ενώ το δεύτερο χάνεται στην πορεία, κάπου ανάμεσα σε καθημερινές συνομιλίες και επανάπαυση. Εκεί που ο έρωτας ηρεμεί και ίσως φτάνει σε επίπεδο ξενέρας. Εκεί που δεν ξέρεις τι γίνεται και περιμένεις. Τι περιμένεις δεν θέλω να μάθω. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μου πεις αν θα έρθει.

Από την άλλη πλευρά, βλέπω ανθρώπους να γνωρίζονται, να βγαίνουν, να ξαναβγαίνουν και να εξαφανίζονται. Εν δυνάμει ζευγάρια, να χάνονται στον δρόμο. Να μην υπάρχει έρωτας, πάθος, ανεμελιά. Να μην υπάρχει ενθουσιασμός, παρά μόνο «ακόμη ένα ραντεβού». Το ghosting στα καλύτερά του. Εκεί λοιπόν, που ο έρωτας αλλάζει δρόμο, το ξανασκέφτεται και περιμένει. Εσύ μην περιμένεις. Γιατί σκέψου, αξίζει να περιμένεις κάτι που ποτέ δεν θα είναι όπως το θες; Όχι.

Μα δεν θα ψάξω πάλι τον ρομαντισμό. Τον έχω ξεχάσει ήδη. Εδώ κοιτάμε να σώσουμε τα βασικά. Το να πηγαίνει το μήνυμα στην άλλη πλευρά με σαφήνεια και μεγάλη ταχύτητα. Το να γλιτώνεις χρόνο και συναίσθημα από κάτι πριν χαθείς ο ίδιος στην διαδρομή. Και αν δεν καταλαβαίνεις, πόσο ερωτευμένος/η είσαι; Γιατί χαζός/η δεν είσαι.

Ό,τι και να είναι, ό,τι και να νιώθεις, ό,τι και αν φοβάσαι, λογικά αξίζει το ρίσκο. Αξίζει να σταματήσεις να βλέπεις στον ύπνο σου όλα εκείνα που σε αγχώνουν. Αξίζει να μην παθαίνεις κρίσεις πανικού για το τίποτα. Με άλλα λόγια, αξίζει να μάθεις μια ώρα αρχύτερα. Όπως και αξίζει να ξεκαθαρίσεις την ατμόσφαιρα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Γιατί δεν με νοιάζει από ποια πλευρά βρίσκεσαι, με νοιάζει να σταματήσει επιτέλους να υπάρχει αυτό το τεράστιο χάσμα μεταξύ ανθρώπων. Ανεξαρτήτως ηλικίας, ανεξαρτήτως φύλου. Όταν λοιπόν, το καταφέρουμε, θα ξαναθίξω το θέμα του ρομαντισμού. Μέχρι τότε, μάθε να μιλάς και να δείχνεις.

Μήπως τελικά χαθήκαμε όλοι κάπου στην μετάφραση;