Τί θεωρείς τον εαυτό σου; Κορίτσι ή γυναίκα;
Πρόκειται για μια ερώτηση που δεν ακούς συχνά. Για τους άντρες, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Όταν είναι σωματικά αναπτυγμένοι πια, τότε γίνονται άντρες και δεν είναι πλέον αγόρια. Δεν απολογούνται για αυτό, και δεν το πολυσκέφτονται. Απλά συμβαίνει.
Τί γίνεται όμως με τις γυναίκες; Κάτι φαίνεται να μας διαφεύγει. Ακόμη και στα χρόνια της εφηβείας αλλά και στις αρχές των 20s, αποκαλούμαστε κορίτσια – παρ’όλο που αυτός είναι ένας όρος για το θηλυκό παιδί.
Το να αποκαλείς τον εαυτό σου κορίτσι σημαίνει να αποκαλείς τον εαυτό σου παιδί. Εξασθενίζει τη δύναμη και την αυτονομία σου. Υπονοεί οτι προτιμάς να είσαι παιδί και όχι μια ενήλικη. Είναι σαν να θες να αποβάλλεις τις εμπειρίες, την ανάπτυξη και την εξέλιξη που σε έφεραν στο σημείο που είσαι τώρα.
Είμαι και εγώ ένοχη αυτού του λάθους. Αποκαλώ τις φίλες μου ΄κορίτσια΄. Μερικές φορές, ακόμη και εμένα την ίδια. Επίσης, με θεωρώ κορίτσι. Όταν κάποιος αναφέρεται σε μένα ως γυναίκα, κάτι μου φαίνεται ξένο, σαν να αναφέρεται σε κάποια άλλη.
Η λέξη ‘κορίτσι’ είναι συνηθισμένη και οικεία. Είναι μια ταυτότητα που έφερα για πολύ καιρό, και μου είναι πλέον δύσκολο να την αποβάλλω.
Η μητέρα μου είναι γυναίκα. Η γιαγιά μου είναι γυναίκα. Στο μυαλό μου, ο τίτλος αυτός συνοδεύεται με πολλές κατακτήσεις. Οι γυναίκες προσέχουν το πρόσωπο τους. Κάνουν οικονομία. Έχουν το μικρό μαύρο φόρεμα στη ντουλάπα τους για κάθε συνέντευξη για δουλειά ή κηδεία. Οι γυναίκες ξέρουν πώς να οργανώσουν ένα κοκτέιλ πάρτι ή πώς να μοιράσουν το φιλοδώρημα στο εστιατόριο.
Όλες έχουμε συνδέσει τη γυναικεία φύση και ενηλικίωση με διάφορα. Για άλλες είναι το να μένεις μόνη, να φοράς ένα συγκεκριμένο άρωμα ή το να φοράς γόβες. Για κάποιες άλλες, η γυναίκα είναι σέξι, θηλυκή και δυνατή.
Όμως, αρχίζω να πιστεύω οτι η ‘λίστα’ με όσα ορίζουν το τι είναι η γυναίκα, την αδικούν. Στην πραγματικότητα, αυτά τα γνωρίσματα ορίζουν την ώριμη γυναίκα – ή τη γυναίκα που έχει τη ζωή της σε μια σειρά. Αλλά, αυτό που χρειάζεται για να είσαι γυναίκα είναι να είσαι ενήλικη.
