Κάπου χάσαμε το σημείο κατά το οποίο η διευκόλυνση έγινε έγνοια. Και κάπου μεταξύ πραγματικών συζητήσεων και βόλτας, προσαρμόσαμε και το “scroll down χωρίς έλεος”. Και να το παραδεχτούμε δηλαδή, είναι μία μικρή, ένοχη απόλαυση το άραγμα στον καναπέ και αυτού του είδους το χαζολόγημα, και πολλές φορές είναι πιο εύκολο το μήνυμα από το τηλέφωνο, όμως μήπως δημιουργήσαμε ένα τέρας;

Το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι γίναμε υπερβολικά διαθέσιμοι. Διαθέσιμοι για αυτούς που θέλουμε, αλλά και για αυτούς που δεν θέλουμε. Ανά πάσα ώρα και στιγμή, μήνυμα στο viber, στο what’s app, μήνυμα παραδοσιακό, mail στο κινητό, κλήση στο viber, κλήση στο what’s app, παραδοσιακή κλήση και σίγουρα κάτι ακόμα που δεν έχουμε ανακαλύψει. Και groups. Πολλά groups. Για να συντονιζόμαστε καλύτερα. Με αποτέλεσμα να αφήνουμε το κινητό κάτω για μία ώρα και με ένα γρήγορο υπολογισμό θα πρέπει να έχουμε λάβει περί τα τρία μηνύματα, σε δύο μέσα, από μονάδες και ομάδες. Θέλοντας και μη, έχει ήδη δημιουργηθεί υποσυνείδητα μία, βασικά τρεις, υποχρεώσεις. Να απαντήσεις, όποια και αν είναι η ερώτηση, σε ό,τι φάση και σε πέτυχε, έχεις δεν έχεις όρεξη. Αφού το διάβασες και φάνηκε ότι το διάβασες. Αργά ή γρήγορα θα απαντήσεις.

Να το κλείναμε λίγο λοιπόν;

• Κρατάμε το κινητό στο χέρι, και όχι στην τσάντα, τσέπη, μήπως τύχει κάτι (ποτέ, κανείς).
• Κάνουμε απανωτά refresh βλέποντας το ίδιο post.
• Πάμε στην τουαλέτα με το κινητό .
• Το βράδυ χαλαρώνουμε με το κινητό στο κρεβάτι. Ίσως έχουμε να διαβάσουμε κάποιο βιβλίο από το καλοκαίρι. Του δεκαπέντε.
• Ενίοτε μας πέφτει και το κινητό στο κεφάλι (δεν είναι συνήθεια, είναι όμως άσχημο το καρούμπαλο).
• Βλέπουμε ταινία και τσεκάρουμε και το κινητό.
• Καθόμαστε με φίλους και πάντα θα βρεθεί ένας γλυκούλης να διακόψει τη συζήτηση γιατί «ακούστε ένα φοβερό quote που βρήκε».
• Πριν φάμε, ανεβάζουμε φωτογραφία. Φάγαμε; Να ανεβάσουμε τα άδεια πιάτα.
• Το πρωί τσεκάρουμε με ένα μάτι το κινητό.
• Στο φανάρι τσεκάρουμε το κινητό. Για να μην πούμε και αφού ανάψει το φανάρι και συγχυστώ. Επικίνδυνο για όλους.
• Λίγος χρόνος, πολλά ερεθίσματα. Πολλά ερεθίσματα, λίγη ουσία. Θέλοντας και μη, λαμβάνουμε –βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες, και εικόνες που δεν τις επιλέγουμε συνειδητά και που όμως  δημιουργούν σκοπούς, ανάγκες, ανασφάλειες, σκέψεις και θέλω που ίσως ποτέ δεν υπήρχαν.
• Αν πιστεύεις ότι αυτό το άρθρο με έβαλε η μαμά σου να το γράψω γιατί ανησυχεί, σωστά πιστεύεις γιατί καλά κάνει και ανησυχεί. Κλείστο λοιπόν για λίγο (και άφησε της ένα δεύτερο νούμερο να μπορεί να σε βρει, γιατί κάτι μπορεί να τύχει).