Αν είσαι από εκείνους τους επικοινωνιακούς τύπους που με το μπαίνουν σε ένα χώρο καταφέρνουν να πιάνουν κουβέντα σε όλους παρισταμένους και να γίνονται φίλοι με όλους, τότε μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο και να πας να δουλέψεις στις δημόσιες σχέσεις. Αν πάλι, ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία (και μάλλον εκεί ανήκεις, είμαστε πλειοψηφία) των ανθρώπων που χρειάζονται λίγο χρόνο να νιώσουν άνετα με τους γύρω τους και συχνά νιώθουν ότι «δεν κολλάνε» σε μία παρέα, απλά συνέχισε να διαβάζεις.

Το συναίσθημα ότι δεν ανήκεις πουθενά (ή έστω ότι δεν είσαι άνετα στο περιβάλλον που εντάσσεσαι, είτε είναι επαγγελματικό είτε φιλικό) είναι πολύ πιο συχνό στους γύρω σου, ακόμα και σ’ αυτούς που φαίνονται απολύτως κουλ και άνετοι (ναι, για σένα λέω επικοινωνιακέ τύπε που δε σταμάτησες να διαβάζεις όταν σου είπα- το νιώθεις, έτσι δεν είναι;). Οι περισσότεροι από μας το βιώνουμε σε κάποιες φάσεις της ζωής μας. Συνήθως συνδυάζεται με μία μεγάλη αλλαγή και δημιουργεί ένα κοινωνικό άγχος. Γιατί δεν μπορώ να μιλάω περισσότερο; Γιατί δεν βρίσκω τρόπο να αρχίσω μία ενδιαφέρουσα συζήτηση; Μήπως δεν είμαι εγώ αρκετά ενδιαφέρον; Αυτά  ίσως είναι μερικά απ’ τα ερωτήματα που περνούν συχνά απ’ το μυαλό σου σε μία τέτοια κατάσταση. Η τελευταία ερώτηση είναι το κλειδί: «Μήπως δεν είμαι αρκετά ενδιαφέρον;». Τις περισσότερες φορές, τέτοιου είδους σκέψεις προέρχονται καθαρά από χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Και όντως, ίσως να μην είσαι αρκετά ενδιαφέρον για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, όχι επειδή δεν είσαι ενδιαφέρον άτομο γενικά, αλλά επειδή δεν ταιριάζεις στα ενδιαφέροντα των συγκεκριμένων ανθρώπων. Το είχες σκεφτεί ποτέ αυτό; Πάω στοίχημα πως όχι αφού συνηθίζεις να ρίχνεις το φταίξιμο στο εαυτό σου! Σκέψου το αλλιώς: δεν είναι ότι δεν έχεις κάτι ενδιαφέρον να πεις, απλά δεν έχεις να πεις κάτι που θα ενδιέφερε τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ας πούμε ότι είσαι ο Μπιλ Γκέιτς και προσπαθείς να πιάσεις συζήτηση με τον Καρλ Λάγκερφελντ. Απλά δεν έχετε κάτι κοινό, αυτό δε σημαίνει ότι ο ένας ή ο άλλος δεν είναι ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Όταν, βέβαια, νιώθεις ότι δεν μπορείς να ενταχθείς πουθενά, ότι δεν έχεις κανένα άνθρωπο δικό σου και ότι χρειάζονται υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αρχίσεις μια απλή συζήτηση, αυτό είναι πιο περίπλοκο. Έχω μία μικρή συμβουλή, που δε θα σε βοηθήσεις τόσο να το ξεπεράσεις, όσο να το διαχειριστείς, μέχρι να εξασκηθείς και να χαλαρώσεις αρκετά: Κάνε μία λίστα στο μυαλό σου με τις βασικές ερωτήσεις που μπορείς να θέσεις σε κάποιον όταν τον γνωρίζεις για πρώτη φορά, τα δέκα πράγματα ας πούμε που πρέπει να ξέρεις γι αυτόν. Αφού θα έχεις κάποια στάνταρ θέματα συζήτησης, θα είναι απείρως πιο εύκολο να δεις αν έχετε κοινά στοιχεία και να μπορέσεις τελικά να βασίσεις τις υπόλοιπες συνομιλίες σας σ’ αυτά. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και είναι φυσικό να θέλεις να δημιουργείς νέες παρέες. Όμως, πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους και δεν είναι δυνατό να μας συμπαθούν όλοι. Όταν διατηρείς τη μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα σου, είναι λογικό ότι δε θα καταφέρεις να ταιριάξεις με όλους, θα βρεις όμως αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους με τους οποίους θα νιώθεις άνετα χωρίς προσπάθεια και θα επιθυμείς την παρέα τους συνεχώς. Τότε θα καταλάβεις ίσως ότι ακόμα κι ο απολύτως επικοινωνιακός τύπος που περιέγραψα στην αρχή, αγχώνεται και φοβάται ότι δε θα γίνει αποδεκτός το ίδιο όπως κι εσύ. Και ότι μοιάζετε πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζεις.