Τη γνώρισα το 2010 σε μια παιδική κατασκήνωση που είχα κληθεί ως ομαδάρχισσα. Ηλικίες δεν θα αναφερθούν για το καλό όλων μας. Το θέμα είναι ότι στο μυαλό μου θα ναι πάντα η Μυρτούλα που έτρεχε με τη μπάλα στους αγώνες, που μας ξυπνούσε το χαρακτηριστικό γέλιο της κάθε πρωί και μας έκανε να ”κλαίμε” κάθε βράδυ και όποτε έβρισκε μια κιθάρα ξεκινούσε να παίζει.
Αυτή τη Μυρτώ ξέρω και αυτή θα σας (ξανα)συστήσω γιατί αποκλείεται να μην την έχετε ήδη ακούσει.
Μυρτώ μου, αν και δελεάζομαι δεν θα σε πάω πολύ πίσω. Θα σε ρωτήσω αρχικά για τα τελευταία σου βήματα, τα πιο ώριμα και έμπειρα. Πως σου φαίνεται αυτή η εμπειρία; Πως νιώθεις κάθε φορά που ετοιμάζεσαι για μια συναυλία ή λίγο πριν βγεις;
Αρχικά πρέπει να σου πω πως έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές ότι αυτό που συμβαίνει κατά τη διαδικασία διεξαγωγής μιας συναυλίας είναι σαν να πετάγεσαι μια βόλτα σε έναν άλλον πλανήτη και να επιστρέφεις μετά από λίγο κάπως διαφορετικός. Πιο γεμάτος. Με άλλη ενέργεια. Προσωπικά, την προετοιμασία τη βιώνω λίγο δύσκολα. Έχω άγχος, μια μόνιμη ανησυχία κι έναν απροσδιόριστο φόβο. Ταυτόχρονα, η ανυπομονησία μου είναι άκρως εκνευριστική και η όρεξή μου για δουλειά τριπλασιάζεται.
Πραγματικά δεν ξέρω πως μπορούν και συνυπάρχουν όλα αυτά τα συναισθήματα. Το πιο όμορφο, όμως, είναι η στιγμή που πατάς το πόδι σου στη σκηνή. Όλη η έντασή σου φεύγει και γίνεται τραγούδι. Η τελευταία παράσταση που δώσαμε κι ένιωσα ακριβώς αυτό το πράγμα, ήταν πριν από λίγες μέρες στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, με τον Μάριο Φραγκούλη. Περίπου μια βδομάδα μετά κι έχω ακόμη ενέργεια από εκείνο το βράδυ. Αυτό είναι μαγεία.
Η περίοδος που διανύουμε είναι σίγουρα σκληρή και άδικη. Η γενιά σου είναι η πιο πολυπαθής. Εσύ πως βιώνεις αυτήν την κοινωνική κρίση και πως αισθάνεσαι ως καλλιτέχνης μέσα σε αυτήν;
Το πιο σκληρό απ’ όλα είναι ότι η δική μου η γενιά έχει να παλέψει ακόμη και με τον ίδιο της τον εαυτό. Θέλει τεράστια δύναμη να αντικρίζεις όλα αυτά τα εμπόδια και παρ’ όλα αυτά, να σηκώνεσαι, να το παλεύεις, να το κυνηγάς και να μην τα παρατάς.
Αν έδινα εικόνα σε όλη αυτήν την κατάσταση θα την παρομοίαζα με έναν τοίχο αναρρίχησης που οι λαβές του έχουν τεράστιες αποστάσεις μεταξύ τους. Το σημαντικότερο είναι η επιβίωση και για να επιβιώσεις πρέπει να προσαρμοστείς και ενστικτωδώς να βρεις τρόπους να δημιουργήσεις. Πιστεύω στη γενιά μου πολύ, κυρίως γιατί δεν της χαρίστηκε τίποτα και είμαι περήφανη για τους φίλους μου μέσα σ’ όλη αυτήν την κατάσταση, έχουν καταφέρει να πραγματοποιήσουν κάποια από τα όνειρά τους.
Ποιο από τα τραγούδια σου θα ήταν εκείνο που θα περιέγραφε το τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο σήμερα;
Πιστεύω πως όλοι μας αναζητούμε ένα μέρος “ζεστό” που θα μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια και να ξεπερνάμε όσα άσχημα κι αν έχουμε ζήσει. Μια τέτοια κατάσταση περιγράφει το “Καταφύγιο”, το τελευταίο μας τραγούδι που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, σε μουσική του Κώστα Τσίρκα, στίχους δικούς μου κι ενορχήστρωση του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου.
Αν σου έλεγαν να αλλάξεις τα πάντα και να το πιάσεις από την αρχή, τι δεν θα άλλαζες με τίποτα από αυτά που έκανες για να είσαι τώρα εδώ;
Δε θα άλλαζα ποτέ μα ποτέ τη συνεργασία μου με τον Κώστα Τσίρκα. Το γεγονός ότι ονειρευόμαστε μαζί και δημιουργούμε τη δική μας μουσική είναι το σημαντικότερο, ίσως, κίνητρο για να συνεχίσω αυτό το ταξίδι.
Μια φράση για σένα που λες στον εαυτό σου για να προχωράει και να μη το βάζει κάτω;
Ζούμε μόνο μια φορά.
Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά, τα παιδιά που ξεκινάνε σήμερα και επιλέγουν τη μουσική σαν επάγγελμα;
Όποιο επάγγελμα και να επιλέξεις να κάνεις θα πρέπει να το σέβεσαι. Για να σου αποδώσει αυτό, θα πρέπει να του έχεις φερθεί, πρώτα εσύ, με τον καλύτερο τρόπο. Να έχεις αφιερώσει χρόνο, να έχεις κάνει υποχωρήσεις και να έχεις κουραστεί για να το πλησιάσεις.
Η ενασχόληση με τη μουσική και τις τέχνες γενικότερα, είναι από τα πιο ψυχοθεραπευτικά πράγματα που θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος να κάνει. Επιμένω ότι όταν κάτι γίνεται με αλήθεια, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχει.
Τα βήματα σου αυτό τον καιρό. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια, οι στόχοι σου και τι να περιμένουμε από εσένα;
Μετά την καραντίνα ένιωσα μια μικρή υποχρέωση προς τον εαυτό μου να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο. Όλη η καταπιεσμένη, θα έλεγα, δημιουργικότητα καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των πράξεών μου, αυτή τη στιγμή. Είμαστε στη διαδικασία συλλογής νέων τραγουδιών, τα δοκιμάζουμε στο στούντιο κι ετοιμάζουμε σιγά σιγά το νέο album.
Παράλληλα, είμαι πραγματικά πολύ τυχερή που σε μια τόσο δύσκολη εποχή, έχω τη χαρά να συμμετέχω σε μια σειρά παραστάσεων σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, στο πλευρό του Μάριου Φραγκούλη. Ανυπομονώ να βρεθούμε με τον κόσμο σε κάποια από αυτές τις συναυλίες και να τραγουδήσουμε παρέα!
